P.S. Ciotka Elka twierdzi że "Nic się temu irysu nie poprawiło - paskudny". Od wczoraj pija kaweczkę z Dżizaasem, he, he.
P.S. Ciotka Elka twierdzi że "Nic się temu irysu nie poprawiło - paskudny". Od wczoraj pija kaweczkę z Dżizaasem, he, he.
↧
'Palaver' - irys IB z tych nie wszystkim się podobających
P.S. Ciotka Elka twierdzi że "Nic się temu irysu nie poprawiło - paskudny". Od wczoraj pija kaweczkę z Dżizaasem, he, he.
↧
Majowe kwitnienie drzew
Wracam do domu a tu łup wiadomość dnia - za parę dni wojna. UE ma na nas napaść, tak wynika z relacji Małgoś - Sąsiadki. Ciotka Elka potwierdza, premiera miała występ w stylu Józefa Becka i wraża UE nie dostanie od nas eksterytorialnego korytarza, czy tam czego chce. Cholera, najgorsze że nasza super fregata ponoć płynie na Morze Śródziemne i kto nas teraz będzie bronił przed ostrzałem z SMS "Schlezwig - Holstein". Przyznam że mnie zatkało prawie tak jak wtedy gdy zaatakowaliśmy NATO, ale potem sobie przypomniałam że obecnie rządząca nami "prowincja" ( mam tu myśli typ mentalności, a nie miejsce zamieszkania - wszystkich mieszkających na tzw. prowincji, którzy mogli poczuć się urażeni użyciem tego sformułowania w kontekście "władzy" przepraszam z całowaniem rączek i nóżek ) lubi inscenizacje historyczne. Apele partyzanckie, śluby, takie tam srutututu. Uspokojona zajęłam się realem , czyli szybkim foceniem drzew. Bo to o drzewach kwitnących w maju chciałam napisać i żaden alarm bojowy ( "Panie Michale larum grają" ) związany z inscenizacją nie odciągnie mnie od rzeczy prawdziwych i dla mnie istotnych. Zniosłam pozorowanie pracy i krętactwa poprzedniej władzy, zniosę i inscenizacje historyczne obecnej.
![]()
![]()
Kiedy myślimy o drzewach kwitnących w maju to przeważnie przed oczami stają nam jako żywe "maturalne kasztany" czyli kasztanowce i piosenkowe "białe bzy" czyli lilaki. A przecież lista gatunków drzew kwitnących majową porą jest znacznie większa. W Alcatrazie w maju podziwiam nie tylko kwiaty kasztanowców i duszę się niemal od zapachu oblepionych kwiatami lilaków, jest to dla mnie też czas kwitnienia jarzębów. Sporo tych drzew rośnie w ogrodzie, mam do nich pewną słabość. Kwiaty rodzaju Sorbus nie są może tak efektowne jak kwiaty innych przedstawicieli rodziny różowatych, ale w masie potrafią zrobić wrażenie. Nie mają tak egzotycznego wdzięku jak kwiaty kasztanowca zwyczajnego ( jak coś tak kwitnącego można było nazwać zwyczajnym? ) ale białe baldachy składające się z mnóstwa pięciopłatkowych kwiatuszków roztaczają urok innego rodzaju - swojskie to drzewko, bezproblemowo wpisujące się w krajobraz. Nie ma dylematów czy jarząb zmieści nam się w ogrodzie, bo mnóstwo jest gatunków i form - spokojnie można znaleźć takie które zmieszczą się nawet w niewielkim ogrodzie. Taki Sorbus setschwanensis jest drzewkiem dorastającym na maksa do 4 metrów i to po wielu latach. Podobnie niewielkimi drzewkami są jarząb kaszmirski Sorbus cashmiriana i jarząb Koehnego Sorbus koehneana. W naszym klimacie te trzy ww. jarzęby rosną raczej jak krzewy niż jak drzewa. W szkółkach spotyka się często formy szczepione na pniu, ale uwaga na uszkodzenia mrozowe roślin wysoko szczepionych. Mój jarząb Koehnego dopiero teraz tak naprawdę dochodzi do siebie po zimie sprzed czterech lat. Lepiej mieć krzak niż "niewyjściowe" drzewko. Warto jednak posadzić takiego jarzęba zarówno dla naturalnego uroku kwiatów jak i subtelnej bieli owoców zawieszonych na ciemnoczerwonych, czasem wpadających w fiolet szypułkach. Niewysokim drzewem nadającym się do niezbyt dużych ogrodów jest też jarząb pospolity Sorbus aucuparia 'Pendula'. Zazwyczaj jest szerszy niż wyższy ( wysokość drzewka zależy od miejsca szczepienia na podkładce ). Istnieje forma jarzębiny o zwisających pędach i wielobarwnych liściach - 'Pendula Variegata', stara odmiana powstała przed latami osiemdziesiątymi XIX wieku ). Mnie co prawda nie przypadła do gustu bo jej liście są jakieś takie nieregularnie zażółcone, co sprawia wrażenie jakby drzewo było zachorzałe czy cóś, no ale można taką złocistolistną odmianą rozświetlać półcień ( w pełnym słońcu listki "variegatowate" lubią się przypiekać ).
![]()
![]()
Jarząb pospolity Sorbus aucuparia'Flanrock' w szkółkach sprzedawany jako 'Autum Spire' ( odmiana wyhodowana w irlandzkiej szkółce Flannery’s Nurseries LTD w 2000 roku ) dorasta do 5 metrów ale jest wąziuteńka jak topola włoska. Nieco wyższa i trochę szersza jest odmiana jarzęba pospolitego 'Fastigiata'. Mieszańce jarzębów, takie jak jarzęby Arnolda Sorbus x arnoldiana : 'Golden Wonder' ( data powstanie odmiany to coś tak około 1950 roku, wyhodował niejaki pan J. Lombarts w Zundert w Holandii ), 'Copper Glow', 'Vermiljon', 'Schouten' też urodne i nie tylko nadające się do parków. Trochę martwi mrozoodporność niektórych odmian, no ale do cholery magnolie soulengeana też się w Polszcze sadzi. Tajemnicze ale bardzo piękne są jarzęby 'China Lace' i 'Pink Veil' ( ponoć tożsama z odmianą 'Red Tip' - nie wypowiadam się stanowczo bo nie wiem czy aby na pewno, problematyczna jest też dla mnie odmiana 'Coral Pink' która podejrzanie kojarzy mi się z 'Rowancroft Coral Pink' ). Na pewno mieszańce co sugeruje umieszczenie w wykazie RHS tylko określenia Sorbus przed nazwą odmiany. Całkiem niedawno odkryłam też jarzęba dalekowschodniego Sorbus commixta i poczułam że moje jarzębinowanie w Alcatrazie będzie niepełne bez odmiany tego jarzęba pod tytułem 'Embley'. Szczęśliwie też niewielkie to drzewo, da się upchnąć. Natomiast nie znajdę miejsca na insze mieszańce, nie da rady wcisnąć "miczurinów". 'Granatnaja' ( krzyżówka Crataegus sanguinea i Sorbus aucuparia tożsama z ×Crataegosorbus miczurini‘Ivan’s Bell’ ), 'Businka' ( rosyjska odmiana z 1999 roku ), 'Likornaja'( krzyżówka jarzębu pospolitego Sorbus aucuparia i aronii czarnoowocowej Aronia melanocarpa ) przegrywają ku wielkiemu żalowi Ciotki Elki spragnionej smażenia jarzębinowych dżemów ( pogadanki o zatruciu środowiska spływają po Ciotce Elce jak woda po kaczce ) z różowością owoców 'Pink Veil' czy barwą jesiennych liści 'Embley'. Tym bardziej że taka 'Granatnaja' jest krótkowieczna do bólu. Pozostaje mi się cieszyć z uprawy większego jarzęba jakim jest jarząb mączny Sorbus aria.
![]()
![]()
![]()
W maju czadu daje też głóg dwuszyjkowy Crataegus laevigata'Paul's Scarlet'. Głupio przez rodzinę nazywany różanym drzewkiem od pewnego czasu regularnie daje po oczach różowością. Przestałam go co roku przycinać do kształtu "zdyscyplinowanej kuli" ( cytat z pani Gieni ), koryguje tylko co bardziej wybujałe fragmenty wczesnowiosenną porą. W końcu to też ponoć nieduże drzewo, wyżej 6 metrów nie podskoczy. Zamierzam dosadzić mu kolegę kwitnącego w podobnym terminie i w podobnym kolorze. Mój kasztanowcowy zakup sprzed paru lat straszliwie męczy się na podwórku, no wyraźnie nie to miejsce. Wykopię z bryłą korzeniową, przeciągnę ją korzystając ze starego prześcieradła i pomocy pana Andrzejka i tadam!....... kasztanowiec czerwony Aesculus× carnea'Briotti' wyląduje w Alcatrazie. Drzewko szczęśliwie mniejszych rozmiarów niż kasztanowiec pospolity i nie jest tak żarte przez wrednego szrotówka. Odmiana znana od 1858 roku ( krzyżówkę kasztanowca pospolitego Aesculus hippocastanum z amerykańskim kasztanowcem krwistym Aesculus pavia uzyskano na początku XIX wieku ). Ponoć na maksa może mieć 15 metrów wysokości ale sądzę że na glebie Alcatrazu będzie dobrze jak z trudem dojdzie do 10 ( z zadyszką i po wielu latach ). Nowe wspaniałe drzewo dla ptaków i hym .....tego....kotów. Może uda się zwabić cudem odnalezioną fabryczną kocicę zwaną Różową Obróżką ( psiapsiółka moich kocich dziewczyn ). Nie ma to jak odpoczynek na konarkach umajonych kwiatami.
![]()
![]()
![]()
Kiedy myślimy o drzewach kwitnących w maju to przeważnie przed oczami stają nam jako żywe "maturalne kasztany" czyli kasztanowce i piosenkowe "białe bzy" czyli lilaki. A przecież lista gatunków drzew kwitnących majową porą jest znacznie większa. W Alcatrazie w maju podziwiam nie tylko kwiaty kasztanowców i duszę się niemal od zapachu oblepionych kwiatami lilaków, jest to dla mnie też czas kwitnienia jarzębów. Sporo tych drzew rośnie w ogrodzie, mam do nich pewną słabość. Kwiaty rodzaju Sorbus nie są może tak efektowne jak kwiaty innych przedstawicieli rodziny różowatych, ale w masie potrafią zrobić wrażenie. Nie mają tak egzotycznego wdzięku jak kwiaty kasztanowca zwyczajnego ( jak coś tak kwitnącego można było nazwać zwyczajnym? ) ale białe baldachy składające się z mnóstwa pięciopłatkowych kwiatuszków roztaczają urok innego rodzaju - swojskie to drzewko, bezproblemowo wpisujące się w krajobraz. Nie ma dylematów czy jarząb zmieści nam się w ogrodzie, bo mnóstwo jest gatunków i form - spokojnie można znaleźć takie które zmieszczą się nawet w niewielkim ogrodzie. Taki Sorbus setschwanensis jest drzewkiem dorastającym na maksa do 4 metrów i to po wielu latach. Podobnie niewielkimi drzewkami są jarząb kaszmirski Sorbus cashmiriana i jarząb Koehnego Sorbus koehneana. W naszym klimacie te trzy ww. jarzęby rosną raczej jak krzewy niż jak drzewa. W szkółkach spotyka się często formy szczepione na pniu, ale uwaga na uszkodzenia mrozowe roślin wysoko szczepionych. Mój jarząb Koehnego dopiero teraz tak naprawdę dochodzi do siebie po zimie sprzed czterech lat. Lepiej mieć krzak niż "niewyjściowe" drzewko. Warto jednak posadzić takiego jarzęba zarówno dla naturalnego uroku kwiatów jak i subtelnej bieli owoców zawieszonych na ciemnoczerwonych, czasem wpadających w fiolet szypułkach. Niewysokim drzewem nadającym się do niezbyt dużych ogrodów jest też jarząb pospolity Sorbus aucuparia 'Pendula'. Zazwyczaj jest szerszy niż wyższy ( wysokość drzewka zależy od miejsca szczepienia na podkładce ). Istnieje forma jarzębiny o zwisających pędach i wielobarwnych liściach - 'Pendula Variegata', stara odmiana powstała przed latami osiemdziesiątymi XIX wieku ). Mnie co prawda nie przypadła do gustu bo jej liście są jakieś takie nieregularnie zażółcone, co sprawia wrażenie jakby drzewo było zachorzałe czy cóś, no ale można taką złocistolistną odmianą rozświetlać półcień ( w pełnym słońcu listki "variegatowate" lubią się przypiekać ).
Jarząb pospolity Sorbus aucuparia'Flanrock' w szkółkach sprzedawany jako 'Autum Spire' ( odmiana wyhodowana w irlandzkiej szkółce Flannery’s Nurseries LTD w 2000 roku ) dorasta do 5 metrów ale jest wąziuteńka jak topola włoska. Nieco wyższa i trochę szersza jest odmiana jarzęba pospolitego 'Fastigiata'. Mieszańce jarzębów, takie jak jarzęby Arnolda Sorbus x arnoldiana : 'Golden Wonder' ( data powstanie odmiany to coś tak około 1950 roku, wyhodował niejaki pan J. Lombarts w Zundert w Holandii ), 'Copper Glow', 'Vermiljon', 'Schouten' też urodne i nie tylko nadające się do parków. Trochę martwi mrozoodporność niektórych odmian, no ale do cholery magnolie soulengeana też się w Polszcze sadzi. Tajemnicze ale bardzo piękne są jarzęby 'China Lace' i 'Pink Veil' ( ponoć tożsama z odmianą 'Red Tip' - nie wypowiadam się stanowczo bo nie wiem czy aby na pewno, problematyczna jest też dla mnie odmiana 'Coral Pink' która podejrzanie kojarzy mi się z 'Rowancroft Coral Pink' ). Na pewno mieszańce co sugeruje umieszczenie w wykazie RHS tylko określenia Sorbus przed nazwą odmiany. Całkiem niedawno odkryłam też jarzęba dalekowschodniego Sorbus commixta i poczułam że moje jarzębinowanie w Alcatrazie będzie niepełne bez odmiany tego jarzęba pod tytułem 'Embley'. Szczęśliwie też niewielkie to drzewo, da się upchnąć. Natomiast nie znajdę miejsca na insze mieszańce, nie da rady wcisnąć "miczurinów". 'Granatnaja' ( krzyżówka Crataegus sanguinea i Sorbus aucuparia tożsama z ×Crataegosorbus miczurini‘Ivan’s Bell’ ), 'Businka' ( rosyjska odmiana z 1999 roku ), 'Likornaja'( krzyżówka jarzębu pospolitego Sorbus aucuparia i aronii czarnoowocowej Aronia melanocarpa ) przegrywają ku wielkiemu żalowi Ciotki Elki spragnionej smażenia jarzębinowych dżemów ( pogadanki o zatruciu środowiska spływają po Ciotce Elce jak woda po kaczce ) z różowością owoców 'Pink Veil' czy barwą jesiennych liści 'Embley'. Tym bardziej że taka 'Granatnaja' jest krótkowieczna do bólu. Pozostaje mi się cieszyć z uprawy większego jarzęba jakim jest jarząb mączny Sorbus aria.
W maju czadu daje też głóg dwuszyjkowy Crataegus laevigata'Paul's Scarlet'. Głupio przez rodzinę nazywany różanym drzewkiem od pewnego czasu regularnie daje po oczach różowością. Przestałam go co roku przycinać do kształtu "zdyscyplinowanej kuli" ( cytat z pani Gieni ), koryguje tylko co bardziej wybujałe fragmenty wczesnowiosenną porą. W końcu to też ponoć nieduże drzewo, wyżej 6 metrów nie podskoczy. Zamierzam dosadzić mu kolegę kwitnącego w podobnym terminie i w podobnym kolorze. Mój kasztanowcowy zakup sprzed paru lat straszliwie męczy się na podwórku, no wyraźnie nie to miejsce. Wykopię z bryłą korzeniową, przeciągnę ją korzystając ze starego prześcieradła i pomocy pana Andrzejka i tadam!....... kasztanowiec czerwony Aesculus× carnea'Briotti' wyląduje w Alcatrazie. Drzewko szczęśliwie mniejszych rozmiarów niż kasztanowiec pospolity i nie jest tak żarte przez wrednego szrotówka. Odmiana znana od 1858 roku ( krzyżówkę kasztanowca pospolitego Aesculus hippocastanum z amerykańskim kasztanowcem krwistym Aesculus pavia uzyskano na początku XIX wieku ). Ponoć na maksa może mieć 15 metrów wysokości ale sądzę że na glebie Alcatrazu będzie dobrze jak z trudem dojdzie do 10 ( z zadyszką i po wielu latach ). Nowe wspaniałe drzewo dla ptaków i hym .....tego....kotów. Może uda się zwabić cudem odnalezioną fabryczną kocicę zwaną Różową Obróżką ( psiapsiółka moich kocich dziewczyn ). Nie ma to jak odpoczynek na konarkach umajonych kwiatami.
↧
↧
Majowy Podskarpek i Zabukszpanie ( wraz ze Shrekowiskiem )
Tyle na świecie miłych azalek sobie żyje, na pewno da się zaprosić sporo z nich do Alcatrazu bez specjalnych obaw że odlecą przy w sumie bezmroźnej zimie. Ostatnio do Alcatrazu została zaproszona stara ale jara azalia 'Irene Koster' ( Grupa Occidentalis Azalea ) i dokupiona jako towarzystwo dla 'Chanel' i 'IlTasso' azalia 'Gena Mae' ( Grupa Mollis Azalea ) - na ostatnich trzech fotkach trzy ostatnie ww.azalki "w kolejności". Może już czas zaprosić następne?
↧
Pszczyna - wycieczka błyskawiczna " z zarządzenia"
Znacznie bardziej przyjemne było dla mnie zwiedzanie mniej "myśliwskich" pomieszczeń rezydencji. Wielkie wrażenie na naszej trójce zrobiła klatka schodowa. Powstała w czasie ostatniej przebudowy, architekt Hippolyte Alexandre Destailleur zapatrzony w architekturę doby Króla Słońce stworzył coś na kształt mniejszej wersji wersalskich schodów ( bardzo mocno zainspirowały go tzw. schody królowej ). Zastanawiało mnie kogo ma przedstawiać niewątpliwie kobieca rzeźba w niewątpliwie męskim egipskim stroju stojąca wśród kolumn i stanowiąca oparcie dla wzroku wchodzących po schodach. Okazało się że to XIX - wieczna wizja biblijnej opowieści ubranej we właśnie rozwijającą się w poważną naukę egiptologię. Francesco Barzaghi w 1874 roku tak wyobrażał sobie Amnesis z Mojżeszem. Hym ....tego..... Mojżesz coś zdrowo wyrośnięty a Amnesis bardzo tego...... ten "gender". W 1874 roku nie wiedziano jak wyglądała sztuka Amarny, nie odkopano Tutenchamona i jak widać artyści tworzyli "na temat", o którym nie mieli pojęcia. Coś tak radosnego jak hamerykańskie filmy historyczne z lat sześćdziesiątych XX wieku, człowiek ogląda i ma wrażenie że kostiumolodzy powariowali albo wymóg producenta był taki żeby był jeden magazyn kostiumów z dużym napisem Średniowiecze. Ma to jednak pewien urok, wow, tak przodkowie sobie wyobrażali świat. Ciekawe z czego będą się naśmiewali ci którzy przyjdą po nas. Na ścianie na poziomie I piętra możemy podziwiać dar Katarzyny II dla jednego z książąt Anhalt-Köthen ( w XVIII wieku książęta z tego rodu byli właścicielami Pszczyny ) - XVII - wieczny gobelin przedstawiający pożegnanie wyruszających na poszukiwanie ojców synów Amazonek. Bardzo to imponujące, zarówno ze względu na klasę dzieła jak i klasę ofiarodawczyni ( choć nie wiadomo czy temat dzieła przypadł do gustu obdarowanemu, he, he ).
Podobnie imponująca jak schody jest Sala Lustrzana, dawna dwukondygnacyjna sala jadalna. Zrobiona na bogato, nawet jak na XIX - wieczne standardy. Okna takie po siedem i pół metra wysokości ( czyszczenie musiało być czystą przyjemnością ) żyrandole sztuk pięć w sam raz do odkurzania i do tego wszystkiego sprowadzone z Paryżewa lustra o powierzchni skromnego bajorka ( znaczy 14 m kwadratowych ). Pomieszczenie rzecz jasna bezproblemowo można było ogrzać. Nawet Armia Czerwona nie zdzierżyła tej dwukondygnacyjnej ostentacyjnej wystawności ( czyżby mi się tautologia urodziła? ) i odwróciła się ze wstrętem rezygnując z rabunku. Dla mnie pomieszczenie urocze, mające w sobie coś z dekoracji teatralnej, na wpół realne. Dziś odbywają się tu koncerty, choć jakieś info mi się obiło o uszy że muzykowanie ponoć sali nie służy. Szkoda bo akustyka dobra, nawet ciche miauczenie Szpagetki dałoby się wyraźnie usłyszeć.
Inne pomieszczenia zamku są mniej "bogate" co wcale nie znaczy że nie są reprezentacyjne. Zarówno Biblioteka jak i połączony z nią Salon Wielki wprost krzyczą że to książęca rezydencja. Salon co prawda do mnie przemówił jedynie kryształowym żyrandolem, jednak Biblioteka wyłożona orzechową boazerią wyglądała mi przyjemnie "po całości". Podobały mi się też sypialnia cesarzowej Augusty Wiktorii i Salon Zielony, bardzo "kobiece" wnętrza. Ciekawe czy Augusta Wiktoria lubiła bywać w Pszczynie? Jej męża Willusia i sweet Daisy łączył romans ( Daisy w ogóle była kochliwa, w jej małżeństwie z uczuciami było cieniutko to się kobita realizowała gdzie indziej ).
No i dochodzimy do żyrandoli - nie przepadam za "krysztalakami" ale te pszczyńskie są naprawdę piękne. Ten z Salonu Wielkiego imponujący, z masą przywieszek różnego kształtu. jednak największe wrażenie zrobiły na mnie te egzemplarze które się świeciły. Dopiero sztuczne światło nadaje kryształowym żyrandolom to co czyni je tak niezwykłymi - delikatny wygląd. W świetle dnia to tylko masa pięknie oszlifowanych szkiełek, niekiedy sprawiająca wrażenie przyciężkiej i przeładowanej. Sztuczne światło wysubtelnia tę kryształową ociężałość, rozmigaca na mniejsze światełka, upięknia. W domu pewnie bym nie powiesiła ale pogapić się na rozświetlone w olbrzymich zamkowych czy pałacowych pomieszczeniach to lubię.
Nie zwiedziliśmy parku przyzamkowego ( ciekawe czy rośnie tam róża, mieszaniec rugosy nazwany na cześć księżnej von Pless? ), za to pogapiliśmy się na pokaz powożenia. W parku szalały dzieci ( z okazji imprezy były ustawione jakieś dmuchane zamki czy cóś ),widoczków do podziwiania dla państwa starszych było w związku z tym tak średnio. Natomiast koniki piękne i zmyślne podziwiać należało jak najbardziej, tym bardziej że koniki znacznie od dzieci mniej hałaśliwe ( co dla starszych zrzęd ma znaczenie ). Zostawiliśmy zatem park dzieciom a sami po obejrzeniu koników postanowiliśmy przyjrzeć się Pszczynie. Miasteczko urocze i bardzo miłe kulinarnie. Miasta gdzie w restauranach sami kroją frytki zamiast mrożonkowych używać są zawsze miłe. Mamy z Mamelonem zboczenie kulinarne, zwiedzanie bez pochłonięcia miejscowego żarcia uważamy za niepełne. Pszczyńska restauracja stanęła na wysokości muzealnej ekspozycji zamkowej - dobre było i co ważne świeże. Bezczelnie wgapiając się w talerze innych klientów zamówiłyśmy "ślunski obiod" w wersji bez zupy ( rosół z nudlami to już by było za dużo ). Sławek pozostał przy kuchni międzynarodowej ( sznycel po wiedeńsku, choć moim zdaniem z jajkiem to chyba à la Holstein ) i stwierdził że jedzonko było OK. Należycie napasieni dreptaliśmy po pszczyńskim rynku dopóki Słoneczko nasze nie wróciło myślami do braku łupów. Rzutem na taśmę zdążyliśmy do jednego z dużych centrów ogrodniczych na Śląsku ( tego z lemurami i papugą Tosią tresującą klientów ) i wyleźliśmy z paprociami. Może nie to samo co azalie ale zawsze coś. Dwie narecznice szerokolistne 'Cristata' i zwyczajny języcznik nie zadowoliły jednak Słońca Rudy i Okolic. Została zarządzona kolejna wyprawa, tym razem pod Ódź - cel: azalie w odmianach, he, he.
↧
Azaliowe dylematy
Szczęśliwie niedługo mi to przejdzie, zaczynają kwitnąć mieszańcowe kielichowce. W przeciwieństwie do azalek roślinki bezgrymaśne ( a na takie egzoty "ciężkowymagalne" wyglądają ). Może to kwitnienie kielichowców przegna z moich myśli ten niepokój który zalągł się w Pisarzowicach.
P.S. Z Zygfrydem coraz gorzej, ślimacze towarzystwo odwiedza go już masowo. Wczoraj sfociłam go z dwoma snailsami, ale dziś rano łaziło po nim sześć! Dżizuuu, dobrze że pomrowów czy ślinników z Luzytanii jeszcze nie sprasza! Jak zobaczę pierwszego pomrowa na Zygfrydzie krasnale wracają do domu! Odpowiedzialność zbiorowa ( ani Wolfgang, ani Manfred ślimorów nie przywabiają - nie wiem co one ślimory widzą w Zygfrydzie ).
↧
↧
'Elysium' - irys IB "porwany"
↧
Tajemniczy świat hybrydyzerów i kolekcjonerów irysów bródkowych
Jeżeli kupujemy irysy bez kwiatów czy bez fotki to ciężki los niedoświadczonego irysowo ogrodnika. Człowiek irysowy po opisie typu kwiatu zorientuje się z czym ma do czynienia, "normalnemu" ogrodnikowi nazwy self, amoena, odwrócona amoena, neglecta, variegata, glaciata czy luminata nic nie powiedzą. Określenia irys SA czy irys typu plicata brzmią jak tureckie kazanie. Moja rada jest taka - kupować irysy w szkółkach irysowych. W takich mają fotki odmian, co zaoszczędzi nam zastanawiania się jak też wygląda typ kwiatu, czy szczególiki takie jak halo czy bródka łyżeczkowa, albo co sprzedający ma na myśli opisując roślinę jako "taki całkiem niewysoki irys" ( często karzeł lub przeklęta pumila pojawiają się w opisach szkółek nie specjalizujących się w irysach bródkowych, w hurtowniach ogrodniczych TB są radośnie mylone z IB a o zgodności odmianowej lepiej w ogóle nie wspominać ). Nie kupować irysów których kolor na fotkach jest "fotoszopowy", nie kierować się opisami pod tytułem irys wysoki o kwiatach fioletowych ( poniżej są trzy fotki irysów o fioletowych kwiatach, no naprawdę wszystkie takie samiuśkie ), kupować irysy z nazwą odmiany lub takie ze zrobioną w miarę realną fotką.
Czy w ogrodzie sadzić te irysy, które nam się podobają czy rekomendowane przez hodowców? Ciężko doświadczona różnym zachowaniem rarytetnych odmian powinnam klepnąć "Wierzta profesjonalistom", ale to nie do końca jest tak że irysy dobrze rosnące w szkółce będą dobrze rosły u Was w ogrodach, a te uznawane za trudne w uprawie nie okażą się jedną z największych ozdób ogrodu, taką bezproblemowo rosnącą. Co ogród to inny mikroklimat, nikt do końca nie jest w stanie powiedzieć jak kłącze sobie poradzi ( no, pomijam tu ekstremalne przypadki jakichś bagiennych nasadzeń czy sadzenia w głębokim cieniu bo akurat tam miejsce się znalazło ). Poza tym kwestia gustu - jednym podobają się fryzowane kwiaty albo tak pofalowane że ciężko zobaczyć gdzie płatki dolne a gdzie kopułka i są dla takiego widoku gotowi na nieustanne dogadzanie swoim irysom, inni wolą czytelne kształty i bezproblemowe coroczne kwitnienie odmian historycznych i klasycznych. Moim zdaniem najważniejsze jest dopytanie się w szkółce o rozgałęzienie pędu i substancję kwiatu, to przekłada się bezpośrednio na długość i jakość kwitnienia. Nie bez znaczenia jest też wielkość kwiatu, trzeba pamiętać że im większy kwiat tym ciężej o utrzymanie pędu w pionie. Jeżeli na pędzie jest dużo pąków, w każdym, po dwa kwiaty a te kwiaty łolbrzymie przy ciepłej pogodzie masowo rozkwitną to nie ma zmiłuj, zaliczą glebę na amen. Lepiej wyglądają w ogrodzie irysy o kwiatach średniej wielkości. Zachęcam do czytania opisów odmian zamieszczanych na stronie AIS i śledzenia wątków irysowych na forach ogrodniczych oraz blogów o irysowej tematyce. Wiedza to potęga, he, he!
Ludzie irysowi jak pisałam wcześniej kierują się innymi kryteriami niż "normalnie" ogrodujący, Punktem stycznym jest coroczny zachwyt nad kwitnącymi irysami, przeżywany zarówno przez ogrodników jak i maniaków irysowania. Oczywiście irysowi mają swoje tajemne stowarzyszenia i urządzają sabaty, he, he. Wielbią podczas nich Wielkiego Irysowego i poszukują Irysa Doskonałego. Posługują się wówczas tym trudnym krypto - językiem i bezczelnie studiują dwie rzeczy na g - genealogie i genetykę. A potem urządzają imprezę! Tak całkiem różni od innych ogrodujących to oni jednak nie są. Czas który inni ogrodujący poświęcają na uprawę innych roślin, irysowi ludzie poświęcają na kombinowanie jak powiększyć kolekcję i jakie krzyżówki uskutecznić w przyszłym sezonie. I to by było tak pokrótce o naszym tajemniczym irysowym światku i troszkę o tym jak wybierać irysy.
↧
Czekając na deszcz
↧
Burza - wreszcie!
Przetacza się, kręci, grzmi, sypie gradem przyprawiając mnie o tzw. palpitkę pompki ( bosz.....moje rozkwitłe irysy i wielkie funkiowe liście wystawione na te lodowe mini pociski ). Jednak da się przynajmniej odetchnąć. Nawet Dżizaas wylazła z norki mądrząc się na temat swojego zdrówka ( normalnie jakby trzy specjalizacje skończyła a nie tylko medycznych piąte przez dziesiąte słuchała, z neta coś tam wyczytała i podpytała drugiej "pierwszej damy" medycyny czyli Sweet Marty ). Mądrzenie się Dżizaasa zazwyczaj smętnie się kończy, pozwolę sobie zacytować Kłapouchego - "Dla kogoś kto leży na dnie rzeki, kasłanie czy brykanie to wszystko jedno". Jednak Dżizaas zawsze ma ciężką amnezję w wypadkach, w których starsze siostry mogą potępieńczo kiwając głowami wygłosić tę cudowną kwestię "A nie mówiłam!".
![]()
![]()
![]()
![]()
Burzliwy nastrój zapanował też na oazowym forum, zdaje się że była jakaś solidna awantura, którą tradycyjnie przespałam ( zawsze mam spóźniony zapłon ). O co dokładnie chodzi nie wiem więc się nie wypowiadam, przykro mi tylko że rozwala się coś co było czymś fajnym. No ale tak to bywa na forumach, prowadzenie bloga jest jednak mniej stresujące niż uczestniczenie tak na 100% w forumowym życiu. Człowiek sam sobie okrętem, sterem i żeglarzem, odpowiada za własną pisaninę i może w miarę dowolnie kształtować treści, które chce przekazać. Bezczelnie przyznaję że nawet mnie specjalnie nie kusi dowiadywać się o co poszło ( swego czasu FO opuściłam bo Naczelny ostro zachorował na politykę, w wypadku naszego forum "banickiego" raczej obstawiałabym jakieś inne kwestie ). No po prostu jakoś mnie nie ciągnie do śledztwa. Pewnie się robię solidnie stara i alienuję czy cóś. Jak te małpy co to nie widzą, nie słyszą i nie mówią - unikam konfliktu mniejszej miary, bo czuję przez skórę nadchodzący konflikt przez duże K ( na takowy starszej pani potrzeba siły ). Nie mam tu na myśli jeno politycznych przetasowań, raczej obumieranie pewnych mitów i rodzenie się nowych. No ale socjo - dyrdymały to nie temat na burzowy wpis.
![]()
![]()
![]()
Szczęśliwie się składa że cooleżeństwa jakoś z konkretnymi forumami nie wiążę, co mi po metkach - ludzie się liczą! A ludzie jeszcze nie powariowali i mimo prób dzielenia ich gdzie i jak się tylko da ( ostatnio to tak otwartym tekstem politycy na fali przypieprzyli jak łysy grzywą o kant kuli ) nie za bardzo dają się wciągać w "zametkowanie". No i bardzo dobrze! Zaszufladkowanie to w Szuflandii, człowiek to znacznie więcej niż sympatie polityczne, "miłośnictwo" roślin, pielgrzymki do miejsc świętych czy ubieranie lateksowych kostiumów z łańcuchami w sobotni wieczór. Także zostaje mi tylko poszukanie nowych adresów pod którymi będę mogła znaleźć stare kumpelstwo poznane po "linii zielonego". Cel na pewno wart wysiłku.
Jedna rzecz w burzliwy dzień mnie zadziwiła - koci spokój. Cisza, słodkie pochrapywanie i żadnych ekscesów. Po prostu jakby w tym domu nie mieszkały koty. Przyznam że po ich ostatnich występach ta błoga kocia cichość, czyli absolutne zero ryków, jest wręcz wspaniała! Czy długo ten stan się utrzyma nie wiem, na razie staram się nim intensywnie cieszyć.
Dzisiejsze ilustracje burzliwego wpisu to dzieła angielskich malarzy z początku XIX wieku - Constable'a i Turnera ( ostatni obraz ilustrujący post to dzieło Constable'a ). Angielskie burze i deszcze na płótnach i innych kartonach są niesamowite!
![]()
Burzliwy nastrój zapanował też na oazowym forum, zdaje się że była jakaś solidna awantura, którą tradycyjnie przespałam ( zawsze mam spóźniony zapłon ). O co dokładnie chodzi nie wiem więc się nie wypowiadam, przykro mi tylko że rozwala się coś co było czymś fajnym. No ale tak to bywa na forumach, prowadzenie bloga jest jednak mniej stresujące niż uczestniczenie tak na 100% w forumowym życiu. Człowiek sam sobie okrętem, sterem i żeglarzem, odpowiada za własną pisaninę i może w miarę dowolnie kształtować treści, które chce przekazać. Bezczelnie przyznaję że nawet mnie specjalnie nie kusi dowiadywać się o co poszło ( swego czasu FO opuściłam bo Naczelny ostro zachorował na politykę, w wypadku naszego forum "banickiego" raczej obstawiałabym jakieś inne kwestie ). No po prostu jakoś mnie nie ciągnie do śledztwa. Pewnie się robię solidnie stara i alienuję czy cóś. Jak te małpy co to nie widzą, nie słyszą i nie mówią - unikam konfliktu mniejszej miary, bo czuję przez skórę nadchodzący konflikt przez duże K ( na takowy starszej pani potrzeba siły ). Nie mam tu na myśli jeno politycznych przetasowań, raczej obumieranie pewnych mitów i rodzenie się nowych. No ale socjo - dyrdymały to nie temat na burzowy wpis.
Szczęśliwie się składa że cooleżeństwa jakoś z konkretnymi forumami nie wiążę, co mi po metkach - ludzie się liczą! A ludzie jeszcze nie powariowali i mimo prób dzielenia ich gdzie i jak się tylko da ( ostatnio to tak otwartym tekstem politycy na fali przypieprzyli jak łysy grzywą o kant kuli ) nie za bardzo dają się wciągać w "zametkowanie". No i bardzo dobrze! Zaszufladkowanie to w Szuflandii, człowiek to znacznie więcej niż sympatie polityczne, "miłośnictwo" roślin, pielgrzymki do miejsc świętych czy ubieranie lateksowych kostiumów z łańcuchami w sobotni wieczór. Także zostaje mi tylko poszukanie nowych adresów pod którymi będę mogła znaleźć stare kumpelstwo poznane po "linii zielonego". Cel na pewno wart wysiłku.
Jedna rzecz w burzliwy dzień mnie zadziwiła - koci spokój. Cisza, słodkie pochrapywanie i żadnych ekscesów. Po prostu jakby w tym domu nie mieszkały koty. Przyznam że po ich ostatnich występach ta błoga kocia cichość, czyli absolutne zero ryków, jest wręcz wspaniała! Czy długo ten stan się utrzyma nie wiem, na razie staram się nim intensywnie cieszyć.
Dzisiejsze ilustracje burzliwego wpisu to dzieła angielskich malarzy z początku XIX wieku - Constable'a i Turnera ( ostatni obraz ilustrujący post to dzieło Constable'a ). Angielskie burze i deszcze na płótnach i innych kartonach są niesamowite!
↧
↧
Pożegnanie maja - coda na Irysowisku!
"Lepsza w kwietniu jedna chwilka, Niż w jesieni całe grudnie." - tak pisał wieszcz! Z tym że mu się miesiące pomyliły, to o maj chodziło, he, he. "Dni nasze jak dni motylka" - coś szybko nam umykają. A tak chciałabym żeby majowe klimaty przedłużyć, nacieszyć się solidnie irysami kwitnącymi teraz wręcz zjawiskowo.
![]()
![]()
Jeśli o mnie chodzi to irysy mogłyby cały rok prezentować te uroki, z którymi obnoszą się w maju. Wszelkie kategorie, od piciumów zupełnych do naprawdę wysokich bródek, takich powyżej metra. Majową porą budzę się bardzo wcześnie i dokonuję porannej inspekcji przyszłej Suchej - Żwirowej. W żadnej innej porze roku tak mnie z łóżka nie zrywa i po ogrodzie nie nosi jak w te majowe świty. Podglądam nowe dla mnie odmiany jak rozwijają powoli kwiaty, delektuję się kolorem bródek, wyglądem płatków, kształtem kwiatów i tym jedynym w swoim rodzaju zapachem ( są co prawda w rodzinie tacy, którzy bajdurzą o smrodku - profany jedne!)
![]()
Nadal korci mnie żeby paluchem rozkręcać bardziej opieszałe kwiaty. Przyznam że z trudem się powstrzymuję od tego nieprzystojącego miłośniczce irysów działania ( he, he, prawie wszyscy irysowi mają podobne grzeszki na sumieniu ), z dużym trudem. Niestety po ubiegłorocznej przeprowadzce całego irysowiska na podwórko ( bródki mam na myśli, sybiraczki nadal rosną w Alcatrazie ) przyjdzie mi jeszcze poczekać na kwitnące łany ( tak po całości ). Nie znaczy że się nie dochowałam rozrośniętych kwitnących kęp, ale na podwórku giną. Przestrzeń sporawa, zanim rozrosną się tak żebym była usatysfakcjonowana jeszcze trochę wody w naszym Nerze upłynie.
![]()
![]()
![]()
Łażę po ogrodzie i wspominam piękne kwitnienie jabłonek i wiśni, tulipanowe żniwa, kalinowe i lilakowe oszołomienia. Trudno uwierzyć że w jednym miesiącu tyle ogrodowej radochy. Maj kończy się optymistycznym akcentem - opłakany mikołajek nadmorski zmartwychwstał. To roślinne resurrectio mortuorum napawa mnie nadziejąże i ostnica olbrzymia pokaże choć źdźbło.
![]()
![]()
![]()
Łażę po ogrodzie i wspominam piękne kwitnienie jabłonek i wiśni, tulipanowe żniwa, kalinowe i lilakowe oszołomienia. Trudno uwierzyć że w jednym miesiącu tyle ogrodowej radochy. Maj kończy się optymistycznym akcentem - opłakany mikołajek nadmorski zmartwychwstał. To roślinne resurrectio mortuorum napawa mnie nadziejąże i ostnica olbrzymia pokaże choć źdźbło.
↧
'Desert Moth' - irys TB
↧
Zapomniana przez Tatusia
"starociowym" widziałam bardzo fajny słój, na moje oko stareńki. Mamelon na słoiki łasy, a ten jest naprawdę poważny, olbrzymi, z pięknym szklanym wiekiem. Tak, tak, osamotnienie w "grzychu" mnie męczy, jakby Mamelon przygrzeszyła zakupem ( słój drogawy ) to jakoś te moje winy dzieliłyby się na pół. Taki cud arytmetyczny! Jak każdy zaprawiony w grzesznej arytmetyce kusiciel zamierzam roztoczyć przed Mamelonem wizję jej szczęścia ze słojem,może się uda i nie tylko ja zostanę ofiarą Tatusiowej sklerozy. W kupie raźniej, jak rzekł jeden owsik do drugiego ( ta radosna obrzydliwość to tekst dzieci sąsiadów ).
↧
Po szkółkingu
Tak przy okazji szkółkingu naszło mnie "myślenie ciężkie". Problem jest znany wielu "wyczynowo" ogrodującym ale do świadomości ogółu braci ogrodniczej ku mojemu zdumieniu się jeszcze nie przebił.
Trochę ta sytuacja przypomina mi tę z lat dziewięćdziesiątych XX wieku . W Polszcze pojawiły się wtedy pierwsze wielkie markety zachodnich firm, ludziska wyposzczeni po komunie rzucali się na wszystko, najgorsze śmieci których dziś się niemal nie kupuje, znikały wówczas w wózkach i koszykach. Może za dwadzieścia lat, jak nam się uda jeszcze pożyć we względnym dobrobycie a mnie to w ogóle uda się pożyć, doczekam tej chwili kiedy usłyszę w centrum ogrodniczym "No ładna, ładna ta sadzonka, ale ja szukam takiej dobrej jakości".
Dziś za ozdobniki wpisu robią widoczki z podwórka, a konkretnie z Suchej - Żwirowej (przyszłej, rzecz jasna )
↧
↧
'Ave Eva' czy 'Ave Maria'? - irys TB mocno zagadkowy
↧
Sucha Żwirowa ( nadal bez żwiru ) - dni chwały!
Oj, nie mogę ja poświęcić ogrodowi tyle czasu ile bym chciała. Kłopoty sobie zrobiłam sama i teraz z nich mozolnie wyłażę. Normalka, najgorsze gugu człowiek robi sobie sam. A na kłopoty najlepszy wcale nie Bednarski tylko ogród czerwcowy, rozkwitły, pachnący kwiatami jaśminowców i wiciokrzewu. Z lekka podduszający "różyczką", nawet Dżizaasa rekonwalescentkę wyciągnęły z norki ogrodowe zapaszki ( konkretnie to miętowe wonie w jej zapuszczonym i nieco dziwnie wyglądającym ogródku ziołowym ). No cóż, ogródek ziołowy od pewnego czasu jest ulubionym miejscem zalegania kotów, może pamiętają że kiedyś tam rosło kocie ziółko, starannie przez nie wydrapane z ziemi. Niestety kociambry interesują się nie tylko kocimi ziółkami, bardzo muszę pilnować maleńkich rarytetnych bodziszków. Felicjan zajęty bardzo wykopkami i podjadaniem listków, zawsze lubi to co wyjątkowe, rosnących obok bodziszków należących do tej samej grupy botanicznej ale bardziej dostępnych "handlowo" nie tyka.
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
Inne koty też bywają dziwne ( Szpagetka i Lalek kradną i zżerają kruche ciastka, a Sztaflik i Okularia nie dadzą zjeść spokojnie naleśników ), ale Felicjan to prawdziwy smakosz zielonych sałatek. Swego czasu wykazał nawet zainteresowanie sedumkami ( ku mojej zgrozie ). To są zdaje się zaburzenia tzw. behawioralne bo "witaminową" trawkę dla kotów to Felicjan ma pod ogonem.
Na podwórku wielkie dni przyszłej Suchej Żwirowej - szałwie, przetaczniki, goździki i przede wszystkim dzwonki brzoskwiniolistne dają czadu. Różane krzewy "tła" dla bylin w ogóle nie robią za tło, w tej chwili to pierwszoplanowi aktorzy czerwcowego spektaklu. Na Suchej Żwirowej rosną róże historyczne i "dzikuny" - najbardziej mi paszą do koncepcji nasadzeń z ciemnym żwirem ( kiedyś tam ) w roli ozdóbstwa gleby ( i czegoś co jakoś optycznie połączy Suchą żwirową z prozaiczną droga dojazdową.
Dziś mało tekstu za to dużo zdjęć, podlewanie nowych nasadzeń wzywa.
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
Inne koty też bywają dziwne ( Szpagetka i Lalek kradną i zżerają kruche ciastka, a Sztaflik i Okularia nie dadzą zjeść spokojnie naleśników ), ale Felicjan to prawdziwy smakosz zielonych sałatek. Swego czasu wykazał nawet zainteresowanie sedumkami ( ku mojej zgrozie ). To są zdaje się zaburzenia tzw. behawioralne bo "witaminową" trawkę dla kotów to Felicjan ma pod ogonem.
Na podwórku wielkie dni przyszłej Suchej Żwirowej - szałwie, przetaczniki, goździki i przede wszystkim dzwonki brzoskwiniolistne dają czadu. Różane krzewy "tła" dla bylin w ogóle nie robią za tło, w tej chwili to pierwszoplanowi aktorzy czerwcowego spektaklu. Na Suchej Żwirowej rosną róże historyczne i "dzikuny" - najbardziej mi paszą do koncepcji nasadzeń z ciemnym żwirem ( kiedyś tam ) w roli ozdóbstwa gleby ( i czegoś co jakoś optycznie połączy Suchą żwirową z prozaiczną droga dojazdową.
Dziś mało tekstu za to dużo zdjęć, podlewanie nowych nasadzeń wzywa.
↧
Różanka - wielkie kwitnienie
Ledwie skończyły kwitnienie wysokie irysy bródkowe, zaczął się czas róż. W różance podokiennej rosną różyczki o kwiatach w pastelowych odcieniach ciepłego różu, moreli i bieli, znaczy jasność wielka kwiatowa mnie za oknami wita. Jasne kwiaty są długo widoczne, w czerwcowe, późno zapadające wieczory człowiek może się spokojnie delektować ich widokiem. W tym roku różanka podokienna wzbogaciła się o dwie nowe austinki - 'A Shropshire Lad' i 'St. Cecile'. Obie nówki też mają kwiaty w "słodkiej" tonacji. Posadzone wiosną dopiero zaczynają budować pierwsze kwiaty, na kwitnienie z prawdziwego zdarzenia przyjdzie jeszcze poczekać. Niestety po tej zimie różanka pożegnała się z jedną z róż. Śliczna meillandka 'Polka' odfrunęła z królikami. Na szczęście kupiłam swego czasu dwa krzaki i ten posadzony bliżej ściany domu przetrwał, tak że będę się jeszcze mogła cieszyć pięknymi kwiatami tej odmiany. Powód odejścia tego różanego krzaczorka tak naprawdę nie jest mi znany. Róże pochodzą od tego samego szkółkarza, więc raczej nie kwestia szczepienia tylko stanowiska stanowiła tu o być albo nie być krzewu. Można też podejść do tego niespodziewanego odejścia róży filozoficznie, jak to mawia Małgoś - Sąsiadka "Widać było pisane".
↧
Ogród wyobrażony ( ze skrzeczącym realem w tle ).
Ludzkie oczekiwania wobec ogrodu - wow, ilu ludzi tyle wyobrażeń czym powinien być ogród. Niekiedy te wyobrażenia mają się tak do realu że ich spełnienie wymagałoby zabetonowania powierzchni, pomalowania tego zabetonowanego na "wiecznie zielony" kolor i ustawienia plastikowych roślin. Normalnie Kalifornia zamiast polskiego stycznia. Niekiedy wyobrażeń jakby w ogóle nie było - "na podwórku" rośnie coś, chyba trawa albo i nie, stoi coś, leży coś - no bo od tego jest to miejsce i nie ma co gdybać nad roślinami jak potrzeby otaczania się nimi nie ma.
Takie mi to po głowie chodziły myśli po Moherowskiej lekturze. Dzisiejsze fotki są z cienistej strony Alcatrazu.
↧
↧
'Land Down Under' - irys TB spełniający oczekiwania
↧
Czerwcowe debiuty
↧
Pogadanka o łąkach
Ten wpis jest z podpuszczenia Agatka, która jest w tym szczęśliwym położeniu że może sobie zapuścić łąkę albo coś co łąkę przypomina. Teraz o łąkach - łąka to zbiorowisko roślinne tworzone przez byliny ze znacznym udziałem traw. Nie będziemy tu pisać o żadnych stepach i sawannach tylko o łąkach które występują u nas i tu jest tzw. zonk bo łąki w Polsce są efektem działalności człowieka ( tak, tak, stepowienie i tak dalej ). Jeszcze w średniowieczu Polska to był kraj zalesiony, puszcze, tury i niedźwiedzie - według obcych kronikarzy niemal Amazonia. Łąki się zrobiły bo drzewa wycinano, grunty uprawiano a na tych zostawionych odłogiem wypasano co się tylko dało wypasać.
Naturalne łąki to na naszych ziemiach występowały w dolinach rzek i wysoko w górach, no hale znaczy. Te w dolinach to były łąki zalewowe, bo wieloletnie rośliny zielne, byliny i trawy, w odróżnieniu od drzew znosiły coroczne wylewy rzek. W górach powyżej pewnego poziomu przyroda nie pozwala rosnąć drzewom, przetrwają tylko niskie i niezbyt głęboko się korzeniące rośliny. Rośliny które porastały łąki stworzone przez człowieka są w większości rodzime, wcześniej rosły na śródleśnych polanach, w lasach, nad rzekami czy na górskich halach. Teraz wielka prawda o takich "sztucznych"łąkach czyli będących dziełem człowieka - łąki nie porastają krzewami czy drzewami jeżeli są regularnie koszone lub jeżeli na nich wypasa się zwierzęta. W innym wypadku parę lat i jest po łące. Sama pamiętam łąki nad Nerem które były łąkami dopóki pasły się na nich krowy. Dziś spora część z nich zamieniła się zarośla wierzbowe, o ekspansji trzcinowatego trawska ledwie napomknę. A jeszcze dwadzieścia lat temu rosły tam kaczeńce ( znaczy knieć błotna ) i storczyki stoplamki. Jak pisałam wcześniej większość łąk w Polsce ma "ludzkie" pochodzenie, znaczy są półnaturalne.
![]()
![]()
Łąkę w zależności od typu porastającej ją roślinności kosimy raz ( łąka jednokośna ) lub dwa razy ( łąka dwukośna ). Po koszeniu korzenie traw i bylin się wzmacniają, tworzą darń no i nie pozwalają na wysiewanie się zbyt wielu nasion. Tak to mniej więcej działa. Rola pasących się na łąkach zwierząt też chyba jasna - stada kosiarek, które przy okazji użyźniają glebę ( znaczy maszyny wielofunkcyjne, he, he ). Łąka półnaturalna to twór delikatny, zbyt intensywne użytkowanie ( koszenie bez opamiętania, jakieś tabuny bydełka w stylu corocznej afrykańskiej migracji zwierząt ) źle się dla łąki kończą. To zatem takie środowisko, które jest bardzo wrażliwe zarówno na zaniedbanie jak i przesadną eksploatacje. Takie łąki, które są bardzo intensywnie użytkowane wymagają dodatkowych zabiegów ( podsiewań na przykład ). Są one też uboższe w gatunki na nich występujące ( byliny po pewnym czasie takiego użytkowania wypadają ). Ponieważ na łąkach intensywnie użytkowanych dominują pojedyncze gatunki traw, nazywa się je od nazwy dominującej rośliny ( np. łąki trzcinnikowe, wyczyńcowe itp. ). Czasem gatunkowo łąki ubożeją ze względu na obniżenie się poziomu wód gruntowych, melioracja nie zawsze oznacza samą dobroć.
![]()
Łąki w zależności od siedliska na którym występują dzielimy na :
łąki grądowe - to dość suche łąki, tyle na nich wody co z opadów,nie znaczy to jednak że ubożuchne i szata roślinna na nich mało ciekawa
łąki zalewne czyli lęgi - to takie łąki nadrzeczne albo powstałe w wyniku ukształtowania terenu ( rozłogi), czasem jest na nich bardzo wilgotno a czasem sucho
łąki bagienne i pobagienne - to podmokłe łąki, czasem z wiecznym chlupotem u korzeni roślin
![]()
![]()
Wilgotne łąki w zależności od dominującej roślinności dzielimy na :
łąki trzęślicowe - bardzo ukwiecone, wspaniale prezentujące się w maju i czerwcu. Na łąkach trzęślicowych dominującą trawą jest trzęślica modra Molinia caerulea. Sianko z takich łąk nie było specjalnie wartościowe, kosi się takie łąki tylko raz. Łąki trzęślicowe powstają na siedliskach o zmiennych warunkach wodnych ( wiosną sporo wilgoci, później bardziej sucho ). porasta je sporo bylin, które zawędrowały do naszych ogrodów - kosaciec syberyjski Iris sibirica, piękny goździk pyszny Dianthus superbus i świetny a jakże mało znany rodzimy mieczyk dachówkowaty Gladiolus imbricatus ( tu info dla Agatka - "dziki" mieczyk nie wymaga wykopywania, dawniej był traktowany jako chwast bo "właził"w uprawy jęczmienia i owsa ). Oczywiście oprócz "ogrodowców"łąki trzęślicowe porastają mniej spektakularnie kwitnące rośliny - przytulie, czarcikęs łąkowy i tym podobne "chwaściki".
![]()
![]()
łąki ostrożeniowe – bardzo wilgotne i mokre, nawożone, użytkowane jako łąki dwukośne. Nazwę otrzymały od masowego występowania ostrożenia łąkowego Cirsium rivulare i warzywnego Cirsium oleraceum ( tak, tak - osty ) , knieci błotnej Caltha palustris (kaczeńca), rdestu wężownika Polygonum bistorta , dzięgla leśnego Angelica sylvestris., czasem występuje też masowo pełnik europejski Trollius europaeus Na takich łąkach często rosną storczyki.
![]()
![]()
łąki selernicowe - występują w dolinach dużych rzek, wilgotność zmienna z powodu wylewania rzek ( tak, to poldery ) , kosi się je raz, dość późno. Występują na nich rzadkie rośliny – selernica żyłkowana Kadenia dubia, czosnek kątowy Allium angulosum itd.
łąki wyczyńcowe – łąki zalewowe z dominującą rolą wyczyńca łąkowego Alopecurus pratensis , zazwyczaj intensywnie użytkowane łąki w dolinach dużych rzek. Roślinność bardziej pospolita niż ma to miejsce w przypadku łąk selernicowatych
łąki solniskowe – prawie u nas ten typ łąk nie występuje. To są łąki powstałe na terenach zalewanych przez wody morskie lub w miejscach wysięków wód zasolonych.
![]()
![]()
łąki rajgrasowe – bogate ukwiecone, kolorowe łąki w których składzie dominują miękkolistne trawy, głównie rajgras wyniosły Arrhenatherum elatius, z kwitnącymi bylinami takimi jak dzwonek rozpierzchły Campanula patula, kozibród łąkowy Tragopogon pratensis, złocień właściwy Leucanthemum vulgare . Najczęściej to są bardzo świeżutkie wiekowo łąki, można je kosić raz lub dwa razy.
Te typy łąk podlegają ochronie siedliskowej w obszarach Natura 2000.
Rzecz bardzo ważna dla Agatka w podsumowaniu o "dzikich"łąkach - pasące się zwierzęta, o ile tylko nie są to tabuny i superstada są bardzo na łące pożądane.
![]()
![]()
To jest tak mniej więcej łąkologia w straszliwym, łopatologicznym skrócie ( ilustrowana fotkami z "dziczyzny" czyli łąk - malutko - i nieużytków - duuuużo - z mojej okolicy ). A teraz będzie o "złąkowaceniu " ogrodów i nieużytków. Tak, tak, nieużytków, bo nie każda powierzchnia zarośnięta trawką z kwitnącymi bylinami to zaraz łąka. O naturalizowaniu ogrodów czy też zamienianiu wielkopowierzchniowych chynszorów w "oceany kwitnień" możecie przeczytać na stronce Łukasza Łuczaja , tam znajdziecie bardziej szczegółowe przepisy na zakładanie "dzikich"łąk. Najważniejsze to rozpoznać jaki typ łąki możemy u siebie zapuścić. Pod spodem umieściłam fotki nie tyle całkowitej dziczyzny co łąki kwietnej którą parę lat temu założono w Cambridge University Botanic Garden. Na tej konkretnej łące kwietnej w zasadzie nie ma traw, składają się na nią główne jednoroczne rośliny "polne" - wicie- rozumicie - chabry bławatki, maki polne, facelia błękitna. Można dodać nagietki czy maczki kalifornijskie jeżeli chce się zapuścić coś w odcieniach żółci i pomarańczu.
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
Na samo zakończenie tej długawej pogadanki o łąkach dodam że łąka na małej działce to nie jest najlepszy pomysł ( takie znaczy jest moje zdanie ) , że po koszeniu właściwie kończymy ogrodowanie łąkowe ( co jest nawet pożądane dla tych co mają warzywniki i sadki i w związku z tym ogrodniczo powinni się wyszaleć gdzie indziej ). Nadmieniam też że nasadzenia preriowe w stylu Pieta Oudlofa to nie jest zapuszczanie dzikiej łąki, to nadal bylinowanie z dużym udziałem traw ale do pielęgnacji takiej rabaty nie używamy kosy. Uff, mam nadzieję że Agatek będzie zadowolona z łąkowej pogadanki.
Naturalne łąki to na naszych ziemiach występowały w dolinach rzek i wysoko w górach, no hale znaczy. Te w dolinach to były łąki zalewowe, bo wieloletnie rośliny zielne, byliny i trawy, w odróżnieniu od drzew znosiły coroczne wylewy rzek. W górach powyżej pewnego poziomu przyroda nie pozwala rosnąć drzewom, przetrwają tylko niskie i niezbyt głęboko się korzeniące rośliny. Rośliny które porastały łąki stworzone przez człowieka są w większości rodzime, wcześniej rosły na śródleśnych polanach, w lasach, nad rzekami czy na górskich halach. Teraz wielka prawda o takich "sztucznych"łąkach czyli będących dziełem człowieka - łąki nie porastają krzewami czy drzewami jeżeli są regularnie koszone lub jeżeli na nich wypasa się zwierzęta. W innym wypadku parę lat i jest po łące. Sama pamiętam łąki nad Nerem które były łąkami dopóki pasły się na nich krowy. Dziś spora część z nich zamieniła się zarośla wierzbowe, o ekspansji trzcinowatego trawska ledwie napomknę. A jeszcze dwadzieścia lat temu rosły tam kaczeńce ( znaczy knieć błotna ) i storczyki stoplamki. Jak pisałam wcześniej większość łąk w Polsce ma "ludzkie" pochodzenie, znaczy są półnaturalne.
Łąkę w zależności od typu porastającej ją roślinności kosimy raz ( łąka jednokośna ) lub dwa razy ( łąka dwukośna ). Po koszeniu korzenie traw i bylin się wzmacniają, tworzą darń no i nie pozwalają na wysiewanie się zbyt wielu nasion. Tak to mniej więcej działa. Rola pasących się na łąkach zwierząt też chyba jasna - stada kosiarek, które przy okazji użyźniają glebę ( znaczy maszyny wielofunkcyjne, he, he ). Łąka półnaturalna to twór delikatny, zbyt intensywne użytkowanie ( koszenie bez opamiętania, jakieś tabuny bydełka w stylu corocznej afrykańskiej migracji zwierząt ) źle się dla łąki kończą. To zatem takie środowisko, które jest bardzo wrażliwe zarówno na zaniedbanie jak i przesadną eksploatacje. Takie łąki, które są bardzo intensywnie użytkowane wymagają dodatkowych zabiegów ( podsiewań na przykład ). Są one też uboższe w gatunki na nich występujące ( byliny po pewnym czasie takiego użytkowania wypadają ). Ponieważ na łąkach intensywnie użytkowanych dominują pojedyncze gatunki traw, nazywa się je od nazwy dominującej rośliny ( np. łąki trzcinnikowe, wyczyńcowe itp. ). Czasem gatunkowo łąki ubożeją ze względu na obniżenie się poziomu wód gruntowych, melioracja nie zawsze oznacza samą dobroć.
Łąki w zależności od siedliska na którym występują dzielimy na :
łąki grądowe - to dość suche łąki, tyle na nich wody co z opadów,nie znaczy to jednak że ubożuchne i szata roślinna na nich mało ciekawa
łąki zalewne czyli lęgi - to takie łąki nadrzeczne albo powstałe w wyniku ukształtowania terenu ( rozłogi), czasem jest na nich bardzo wilgotno a czasem sucho
łąki bagienne i pobagienne - to podmokłe łąki, czasem z wiecznym chlupotem u korzeni roślin
Wilgotne łąki w zależności od dominującej roślinności dzielimy na :
łąki trzęślicowe - bardzo ukwiecone, wspaniale prezentujące się w maju i czerwcu. Na łąkach trzęślicowych dominującą trawą jest trzęślica modra Molinia caerulea. Sianko z takich łąk nie było specjalnie wartościowe, kosi się takie łąki tylko raz. Łąki trzęślicowe powstają na siedliskach o zmiennych warunkach wodnych ( wiosną sporo wilgoci, później bardziej sucho ). porasta je sporo bylin, które zawędrowały do naszych ogrodów - kosaciec syberyjski Iris sibirica, piękny goździk pyszny Dianthus superbus i świetny a jakże mało znany rodzimy mieczyk dachówkowaty Gladiolus imbricatus ( tu info dla Agatka - "dziki" mieczyk nie wymaga wykopywania, dawniej był traktowany jako chwast bo "właził"w uprawy jęczmienia i owsa ). Oczywiście oprócz "ogrodowców"łąki trzęślicowe porastają mniej spektakularnie kwitnące rośliny - przytulie, czarcikęs łąkowy i tym podobne "chwaściki".
łąki ostrożeniowe – bardzo wilgotne i mokre, nawożone, użytkowane jako łąki dwukośne. Nazwę otrzymały od masowego występowania ostrożenia łąkowego Cirsium rivulare i warzywnego Cirsium oleraceum ( tak, tak - osty ) , knieci błotnej Caltha palustris (kaczeńca), rdestu wężownika Polygonum bistorta , dzięgla leśnego Angelica sylvestris., czasem występuje też masowo pełnik europejski Trollius europaeus Na takich łąkach często rosną storczyki.
łąki selernicowe - występują w dolinach dużych rzek, wilgotność zmienna z powodu wylewania rzek ( tak, to poldery ) , kosi się je raz, dość późno. Występują na nich rzadkie rośliny – selernica żyłkowana Kadenia dubia, czosnek kątowy Allium angulosum itd.
łąki wyczyńcowe – łąki zalewowe z dominującą rolą wyczyńca łąkowego Alopecurus pratensis , zazwyczaj intensywnie użytkowane łąki w dolinach dużych rzek. Roślinność bardziej pospolita niż ma to miejsce w przypadku łąk selernicowatych
łąki solniskowe – prawie u nas ten typ łąk nie występuje. To są łąki powstałe na terenach zalewanych przez wody morskie lub w miejscach wysięków wód zasolonych.
łąki rajgrasowe – bogate ukwiecone, kolorowe łąki w których składzie dominują miękkolistne trawy, głównie rajgras wyniosły Arrhenatherum elatius, z kwitnącymi bylinami takimi jak dzwonek rozpierzchły Campanula patula, kozibród łąkowy Tragopogon pratensis, złocień właściwy Leucanthemum vulgare . Najczęściej to są bardzo świeżutkie wiekowo łąki, można je kosić raz lub dwa razy.
Te typy łąk podlegają ochronie siedliskowej w obszarach Natura 2000.
Rzecz bardzo ważna dla Agatka w podsumowaniu o "dzikich"łąkach - pasące się zwierzęta, o ile tylko nie są to tabuny i superstada są bardzo na łące pożądane.
To jest tak mniej więcej łąkologia w straszliwym, łopatologicznym skrócie ( ilustrowana fotkami z "dziczyzny" czyli łąk - malutko - i nieużytków - duuuużo - z mojej okolicy ). A teraz będzie o "złąkowaceniu " ogrodów i nieużytków. Tak, tak, nieużytków, bo nie każda powierzchnia zarośnięta trawką z kwitnącymi bylinami to zaraz łąka. O naturalizowaniu ogrodów czy też zamienianiu wielkopowierzchniowych chynszorów w "oceany kwitnień" możecie przeczytać na stronce Łukasza Łuczaja , tam znajdziecie bardziej szczegółowe przepisy na zakładanie "dzikich"łąk. Najważniejsze to rozpoznać jaki typ łąki możemy u siebie zapuścić. Pod spodem umieściłam fotki nie tyle całkowitej dziczyzny co łąki kwietnej którą parę lat temu założono w Cambridge University Botanic Garden. Na tej konkretnej łące kwietnej w zasadzie nie ma traw, składają się na nią główne jednoroczne rośliny "polne" - wicie- rozumicie - chabry bławatki, maki polne, facelia błękitna. Można dodać nagietki czy maczki kalifornijskie jeżeli chce się zapuścić coś w odcieniach żółci i pomarańczu.
Na samo zakończenie tej długawej pogadanki o łąkach dodam że łąka na małej działce to nie jest najlepszy pomysł ( takie znaczy jest moje zdanie ) , że po koszeniu właściwie kończymy ogrodowanie łąkowe ( co jest nawet pożądane dla tych co mają warzywniki i sadki i w związku z tym ogrodniczo powinni się wyszaleć gdzie indziej ). Nadmieniam też że nasadzenia preriowe w stylu Pieta Oudlofa to nie jest zapuszczanie dzikiej łąki, to nadal bylinowanie z dużym udziałem traw ale do pielęgnacji takiej rabaty nie używamy kosy. Uff, mam nadzieję że Agatek będzie zadowolona z łąkowej pogadanki.
↧