Blog w zasadzie ogrodowy

To nie przesada, 'Raubritter' to rzeczywiście róża wyjątkowa! Znacie zapewne sporo odmian austinek, mieszańców herbatnich, floribund czy tam inszych zbieranin różanych genów, a ile znacie mieszańców Rosa macrantha? Ha?! Sprawa miała się tak, w latach trzydziestych ubiegłego wieku Wilhelm Kordes zweite ( pierwszym był jego tatuś, założyciel firmy Kordes und Söhne ) pracował nad wyhodowaniem krzewów różanych odpornych na warunki zimnawej krainy jaką jest Schleswig - Holstein ( to w niej, a konkretnie to w maleńkim Klein Offenseth-Sparrieshoop znajdowały się różane pola Kordesów ). Skrzyżował między innymi Rosa macrantha'Daisy Hill' z 'Solarium'. Mamusia wprowadzona w 1906 roku i nazwana na cześć własnej szkółki przez zasłużonego dla ogrodnictwa Brytyjczyka, pana Thomasa Smitha, to kwitnący białawym kwiatem o podwójnym okółku płatków efekt krzyżowania hybrydy Rosa X waitziana var. macrantha . 'Daisy Hill' to dziś właściwie róża zapomniana, gdzieś tam się tylko plącze po rozariach i kolekcjach. 'Solarium' czyli tatuś to wyhodowana przez Francuzów a wprowadzona przez Australijczyków w 1927 roku hybryda Rosa wichuraiana. Po mamusi 'Raubritter' odziedziczył kulisty kształt kwiatów, po tatusiu w kolorze płatków pojawiły się barwniki odpowiadające za zaróżowienie ( w niedużej ilości, bo tatuś kwitnie na czerwono jak ten zajadły komunista w pochodzie pierwszomajowym ). Dzięki mamusi jest zdrówko i odporność na złe warunki atmosferyczne, dzięki tatusiowi na ogół zdrowe, jasnozielone liście ( ich leciuteńki szarawy odcień to po mamusi ) i wielkość kwiatu. 'Raubritter' został introdukowany w roku 1936 i od razu było wiadomo że to jest "coś". Po pierwsze róża wielozadaniowa - można z niej tworzyć krzewy, traktować jak wspinacza ( zaliczana jest do typu climber ), zadarniać nawet jak kto lubi, po drugie zjawiskowe kwitnienie - krzew kwitnie co prawda raz ale za to długo i wytrwale. Kwiaty nie są specjalnie wielkie, takie około pięciocentymetrowej średnicy ale za to o świetnym, okrągławym kształcie. Półpełne i lekko pachnące, bardzo trwałe ( mogą spokojnie przez tydzień zdobić krzew ) będą pięknie wyglądać zarówno w klasycznym różanym ogrodzie jak i w nasadzeniach mało formalnych. Pędy są giętkie, dłuuugie ( dochodzą do ponad trzech metrów długości ) więc można wyczyniać z nimi cuda. Mrozoodporność bardzo dobra i jeszcze na dodatek znosi zacienienie! Cud nie róża! Oczywiście w tej beczce miodziku musi być łyżka dziegciu - czasem 'Raubritter' podłapuje mączniaka i znosi to wówczas ciężko. za to przycinać można oszczędnie, głównie tak formująco jak mieszańce Wichura.
Teraz o nazwie - 'Raubritter' to termin ukuty pod koniec XVIII wieku w Niemczech, w czasie wielkiej popularności tzw. powieści gotyckiej. Oznaczał on rycerza który z bidy wziął się za rozbój, co rzeczywiście zdarzało się niegdyś wcale często nie tylko niemieckim baronom ale i inszej europejskiej szlachcie. Nie wiem skąd ta nazwa - czy to pochwała dla zdolności przetrwania rycerskich rabusiów czy hołd dla romantycznej legendy zrodzonej parę stuleci po ich wytępieniu. Myślę że prędzej to drugie, bo po prawdzie to raubritterzy to straszna hołota była i w ogóle plaga i ból głowy.

Sucha - Żwirowa przechodzi właśnie test na rabatę "bezpodlewczą", znaczy podlewam całość raz na tydzień żeby była jasność absolutna. Nie podlewać totalnie i absolutnie nie mogę bo dosadziwszy nowe rośliny o niezbyt jak na razie głębokim systemie korzeniowym i niepodlewanie ich byłoby równoznaczne z wyrzuceniem pieniędzy w błoto a właściwie w piasek. Dodatkowo biegam od czasu do czasu jak Gajka z konewką ale mało bo więcej muszę biegać z konewką w Alcatrazie a i tak małe paprociumy wyglądają bardzo kiepsko ( część już nie wygląda i Sylwik będzie miała prawo mnie ubić, bo ona ciężko siała, sadzonkowała i w ogóle a ja przeżynam właśnie z aurą ). Podlewana raz na tydzień Sucha - Żwirowa może nie przechodzi prawdziwej suszy ale przy tych upałach z minimalnym podlewaniem może robić za rabatę półsuchą, he, he. Oblookuję na tej półsuchej które to rośliny znoszą upały i małą ilość wody z prawdziwą godnością. Niewątpliwie sprawdzają się szarolistne, zarówno te pokryte kutnerem jak i woskopodobną ochraniającą zieloność otulinką są bardzo odporne na działanie słonecznych promieni. Wszelkie goździczki, lawendy, perowskie, amorfy, anafalisy perłowe, szałwie nie tylko lekarskie i czyśćce wełniste wyglądają całkiem nieźle a upał nie przeszkadza im w zawiązywaniu kwiatów.

Co prawda rozsadzone czyli "nowe" czyśćce szlag trafił ale stare kępy mają się nieźle. Bardzo dobrze radzą sobie też posadzone w zeszłym roku czosnki główkowate Allium sphareocephalon. To dobra roślina cebulowa na suchawe rabaty. Do szczęścia potrzebuje tak naprawdę przepuszczalnej gleby i dużo słońca. Nie wiem dlaczego ten czosnek nie cieszy się u nas większą popularnością - całkowicie mrozoodporny, chodzić koło niego nie trzeba, kwitnący w masie jest uroczy jak mało który czosnek ale cóś ludziskom wyraźnie nie podchodzi. Wolą czosnkowe olbrzymy, okazałe krówska kwitnące w maju. Mnie tam mało czosnki kwitnące w maju obchodzą, maj na Suchej - Żwirowej niepodzielnie należy do irysów bródkowych a moje ukochane rośliny kwitnąc są w stanie wyciąć każdą konkurencję. Wiadomo, król jest jeden!

W tym roku na Suchej - Żwirowej jak już pisałam jest kiepsko z gipsówkami i mikołajkami. Nie, nie z powodu upałów i suszy, ich zły stan to wina tegorocznej zimy. Kupiłam nowe sadzonki gipsówek, mam nadzieję że w przyszłym roku zakwitną. Bardzo mi brakuje ich kwiatów na rabacie, zbyt dużo kłosków się zrobiło, trochę mało innego typu kwiatostanów. Przed mikołajkami ciężka zimowa próba, w tym roku wyleciało trochę alpejskich. Jak na razie nie uzupełniłam tych nasadzeń, za to kupiłam mikołajki nadmorskie. Jeżeli obudzą się po zimie i nabiorą "ciała" w przyszłym roku to będą nie do zdarcia, podobnie jak testowe egzemplarze. Bardzo je lubię, to świetna roślina na suchą rabatę pod warunkiem że zimą rabata też jest suchawa. Nie wiem czy to jednak tegoroczna zimowa aura podobnie jak mikołajków alpejskich nie wykończyła też morinii, nadal z nią źle mimo tego że mrówy już jej nie dokuczają. Troszkę też rozczarowana jestem niby żelazną odpornością żeleźniaka. Razem z krwawnicami posadziłam go tzw. przedziwnym instynktem wiedziona na nieco "lepsiejszej" ( czytaj lepiej trzymającej wilgoć ) części Suchej - Żwirowej. No i dobrze bo mimo tego że niby ma bardziej wilgotno to zarówno on jak i krwawnice cierpią od upałów i suszy. Te dwie rośliny, niby przeca wytrzymałe, nie mają twardego charakteru jeżówek które rzeczywiście są preriowe do bólu ( o gatunkachEchinacea purpurea i Echinacea pallida tu piszę, o mieszańcach się nie wypowiadam ).

Może to nie do końca "wina" krwawnicy i żeleźniaka, może za ich kiepski wygląd odpowiada susza nie w terminie. Rzadko zdarza się żeby maj był tak suchy jak w tym roku. No i żeby przed nim był suchy i mocno ciepły kwiecień. Co inszego późnowiosenne i letnie ciepło i brak opadów a co inszego susza w momencie kiedy roślina potrzebuje do wzrastania sporej ilości wody. To co jakoś tam przeżyły jeżówki ( niespecjalnie wysokie w tym roku ) znacznie mocniej odbiło się na roślinach o nieco większych wymaganiach ( ku mojemu zdziwieniu do bardziej wymagających roślin muszę zaliczyć wysoką driakiew ). Dobra, koniec tych narzekań - jest grupa roślin świetnie radzących sobie przy tym upale mimo tego że żadnego kutnerku nie posiadają. No może lekkie nawoskowanie liści i pędów. Sedumki i rojniki, samograje na ciężkie, suche czasy. Posadzić na suchym i słonecznym, zapomnieć i być zdziwioną lub zdziwionym jak to ładnie roślinki sobie radzą. Rosną u mnie jako zadarniacze ( niskie rozchodniki i rojniki ) i jako średniej wielkości rośliny rabatowe. Nie wyobrażam sobie bez nich mojej Suchej - Żwirowej, toż zapieliłabym się na śmierć! Dają radę tam gdzie protestują marzanki i zawciągi. Te zadarniające nie wymagają podlewania, większe sedumki podlewam a nawet zamierzam nawieźć w nadziei uzyskania większych kwiatostanów ( chyba płonnej nadziei, tak sądząc po tym co te rośliny wytwarzają na wierzchołkach pędów, no ale przynajmniej sedumki zadarniające pięknie kwitły w tym roku ).

Wiele pociechy mam też z traw, ostnice i preriówki wyglądają świetnie a zazwyczaj grzybiejący u mnie owies nie wiadomo dlaczego zwany wiecznie zielonym ( wszak jest niebieskawy ) Helictotrichon sempervirens jest w całkiem dobrej formie. Oceniając przygotowanie mojej Suchej - Żwirowej do prawdziwej suszy daję cztery z minusem. Ten minus to za takie kwiatki jak odmianowe liliowce ( co prawda diploidy, więc jakby bardziej na miejscu niż tetraploidalne falbaniaste mieszańce ), marcinki wymagające znacznie więcej wody niż reszta towarzystwa ( ale co ma kwitnąć pięknie jesienią wśród tych rozplenic i preriówek ) i nie do końca dobrze posadzone przetacznikowce i krwawnice. Na piątkę nie zasłużyłam co widać na załączonych obrazkach ( miało być łączasto jednak wyszło jak wyszło ) ale pocieszam się tym że owadom odwiedzającym masowo Suchą - Żwirową jakoś specjalnie to nie przeszkadza. Podobno od jutra zmiana pogody, uwierzę jak zobaczę i przede wszystkim poczuję!

Nadeszło nam dziś lato a ja tu latem jakby już zmęczona. Zupełnie nie pamiętam wiosny, była na początku kwietnia ale szybko się skończyła. Wszystko w tym roku w związku z tym jest zbyt wcześnie dojrzałe i niezbyt dorodne ( no może poza truskawkami mutantami spod folii czy malinami które lubiejo taka aurę ). Moje rośliny w Alcatrazie wyglądają jakby nie wyglądały, Felicjan już ma uczulenie i to pełnoobjawowe, z mojego nosa złazi skóra. Wokół pachną pięknie lipowe kwiaty, na straganach kuszą maliny, Pabasia bredzi o konfiturach z wiśni a małe bociany widywane w gniazdach podczas jazdy do Krysi, wcale nie są już takie małe. Lato, lato w pełni a nie żaden tam początek lata. Będzie magiczna chwila związana z najdłuższym dniem i zaraz planeta się gibnie w drugą stronę i zacznie nam dnia ubywać. Coś nie czuję sobótkowej radości, prędzej nostalgię za kolejną minioną wiosną ( za zimą podczas której przybywa dnia jakoś nie tęsknię, dopiekła mi w tym roku ). A przeca powinnam się cieszyć, smakować letnie klimaty:
"Wreszcie nocy raz czerwcowej
zobaczyłem ją jak śpi
Bez niczego. Zrozumiałem lato, ech że ty
Lato, lato, lato, ech że ty".

Wygrzewanie się na słońcu czyli jaszczurczenie, spanie au naturel w chłodnej satynce, kąpiele w bajorach, podżeranie owoców, zapach świeżo zakiszonych ogórków małosolnych niosący się po chałupie i ogród, mój ogród skąpany w słońcu i brzęczący małym życiem. No tak, pięknie, tylko że można to już wszystko robić i obserwować od ponad miesiąca - nie ma uroku nowości. Gdzie byłaś wiosno jak cię nie było! Lato zagnieździło się w maju, wiosna wygryziona, ech, porobiło się! Jak ten Dziad z powieści "Konopielka" zaczynam podejrzewać że "W tym bieda…, że Pambóg coraz starejszy… coraz częściej odpoczywa. A diabeł nachalnieje z roku na rok." Takie tam smęty, jakie z lubością uprawiają ludzie starsi czyli mający pewne doświadczenie kołaczą mi się po łbie. Może to dlatego że nie czekają mnie wakacje? Wakacje zmieniają perspektywę, może czas pomyśleć o jakimś małym wypadzie?

Dzisiejszy wpis ozdabiają prace Stanisława Masłowskiego, świetnego akwarelisty niemal całkowicie zapomnianego ( znaczy historycy sztuki go pamiętają ale tzw. ogół nie wie że na przełomie wieków XIX i XX ktoś taki istniał ). Moim zdaniem warto przypomnieć jego twórczość, te akwarele są naprawdę mistrzowskie. No i takie letnie w klimacie.

Koty i sąsiedztwo z wielkim nakładem sił dbają o to bym się nie nudziła, ostatni sąsiedzki numer to zabawa w chowanego. Jak wiecie w mojej kamienicy mieszkają tzw. panie starsze a nawet można pokusić się o twierdzenie że mocno starsze. Panie starsze mają to do siebie że przyciągają tzw. zdarzenia, no po prostu nie ma tzw. pań starszych którym nie trafiają się tzw. zdarzenia. Panie starsze wyposażone są w czasach dzisiejszych w telefony komórkowe coby rodzina i przyjaciele mogli otaczać je dyskretną opieką. Panie starsze z lubością grzebią we sprzęcie i pozwalają też grzebać spragnionym kontaktów z techniką wnukom i prawnukom. Skutek tego jest taki że sprzęt zawodzi w chwilach o znaczeniu strategicznym. Z taką sytułejszyn mieliśmy właśnie do czynienia w czwartek - sąsiadka Gienia zwana Stasi zniknęła nam była z pola widzenia a rodzinie z pola słyszenia. Zważywszy na majowy pobyt w szpitalu, przyduszenia i tym podobne Gieniowe przypadłości został ogłoszony alarm pierwszego stopnia. Co prawda osoba zaginiona nie była widziana tylko jeden dzień ale nasza kamieniczna banda jest czujna - zawiązano "komitet blokowy" z honorowym prezesem czyli z ulubioną chrześnicą Gieni, syn porzuciwszy obowiązki zawodowe pędził do nas z inszego miasta do którego wysłała go firma, w jego domu odbywało się nerwowe poszukiwanie kluczy do mieszkania Gieni i zaczęto rozważania na temat straż czy ślusarz gdyby klucz się nie odnalazł. No było ostro! Szczęśliwym trafem w to całe zamieszanie władował się Włodzimierz, który jakimś cudem się odmundialował i przytomnie stwierdził że widział Gienię pomykającą bladym świtem z wózeczkiem zakupowym. Znaczy rano jeszcze żyła jak stwierdziła scenicznym, słyszalnym na pół kamienicy szeptem Małgoś - Sąsiadka. Mnie info zapodane przez Włodzimierza uspokoiło, rodzinę jakby mniej bo telefony nadal nieodbierane. Jednak Włodzimierz tego dnia robił za zwiastuna dobrych nowin, zadzwonił do mła że właśnie wychodząc do pracy spotkał był na przystanku niedoszłą denatkę i radośnie ją poinformował że usiłujemy się włamać do jej mieszkania, w związku z czym niedoszła pędzi do nas z turbowózkiem bo nowy zamek kosztuje. "Komitet blokowy" odstąpił od rozwalenia zamka, zadzwoniono do syna coby go uspokoić i postanowiono ukarać krnąbrną, nieodbierającą telefonów Gienię zabraniem zapasowego klucza do domu i zdeponowaniem go u mła ( taa, mam teraz kolekcję kluczy że ho, ho ). Gienia była tak szczęśliwa że nie rozwaliliśmy drzwiowego zamka że wyjątkowo jak na nią potulnie wykonała zalecenia "komitetu blokowego". Za całe zamieszanie tak jak przypuszczałam odpowiada Kubuś, wnuczek Gieni, który postanowił zapoznać się lepiej z babcinym telefonem. Skończyło się szczęśliwie na obietnicy wyrwania mu odnóży o ile tylko jeszcze raz zobaczy się jego łapięta przy jakimkolwiek telefonie. Małgoś - Sąsiadka "dyplomatycznie" poinformowała pół kamienicy że cieszy się że nie będzie pogrzebu bo nie miałaby co na siebie włożyć a ja udałam się do właściwych obowiązków.

Teraz o kotach, w kamienicy pojawiła się Fanta , tricolorka hodująca sąsiadkę. Ma prawie osiem lat, stanowczy charakter i wyrobione zdanie o innych kotach. Wychodzi na spacery na smyczy wzbudzając oburzenie mojego stada, szczególnie jego damskiej części. Owszem, "na górze" mieszka młoda ABBA czyli Frida i Agnetha i dwie inne kocie starsze panie ( dwunasto i trzynastoletnia ), mieszka też Dorka, suczka której moje koty cóś nie zauważają ( celowo, nie sobie nie myśli że się jej boją ). No ale żeby na pierwszym piętrze ONA mieszkała , tak blisko nich, taka podobna do Rudego?! Hym... Felicjan jest swoiście zainteresowany, jakby problem naukowy rozwiązywał natomiast dziewczyny są zwyczajnie zazdrosne. W związku z czym są pultania, wydawanie pomruków a nawet przeciągłe wycie pod oknem Fanty. Fanta ze swej strony nie pozostaje dłużna, ABBA się przyłącza i ponoć kocie panie starsze tyż. Dom mam po kocio - babsku rozgadany. Felicjan na szczęście nie jest ryczący ale jako jedyny samiec w tym sfeminizowanym gronie przechodzi w sułtańskich zachciankach samego siebie. Muszę go rano nosić na sikanie pod kasztanowiec bo ryczy i wymusza ( znaczy jak go nie wyniosę to wraca do wyra i ma minę pod tytułem "I niech mi pęknie ten mój biedny pęcherz!" ). Jak już wyleje cały Ocean to wraca o własnych siłach do domu, po drodze karcąc mniej zdyscyplinowane członkinie stada i strasząc gołębie. Nażera się do rozpuku, uskutecznia higienę i domaga się zainteresowania. Najlepiej okazywać mu to zainteresowanie kiedy on leży w wyrze ( w poprzek wyra ), jak się znudzi to chrapie ( z moimi palcami w gębie bo mu się przysnęło podczas zabawy ). I tylko by żądał smakołyków typu surowa wołowina czy kurczak gotowany a puszeczki to mają mieć pasztetowatą zawartość! Kiedy przychodzą do mnie moje Ciotki usiłuje je wygryzać z domu a o ile nie ustępują to sam się wynosi z chałupy ciężko obrażony ( no i wtedy mogę sobie gardło zedrzeć nawołując gada ). Ustępuję mu i pozwalam na zachciewajki bo ma to swoje uczulenie i nie jest mu z tym lightowo, dużo śpi, ma zły humor i nie ma się z kim "bawić" w swoje ulubione napady i morderstwa. W przyszłym tygodniu czeka go wizyta u dohtora, mam nadzieję że temperatura będzie znośna bo transport w upale to nie jest miła rzecz zarówno dla człeka jak i kota. A poza tym jak temperatura niższa to koty cóś dla mnie słodsze, przytulania są, spanie cheek to cheek ( "Heaven, I'm in heaven" ) i insze kocie karesy względem mła mają miejsce.

No to teraz do gospodarskich domowych sprawek. Po raz kolejny nadejszła wiekopomna chwila na odgruzowanie chałupy co mnie zawsze źle robi na jestestwo. Porządki tradycyjnie zaczęłam od zmiany dekoracji, no bo wiadomo to w porządkach najważniejsze, he, he, a nie jakieś tam szorowania okien czy fug. Znaczy zaczęłam od schowania zajęcy w kaloszkach, żegnam wiosnę co to jej nie było i witam smętną dla mła prawdę że najdłuższy dzień w roku już za nami, wyciągnęłam tzw. przaśne gary czyli kamionki i z nich ustawiam dekory. Niektóre dekory nie są tylko dekorami, małosolne ogórki kiszone w kamioneczkach pożeramy z Małgoś - Sąsiadką w ilościach hurtowych. Ogórki to taki typowo letni dekor, zapachniają dom jak ten bukiet lewkonii w maju. Jak ogórki to koper, stoi w lepsiejszej ( znaczy mniej topornej niż gruba kamionka ) ceramice w towarzystwie rumianków i cykorii podróżnik tudzież takich inszych "poluchów". Poszukawszy chabrów bławatków ale nie w łanach zbóż bo tam je wysuszyło a na ryneczku, wśród innych ogrodowych kwiatów. Ustawiwszy je na kuchennym stole coby sielskość jak z akwarelek Masłowskiego sobie zafundować. Może w ramach tej sielskości, żeby znaleźć wymówkę na nierobienie porządków wezmę się za jakiś dżemik albo cóś. Hym... pichcenie dżemików jest bardziej twórcze niż ogarnianie chałupy, porządki są nudne i robi mi się od nich melancholijnie! No nie jest to ciężka depresja ale konieczność szorowania po raz enty czegóś tam sprawia że odczuwam zmęczenie materiału czyli mła. Takie zmęczenie tą powtarzalnością. I znów mi się tęskni za tym żeby damą być, jak ta Madame Rose. A stanie przy garach z potworną ilością owocowej pulpy, słoikowanie tego pulpiastego jakoś mnie nie męczy. Mogę smażyć owocki wyczynowo, tako jak i kiszonki robić, bez narzekania i smęcenia że po raz kolejny, że znów i w kółko bez końca.

No i tyle codziennego - fotki to okołoódzkie okolice i domowe dekory, w tym te jadalne. Ten Masłowski cóś się we mnie zalągł, idylla czyli sielsko wiejskie klimaciki mało co wspólnego mające ze wsią naszą prawdziwą. Ot, takie wspominki wakacyjne z podświadomości wypełzłe. Obiektyw kieruję na tzw. łany a w domu chata łowicka ( nieposprzątana ).

Miałam w tym tygodniu zalatanie z załatwianiem, z zaświadczenizmem półwyczynowym ( w trzech egzemplarzach ), z ZUSami, srusami i innymi dobrutkami które państwo nasze, ubrane w wielkie słowo Ojczyzna odmieniane na wszelkie sposoby ( żeby się przestało widzieć że ono Zła Macochowizna ), zapewnia nam jako godziwą należność obywatelską za płacone przez nas podatki i insze daniny. Co jak co ale biurokrację to my mamy na najwyższym światowym poziomie, nawet biurokratyczne potęgi muszą się z nami liczyć ( nic tylko zakładać grupę B 10 ). Ostatnio widzę w urzędach i państwowych firmach jakże cudnie odnawianą starą peerelowską tradycję traktowania petenta jako cóś nieistniejącego. Podkreślam cóś, nie kogoś. No nie ma cósia choć niby jest ale urzędująca nie widzi bo tak jest zaprogramowana. Sam czar PRL, normalnie mało się nie popłakałam ze wzruszenia.

Niestety nie wszędzie można liczyć na takie wspominkowe klimaty, człowiek wpada w korporacyjne sidła i bezczelnie załatwia się jego sprawę w tempie błyskawicznym, stojąc w kolejce nawet nie ma czasu pomyśleć o jakimś pultaniu bo nie uchodzi żeby stał w kolejce bez asystenta klienta czy kogoś w tym guście i w ogóle to zboczeńce korporacyjne nie uznają społecznotwórczej roli kolejek i robio eksperymenta żeby im się tzw. zatory nie tworzyły . Bardzo, bardzo nie na miejscu, he, he, he. Na szczęście państwo czuwa i są placówki gdzie można się jeszcze poczuć jak to przypadkowo nadepnięte goowno na obuwiu kazionnym urzędnika. Ummmm, mniam... zupełnie jak w urzędzie wydającym paszporty w czasach mojej młodości. Po takich podróżach sentymentalnych przywlekałam się do chałupy wypluta i jedyne na co mnie było stać to na obłożenie się kotami i zapadnięcie w tzw. niemyślenie.

Jak się przewaliło biurokratyczne to nawet się do dżemowania zabrałam. Wykonam dżem rabarbarowo - bananowy, na razie bazę bananową przygotowawszy a jutro dokupię rabarbaru malinowego i będę prużyć wyczynowo. Fotki zamieszczam dla Fafika. Z kotami jest jazda, znaczy właściwie z jednym - Felicjan daje mi popalić. Dziś tłumaczyłam wizytującej nas Cio Mary jak to się zamartwiam o Felka bo on cóś wybredny się zrobił i że wizyta u dohtora w sobotę musowa bo zęby trza przejrzeć. Cio Mary patrzyła na mnie jak na głupa i niema się co dziwić bo za moimi plecami ta wredna kocia świnia wyżerała z misek przygotowane ale jeszcze nierozdrobnione żarcie dla całej domowej czwórki + Epuzera. Zeżarł wszystko, brzuchem niemal wlokąc po podłodze wskoczył na parapet i zaczął ryczeć że mam szerzej otworzyć okno bo się nie mieści w uchyłku.

Kiedy otwierałam zadał kłam moim słowom o bolących kocich ząbkach bo uchlał mnie do krwi, za wolno chyba się ruszałam. Dostał w tyłek ścierką, zaprezentował szczękę i żuchwę w tzw. panoramie, poprychał na mnie, wyraźnie chciał przylać Cio Mary która była pod łapą, po czym niespodziewanie zawinął ogonem i tyle go widziałyśmy. Wrócił dopiero pod wieczór, rozespany i pachnący trawą żubrówką. Stał długo przy lodówce ale udawałam że nie wiem o co kaman więc wkurzony i bijący ogonem udał się był na spoczynek. Teraz go muszę misić i miąchać bo mnie pokopuje tylnymi łapami. Pogryziona ręka mnie pobolewa w związku z czym postanowiłam w ramach zemsty nie wozić go na przegląd w sobotę ( przemówię dohtora na przyszły tydzień ), jak ma franca siłę tak chlać pańcię i zżera naraz prawie pińcet gram mięcha to nie wymaga natychmiastowej interwencji weta. Sobota jest dla mła!

Porobię w weekend troszkę w ogrodzie, już dziś po południu wkopałam przybyłe róże. Deszczyki dobrze zrobiły Alcatrazowi i Podwórku, dało się dziś nawet co nieco wypielić. Jednak większość czwartkowego popołudnia spędziłam na obserwacji owadów i kocich niegrzeczności. Sucha - Żwirowa wygląda jak sawanna z pszczołami i motylami w roli wędrujących antylop i kotami w roli lwów i lampartów. Życie sąsiedzkie układa się jak zawsze letnią porą, znaczy Gienia tradycyjnie złamała rękę biegnąc dzikim galopem do autobusu ( starsze panie powinny stąpać godnie i statecznie ale moja geriatria twierdzi że za dużo od nich wymagam a w ogóle autobusy to trzeba gonić - taa, zachowują się jak wsiowe Burki ścigające listonosza ). Oczywiście autobus trzeba było dogonić bo miał zawieźć Gienię na zakupy. Tak, tak, nie do lekarza na konkretnie wyznaczoną godzinę, nie do urzędu czy do umówionej przyjaciółki - do sklepu "na pochodzenie"! Tym razem szczęśliwie poszedł tylko nadgarstek, Gienia paraduje w swoim gustownym lekkim temblaku a mnie opadły macki i insze części ciała. No, sezon letni znaczy otwarty, wakacje bez gipsu Gieni nie paszą, gips latem musi być bo inaczej lato się nie liczy. Niepokoi mnie że Małgoś - Sąsiadka wyraźnie tym gipsem zafascynowana, na wszelki wypadek jutro wygłoszę stosowne pouczenie na temat "Urazy ortopedyczne a karny sezon rehabilitacyjny w ZOL".

Mija nam ten czerwiec co to był zdecydowanie lipcowy. Paskudnie sucho lipcowy, eksytujących burz, ulew a nawet zwykłego deszczu w mieście Odzi nie widzelim w czerwcu często. Widzielim za to błyskawicznie płowiejące na słońcu róże, rudawą darń zamiast tyrawników i podsychające drzewa. No nieładnie, nawet lipy przekwitły błyskawicznie. Lato się jeszcze na dobre nie zaczęło a człowiek już jest nim zmęczony. W ogrodzie właściwie tylko Sucha - Żwirowa wygląda jako tako, Alcatrazowe rabaty cieniste nie powalają w tym roku urodą. Wizyta zwierzyny płowej wymusiła absencję w ogrodzie no a susza spowodowała że ciężko było mi się zabrać do roboty mającej na celu zalesienie Alcatrazu, człowiek boi się podlewania czyli rachunków za wodę. Nie bez znaczenia jest też fakt że upały nie sprzyjały wytworzeniu się u mła zapału do prac ogrodowych. Znów roiłam o dobrych, starej daty angielskich obrabiaczach ogrodów. Znaczy jak to mawiała Babcia Wiktoria "Złej baletnicy przeszkadza rąbek spódnicy", he, he, he. No ale cóś tam jednak udało mi się zrobić ( co prawda nie w Alcatrazie ale na Podwórku ). Na ten przykład posadziłam doniczkowe róże.

O ile róże historyczne Na Suchej - Żwirowej kwitły cóś niecały tydzień o tyle angielki i floribundy posadzone w dawnej Różance ( obecnie mieszana rabata różano - bylinowa ) dłużej dawały po oczach. Z nowo posadzonych róż największe wrażenie zrobiła na mnie jak na razie odmiana 'Geoff Hamilton' ( ta z pierwszej i drugiej fotki ), taka posiadająca wszystko co róże Austina posiadać powinny ( no dobra, zapach nie powala ). 'Sweet Juliet' czy 'James Galway' to nie są dla mnie nówki, na ich urodę byłam przygotowana ale 'Geoff Hamilton' zaprezentował się naprawdę zjawiskowo moim spragnionym nowości różanych oczom. Mam nadzieję że będzie dobrze się czuł na rabacie pod moim oknem, w towarzystwie irysów, czyśćców i bodzichów. Moją różano bylinową rabatę dopieściłam dosadzając wiciokrzewy zwane niegdyś pięknie kaprlyfolium ( to od łacińskiej nazwy Lonicera caprifolium , którą to nazwą określa się gatunek z polska zwany wiciokrzew przewiercień, nie będący tożsamym z gatunkiem wiciokrzew pomorski czyli Lonicera periclymenum - ot, taka nieprawilność botaniczna na stałe w umysłach ogrodników zapuszczona ). 'Chojnice' i 'Graham Thomas' podkreślą różną urodę i zapachnią nam w czerwcu Podwórko.

Dżemowanie i konfiturzenie dzielimy na klasyczne i fantazyjne. Klasyka to oczywizda dżem truskawkowy ( dodać malutką ilość agrestu lub inszego kwacha coby kolor ładny zatrzymać ), konfitura z wiśni, galaretki z malin i porzeczek, powidła śliwkowe i tzw. jagody na krótko ( czyli jagody w sosie własnym ). Tak to u nas wygląda tradycyjne pichcenie mazideł owocowych. Dżemy z inszych niż zapodane wyżej owoców nie są specjalnie popularne. Taki rabarbar mamy na ten przykład w głębokim niepoważaniu. Owszem nie można go zjadać zbyt dużo bez konsekwencji, szczawiany czyhają, ale tak samo czyhają w szpinaku czy tam innej zupie szczawiowej które jakoś bezproblemowo pożeramy. Bez przesadyzmu zatem. Rabarbar możemy przygotować klasycznie czyli zrobić dżemik wyłącznie z samego rabarbaru lub też połączyć z inszymi owocami.

Dobrze wypada w dueciku z truskawką a z bananami jest wręcz genialny. Swego czasu Dżizaas wykonywała też chutney z rabarbaru z imbirem, bardzo dobry do miąs typu wyjątkowo przerośnięte tłuszczem. Ja jestem zdecydowanie mniej mięsożerna więc chutney sobie darowałam i koncentruje się na dżemikach. Do dżemowania najlepsze są słoiki "na raz". Znaczy używam słoiczków które normalni ludzie używają do konfiturowania, na maksa 250 ml. W moim wypadku dżem otwarty jest prawie natychmiast pożarty. Wiadomo jak jest bardziej chlana rodzina to słoiczki spoko mogą być większe. Nie dodaję straszliwych ilości cukru, więc sporo z dżemów muszę pasteryzować. No cóż bardziej to pracochłonne ale wizja podajnika insuliny mnie tak jakoś ku pracowitości skłania. Rzadko używam cukru z pektynami i kwachem bo takowe dżemy nie nadają się do nadziewania pączków, rogalików czy tam inszych wypiekanych wraz z nadzionkiem słodkości. Jeżeli przeznaczam dżemy tylko na smarowidło wtedy sięgam bo wyrób z pektynami - wiadomo, krótsza obróbka, więcej cukru ale za to bez pasteryzacji znaczy klasyczne zamykanie i stawianie słoiczka do góry dnem. Zaznaczam jednak że jako stara konserwa nie przepadam za używaniem tzw. fiksów, zmieniają smak owoców co delikatne podniebienia mła i Ciotki Elki wyczuwają natentychmiast. Staram się upychać dżemy w słoiczkach tak żeby nie było dziur z powietrzem ale cóś nie zawsze mnie to wychodzi. Jak dziurów dużo to pasteryzuję, ni ma zmiłuj.

Teraz do konkretów czyli mój własny przepis na dżem rabarbarowo - bananowy. Bananów ma być dokładnie tyle ile rabarbaru. W roli polepszacza smaku występuje sok pomarańczowy ( na kilogram bananów to będzie sok z czterech lub pięciu pomarańczy ). Banany obrane ze skórki kroimy na plasterki, zalewamy sokiem i pyrkolimy. Rabarbar zwany malinowym obieramy z co twardszych części i kroimy na kawałeczki. Pokrojone czym prędzej wrzucamy do pulpy bananowo - pomarańczowej i wytrwale mieszamy ( ten dżemik lubi przywierać ). Teraz w zależności od tego do czego przeznaczamy dżem władowujemy cukier. Jeżeli jest to dżemiks czy tam jakiś inny fiks to postępujemy zgodnie z instrukcja wydrukowaną na opakowaniu, jeżeli dodajemy zwykły cukier to tak do smaku ( klasyczne dżemy mają zawartość od 1/2 do 1/3 cukru na kilogram owoców, bezczelnie przyznaję że moje mają nieco poniżej tej 1/3 ) to pyrkolimy dłużej ( w wypadku tego konkretnego dżemu tylko nieco dłużej ), ładujemy do słoiczków i pasteryzujemy lub o ile wolimy naprawdę słodkie dżemy to słoiczki z gorącym dżemem odwracamy do góry dnem. Oprócz dżemu z bananami i rabarbarem wyrabiam teraz dżem z czereśni, mało u nas popularny ale całkiem niezły o ile owoce naprawdę dobrej jakości ( jak takie sobie to lepiej poprzestać na kompotach lub owocach w soku ). Wydrylowane czereśnie pyrkolę z dodając na końcu pryrkolenia sok z cytryny i prawdziwą wanilię. Ten dżem można spoko robić z fiksami bo jest taki omletowo - naleśnikowy.

Ha, został wykryty się wśród czytelników w zasadzie ogrodowego bloga utajony miłośnik ( tzw. śpioch ) blogów kulinarnych który sprytnie podszedł Tabazellę w celu wyłudzenia jej supertajnych ( he, he, he ) receptur na wyroby z rabarbaru ( i nie tylko z rabarbaru ) w związku z czym pojawia się drugi post o tematyce kulinarnej i pojawi się jeszcze trzeci ( ale zgroza i wstyd na całą ogrodową blogosferę ). Wykrytego osobnika mam nadzieję usatysfakcjonuję tymi postami i zarazem zatrudnię w kuchni przez co nie będzie miał czasu na knowania kulinarne na ogrodowym ( w zasadzie ) blogu, he, he, he. Zacznę od chutneya z rabarbaru bo jak wiadomo zaraz będzie po rabarbarze. Co to jest chutney i skąd się u nas wzion? Smarowidło przybyło do naszego kraju po zacieśnieniu więzi z Albionem, tak cóś koło 2004 roku. Znaczy myśmy wyeksportowali na Wyspy Brytyjskie siłę roboczą a oni nam w zamian drogą osmozy zapodali curd, chutney i nawet usiłowali zapodać marmite, ale ten się cóś szczęśliwie nie przyjął. Chutney to pozostałość po chwale imperium, Brytyjczycy zapożyczyli go z perły Korony, znaczy z Indii.

Rzecz jasna odarli z okrutnej pikantności ale korzenne smaki się ostały. W ogóle to uważali go najpierw za rzecz leczniczą, sosik na "wzmocnienie sił witalnych", chyba wiązało się to z ilością używanych egzotycznych przypraw. We wczesnej epoce wiktoriańskiej chutney zamawiało się w aptece. Dobra, do konkretów - co to jest chutney? To masa owocowa lub warzywna smażona z aromatycznymi przyprawami, niewielką ilością cukru ( czasem bez ) za to traktowana octem czy czasem musztardą. Cebula i czosnek oraz rodzynki to taka niemal trójca święta tego sosu, występują razem w bardzo wielu przepisach. Do czego używa się chutney - w zasadzie do wszystkiego, istnieją na ten przykład zboczeńcy którzy smarują nim pieczywo. Ja na ogół używam chutney do zaprawiania miąch ale wegetarianie używają do serów a weganie do zapiekanych warzyw. Znaczy można używać tej pasty, sosu czy jak tam to nazwiemy "w szerokim zakresie". Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to że cóś podobnego do tego anglo - indyjskiego specjału istniało w kuchni staropolskiej i nosiło piękną nazwą gąszcz.

Teraz przepis:

Chutney z rabarbaru:
około pół kilo rabarbaru
1 duża cebula, najlepiej biała, cukrowa ewentualnie trzy szalotki
100 g ciemnych rodzynek rodzynek ( kiedyś nazywanych koryntkami, małe, ciemne i bardzo słodkie bezpestkowe winne grona pochodzące ze szczepu Korinthiaki )
200 g brązowego cukru ( nie da się ukryć że najlepiej nadaje się w tym wypadku muscovado, najbardziej aromatyczny z brązowych cukrów )
240 ml octu jabłkowego ( i niech Was ręka Najwyższego Kulinarnego broni żeby wpaść na pomysł używania winnego octu balsamicznego )
1 łyżeczka soli

No i teraz jest parę wersji korzennych przypraw:
wersja nr 1

pół łyżeczki łyżeczka cynamonu
1 łyżeczka świeżo startego imbiru
pół łyżeczki mielonych goździków
pół łyżeczki mielonego chili ( dla hardcorowców, prawdziwego chili dawać malutko - imbir jest wystarczająco ostry )
pół łyżeczki gorczycy lub musztardy z grubo mieloną gorczycą

wersja nr 2
1 łyżeczka świeżo uprażonych i roztartych nasion kolendry
1 łyżeczka świeżo startego imbiru
1/4 łyżeczki startej gałki muszkatołowej ( tyż najlepiej mieć świeżo utartą )
1/4 łyżeczki mielonych goździków
1/2 łyżeczki roztartego kuminu

wersja nr 3
sok z cytryny z niekonserwowaną skórą ( można takowe zwane Bio dostać w Lidlu )
zmniejszamy ilość octu o równowartość użytego soku
1/4 łyżeczki starej skórki cytrynowej
1 łyżeczka świeżo uprażonych i roztartych nasion kolendry
1/2 łyżeczki mielonych goździków
1/2 łyżeczki mielonego cynamonu
1/4 łyżeczki świeżo startego imbiru
1/4 łyżeczki białego pieprzu

wersja nr 4
nie męczyć się tylko wsypać łychę podprażonej przyprawy garam masala
1 łyżeczkę musztardy z grubo mieloną gorczycą

Wykonanie
Ocet podgrzejcie, dodajcie cukier, a jak się rozpuści to rodzynki. Na solidnej patelni a jeszcze lepiej w szerokim rondlu z grubym dnem z minimalną ilością wody i solą ( tak oby, oby, żeby posiekana cebula i drobno pokrojony rabarbar zdołały puścić soki i nieco zmięknąć ) pyrkolcie powolutku rabarbar z cebulą. Gdy się zagotują i pogotują parę minut ( do rozpadania się rabarbaru, gdyby się nie rozpadało a woda wyparowała można trochę podlać ale naprawdę minimalnie, to bardzo gęste musi być ) zalejcie octem z rodzynkami i wsypcie przyprawy ( garam masala można leciutko uprażyć, ma wówczas intensywniejszy aromat ). Niestety nad garem trzeba stać i mieszać bo lubi przywierać. Ma być brejowate ale nie sztywne jak twarda marmolada tylko lejące jak dżemik. Na ogół stoi się koło godzinki nad garem, czasem krócej, czasem dłużej - wiadomo owoc owocowi nierówny. Niestety trza ten wytwór pasteryzować ( ilość czasu zależna od wielkości słoja ).

Dzisiejszy wpis ozdabiają indyjskie miniatury z epoki Mogołów. Jest na czym oko zawiesić, że się tak wypiszę. No i pasuje do sosu ćatni.

Ostatni post z serii kulinarnej, wyrobiłam przynajmniej półroczną normę z czasów gdy pomieszkiwała ze mną Dżizaas. Jak na mnie to dużo bo z jedzeniem to jest tak że lubię podjadać i czasem cóś tam bez wielkiego wstrętu upichcę ale za pisaniem o żarle specjalnie nie przepadam. Takie bardziej intymne kuchcenie wykonywam. Dobra, przełażę do tej konfitury z wiśni, przepisu stareńkiego, jeszcze XIX wiecznego. Konfitury rozpowszechniły się u nas wraz z ekspansją buraka cukrowego, przed burakiem cukrowym to wicie rozumicie - "Król wielki pan a łyżkami cukru nie jada". I owszem stosowano miód do dosładzania tzw. fruktów ale to nie było to o co chodziło bardziej wyrafinowanym podniebieniom. Próbowano wytracać miodowy aromat poprzez traktowanie płynnego miodu rozpalonym do czerwoności pogrzebaczem ale nie zawsze uzyskiwano pożądany efekt. Cukier trzcinowy był pierońsko drogi i nie ma się co dziwić że konfitury pojawiały się tylko w bardzo, ale to bardzo zamożnych domach. Przechowywało się je w apteczce, pod kluczem i nadzorem aptecznej! Dzielono je kiedyś na konfitury suche, które dziś nazywamy owocami kandyzowanym i konfitury mokre, czyli smażone owoce zanurzone w syropie powstałym z soku własnego ( stanów pośrednich było co niemiara, każdy rodzaj nadawał się do inszych kulinarnych wyrobów ). Używano od wielkiego dzwonu.

W dzisiejszych czasach tyż posiadamy różne rodzaje konfitur, na ten przykład jest cóś co nazywa się konfiturą niskosłodzoną. He, he, he, kocham bajki wymyślane przez działy marketingu koncernów. Czegóż to się człowiek nie dowie o przetworach owocowych i nie tylko owocowych. A w ogóle to niech nam żyją jabłonie przemysłowe! Dobra, porzućmy krainę fantazji, pseudo troski o zdrowie klienta i maksymalizowania zysków a przejdźmy do realu. Konfitura jest bardzo słodka, w innym wypadku nie jest konfiturą tylko inszym wyrobem owocowym. Owoce przeznaczone na konfiturę muszą być dorodne i zawierać około 60% cukru. Do konserwacji konfitury nie stosuje się żadnych środków chemicznych, sam cukier tu robi za konserwant. Proporcje owoców i cukru to 1: 1 lub 1 : 1, 1/2 a w niektórych wypadkach ( przeciery z surowych owoców z niewiadomych mi powodów nazywane konfiturą - może to siła tradycji ) 1 : 2. Konfitury sporządza się gotując owoce w syropie cukrowym przyrządzanym przez rozpuszczenie w wodzie lub soku owocowym dużej ilości cukru, a następnie odparowując płyn aż do uzyskania odpowiedniej konsystencji ( owoce powinny wchłonąć od 85% do 95% syropu ).

Cała sztuka polega na tym żeby owoce nie straciły fasonu i zachowały swój naturalny kształt ( dlatego tak trudne jest wyrabianie konfitur z delikatnych owoców jagodowych ). Przy sporządzaniu konfitur należy bardzo ostrożnie mieszać zawartość gara bo mieszanie nie sprzyja zachowaniu urody owoców. Niektórych owoców w ogóle nie tykać mieszadłem, lepiej garem pokręcić ( o ile nie jest zbyt duży i ciężki ). Najlepsze do smażenia konfitur są duże gary - kociołki w kształcie odwróconego plaskatego stożka. Duża powierzchnia parowania powoduje że syrop bardziej się zagęszcza. Taki gar wcale nie jest łatwo dostać, ostatnio rondel do konfitur ( rączkę to to miało ) widziałam w TK Max z ceną że ho, ho i jeszcze raz ho! Konfitury smażymy powolutku, naraz dodajemy taką ilość owoców żeby pływały nie dotykając siebie. Zawrze, pogotuje się do etapu szumowin ( zdejmujemy albo i nie, szkoły są różne - tradycjonaliści zdejmują ) i dopiero wsypujemy następną partię. Smażymy na malutkim ogniu. Teraz konkret czyli przepis z zeszytu Pabasi, przepisany z zeszytu "prowadzącej dom" ( tak, była kiedyś taka instytucja ) Lodzi, która przepisała go z zeszytu swojej babci jakieś parę lat przed II wojną światową ( Lodzia była z Wileńszczyzny, jej babcia ponoć też ). Przepis został zmodyfikowany z przyczyn zmiany wag. Lodzia zrobiła to osobiście.

Konfitura z wiśni
Wiśnie czarne łutówki wydrylowane - 1 kilogram
Cukier - 1 kilogram ( można zmniejszyć jedynie o 25 dkg w wypadku gdy wiśnie są bardzo słodkie )

Wydrylowane wiśnie zasypujemy na noc cukrem a rano zlewamy powstały sok. Gotujemy go aż zaczną się tworzyć szumowiny które zbieramy. Do wolno gotującego się soku dodajemy owoce. Po tym jak zawartość rondla ponownie wytworzy szumowiny ( które zbieramy ) zestawiamy rondel z tzw. źródła ciepła. Trzeba zostawić konfiturę do całkowitego ostygnięcia. Potem smażyć ponownie przez około godzinę na bardzo malutkim ogniu. I znów zostawiamy konfiturę do wystudzenia ( zazwyczaj przykrywam gar z wystudzoną przyszłą konfiturą pokrywą bo mam dość stania przy kuchni i co trzeba robię na drugi dzień ). Potem dwukrotnie powtarzamy gotowanie po godzince, z tym że trzecie gotowanie może być trochę krótsze ( trzeba uchwycić moment kiedy konfitura ma odpowiednią konsystencję ). jak pisałam wcześniej w dobrze zrobionej konfiturze wiśnie się nie rozpadają, to jest miarą sukcesu. W małe słoiczki wkładamy gorącą konfiturę i odwracamy do góry dnem. Jeżeli słoiczki są klasyczne ( takie z gumką ) to na wierzch konfitury lejemy łyżeczkę spirytusu ( moim zdaniem to chyba dla rozweselenia a nie dla konserwacji ale może się nie znam ). O ile mamy większą ilość owoców do skonfiturzenia to naszykujmy się na trzydniowy maraton ( co dosypiemy do rondla owoców to szumowanie, bardzo wolniutkie pyrkolenie i odstawienie do wystudzenia ). Takowa konfitura nie służy do smarowania pieczywa a do słodzenia zimowej herbaty. Trzeba być Mamelonowym Sławkiem żeby cóś takiego pożreć bez herbaty i wprawić domowników tym wyczynem w osłupienie. W herbacie są genialne ale na pieczywie po prostu za słodkie. Na pieczywko najlepsze są dżemy. Wisienka z konfitury odsączona to może być najwyżej na torcie czy tam innej babeczce.

Wyzwolona z kuchennych wpisów ze szczerą radością powracam do blogowego ogrodowania. Tym bardziej że realne ogrodowanie mimo wysokiej temperatury tyż się odbywa. Odbywa bo musi, nie ma zmiłuj. Na południu Polski wiosna była jeszcze cieplejsza niż w mieście Odzi i Robert dojrzał do wykopania irysów. Pod koniec tygodnia przychodzą irysy od niego a w przyszłym tygodniu irysy od Waldemara. Trza przygotować stanowiska, dosypać odpowiedniej gleby coby irysy miały skąd siłę czerpać do kwitnienia. W tym roku będzie tak bardziej na słodko z irysami TB, pojawią się nowe różyki i ciepłe biele. Wytrawnie to będzie przy irysach SDB - słomkowa złocistość, niebiewskości, przełamane biele. Znaczy przyjedzie zeszłoroczna odmiana Roberta 'Klik Klik' i dwie tegoroczne 'Picachoo' i 'Teardrop'. Wszystkie te karłowate odmiany mają tzw. nieoczywiste kwiaty co w tym morzu esdebiaczych jednorodnych fioletów wszelkich odcieni powinno dobrze wyglądać. Trochę żałuję że nie skusiłam się na zakup odmiany 'Jagódka', która by mi pasiła na inszą część Suchej - Żwirowej ale tak się jakoś w tym lutym zagapiłam na przełamane złocistości inszych esdebiąt. Spoko, co się odwlecze to nie uciecze.

Jeśli chodzi o TB to z leśniczówki przyjedzie kwitnąca mleczno, perłowo - różowym kwiatem 'Princess In Dance' z 2013 roku, 'Nature Whispers' z 2017 roku z kwiatami będącymi taką mieszanką koloru caffè latte i lekko jagodowych akcentów ( no tak, widać wpływ kulinarnych postów na moje ogrodowe słowo pisane ) oraz 'Moments From The Kazan' z 2016 roku, klasyczny świetlisty fioletowy self którego ściągnęłam ze względu na piękny kształt kwiatów. Od Waldemara jak wspomniałam w maju przybędą odmiany 'Bon Appétit' i 'Clouds Go By', a od Mamelona przywlokłam właśnie "różowe Blythy". No będzie co sadzić! Znaczy miejsc do przygotowania pod sadzenie irysów jest sporo a co za tym idzie nie ma ociągania i tłumaczenia że upał, że sucho tylko trza dołeczki porobić, ziemię w nich nową, wzbogaconą dobrutkami umieścić a po paru dniach od przyjazdu kłączy ( zawsze lekko przesuszam kłącza na wypadek zarazy, choć może to w tym roku to akurat niekonieczne ) posadzić nie za głęboko te irysowe korzonki. Kłącze dopieszczone to obietnica przyszłorocznego kwitnienia, he, he. Więc nie ma innego wyjścia tylko trza dopieszczać, bez względu na żar lejący się z nieba.

Taa, od czego by tu zacząć? Najlepiej to od początku czyli od umiłowania tzw. bezguścia przez Wujka Jo. Wujek od zawsze "cierpi" na ociepkizm, znaczy czuje że musi posiadać na własność krasnoludka służącego mu do straszenia starszych, nobliwych sąsiadek działkowiczek, głównie tych ze sfer prawie artystycznych ale nie tylko tak wysoko odjechanych. Krasnoludek stoi na ganko - tarasie działkowego domku Wujostwa i ohydzi na całego. Naprawdę szpeci bo Wujek Jo preferuje chińskie szpetoty. Twierdzi że są nie tylko bardzo ale to bardzo paskudne ale dodatkowo są jeszcze wykonane z pękającego plastiku i człowiek zyskuje dzięki temu nowe przestrzenie do zagospodarowania. Na ten przykład w dziurze powstałej na zaczapeczkowanym łbie krasnoludka może ukryć narządka ogrodnicze, z tych drobnych które tak lubią się zapodziewać. Znaczy krasnoludek jest praktyczny. Cio Mary nie tyle toleruje krasnoludkostraszenie co wręcz Wujka Jo podkręca do wystawienniczych ekscesów bo ma niezłą bekę z powodu tzw. obserwacji socjologicznych. Znaczy czysta rozrywka dla Wujostwa to działkowanie z krasnoludkiem będącym dziś mocno passé .

Niestety wszystko co dobre ma swój kres, poklejone chińskie badziewie ledwie się trzyma kupy i co gorsza Cio Mary odkryła że Wujek Jo schował w dziurwie w krasnoludkowym łbie nie tylko narzędzia ogrodnicze ale i ćwiartkę nabytą w sklepiku koło działek. Nie chodzi o to że krasnoludek robi za barek, takie jest życie pękniętego chińskiego krasnoludka ale o to że Wujek Jo zamiast Cio Mary zaproponował degustację ćwiartki jednemu z sąsiadów. Cio Mary poczuła się pominięta i urażona w związku z czym zaknuła i postanowiła pozbyć się Dziurawego a nabyć Wujkowi Jo nowego krasnoludka, najlepiej takiego niepękającego. Jako zbierająca zdziwności na lumpach, pchlich targach, wystawkach w sposób oczywisty zostałam faktorem Cio. Pierwszy krasnoludek przeze mnie zakupiony został odrzucony w przedbiegach jako "dizajnerski". No może to nie był design wysokiej próby ale dopatrzono się że krasnoludek cóś mało ohydny. Za to drugie trofeum powala! Wiernemu Mamelonowi który z ciężkim sercem ( Mamelon ma uczulenie na krasnoludki ) ale mimo to bardzo wytrwale przeglądał ze mną tony wysortów wpadł w oko prawdziwy "niemniecki" Zwerg, starawy mocno ( myślę że to może być mój równolatek a Mamelon podejrzewa go o członkostwo w Hitlerjugend, niesłusznie bo krasnoludki były w opozycji antyhitlerowskiej ).

Tadam, tadam, prosto z kraju Angeli M., która jak wiadomo z poważnego źródła jakim jest telewizja państwowa, kombinuje w stylu Cio Mary jak tu unieszczęśliwić nas, skolonizować i w ogóle zaprowadzić nam nad Wisłą ten ich cholerny niemiecki porządek! No i Niemce co to są obrzydliwie bogate napluły nam do kraju tym krasnoludkiem i to w tym momencie kiedy krasnoludki nie są już u nas na topie. To wszystko przez Angele M.! Bogate są bo baba cwana nie ma szaconku dla bolącego kolana, nas wysysa z kasy wpychając siłą te beemki czy tam inne mercedesy dziesiątej świeżości a potem jeszcze pluje innymi starociami. I to to jest przemoc i w ogóle IV Rzesza. A my niewinni, nasza chata z kraja i tak po prawdzie to choć nikt nie wie gdzie jest Zdzisiek co sprowadza śmieci co się palą na hałdach ani gdzie są te pieniędze co leżały na kupce na czarną godzinę odłożone jakoś sobie bez szwabskiego ordnungowania żyjemy ( od czasu do czasu do Reichu do roboty się pojedzie, parę groszy przywiezie od Niemrawych ). Ale mniejsza o to, prawda jest jedna i objawiona - Angela się mści jak to Niemra. A teraz w całej krasie zemsta Angeli - agent w czerwonej czapeczce, z gębą sugerującą duże problemy z genetyką i tym ich "niemnieckim" poczuciem wyższości wyrażanym przez ostentacyjne posiadanie trzody chlewnej - Axel von Strudel und Duperzyngiel!

Agent jest wystarczająco koszmarny i co lepsza wykonany naprawdę po niemiecku, znaczy nic mu nie pęknie! Tworzywo nieznane ale cóś jakby kauczuk miał z nim sporo wspólnego. Odlew, odcisk czy jak tam zwać, taki niedzisiejszy - paznokietki, powieczki, świńskie fałdki. W dodatku germański Zwerg gapi się na świat szklanymi oczkami. Hym... taki echte jest, wywerkowany solidnie, od razu widać że nie urodził się w na początku bieżącego tysiąclecia gdzieś tam w Azji. Został odnowiony ( zniszczyłam zabytek? ) z zachowaniem oryginalnych kolorów, których resztki się ostały. Mamelon stwierdziła że jest odrzucająco piękny i zgadam się z nią jak rzadko kiedy - Wujek Jo będzie zachwycony! Axel pobędzie u mnie aż do urodzin Wujka Jo, żeby go jakoś wpasić czym prędzej przytargałam z rynku przecenioną pelargonię ( ostatki, ostatki ) i podkradłam Małgoś - Sąsiadce pelargonie pachnące ( dostała za jedną wypożyczkę i jedną sadzonkę doniczkę cud do fiołków afrykańskich za całe złoty pięćdziesiąt ). Cóż, jest okrutnie ale z takim krasnalem inaczej się nie da. Koniec opowieści krasnoludowych, jutro - wielkie sadzenie!

Nie padało od ho, ho i co gorsza jest ciepło. To że ciepło to normalne o tej porze roku ale gdzie te lipcowe burze z deszczami? Okolica sucha jak pieprz, w zasadzie powinny trwać żniwa ale nie wszędzie się ludzie spieszą bo kłosy zbóż puste ( no bo nie padało w maju ). Początek lipca a już widać jak liście na niektórych drzewach żółkną. No i po co się było cieszyć z letniej wiosny? Jak kto mieszka w okolicy w której pada to szczęśliwy bo jest miło ale w całkiem sporej części Cebulandii jest po prostu kiepsko, za sucho. Oczekujemy na ten deszcz jak na zbawienie, wyglądamy go z utęsknieniem, nawet typy lubiące się jaszczurczyć na słoneczku ( Małgoś - Sąsiadka na ten przykład ) z utęsknieniem wyglądają dżdżu. Ech, znów nie jest tak jak być powinno. Nad nami szare niebo ale spadających kropli ni ma! Duszno, parno i ciężko, czuć wilgoć w powietrzu ale się nie skrapla. A rachunek za wodę mimo oszczędnego podlewania wbijający w glebę i ostudzający moje zapały podróżnicze. A nie ma jeszcze połowy lipca, prawie całe lato przed nami. Mój Ty Wielki Ogrodowy, aż strach się bać jak będzie wyglądało zielone w sierpniu.

W ogrodzie i owszem trwa sadzenie irysów bródkowych. I nie tylko ich, postanowiłam ściągnąć jeszcze ze dwie doniczki krwawnika Achillea millefolium'Cerise Queen'. Posadziłam jedną doniczkę w zeszłym roku, jedną bo sądziłam że pójdzie jak burza. Nie poszedł, pogoda nie sprzyjała. No ale krwawnik całkiem nieźle daje radę w czasie suszy, znacznie lepiej niż krwawnice, których błyskawiczne kwitnienie ledwie zauważyłam ( chyba już o tym pisałam ). Posadziłam też sadzonki krwawnika 'Summer Pastels', przy tych kłoskach lawend, czyśćców, hyzopów, perowskii, wszelkie baldachy dobrze zrobią wyglądowi rabaty. Dziurwy po niespecjalnej pamięci zeszłorocznych zakupach lawendowych zapełniam twardą rośliną jaką jest ożanka właściwa Teucrium chamaedrys. Dosadziłam kolejne gipsówki i morinie, przybyła też jeszcze jedna odmiana rozchodnika białego, walczę mocno o każdy wypalony nieobsadzony kawałek gleby. Pewnie za tych co zabetonowali, zakostkowali do bólu swoje przydomowe ogrody, za tych którzy na maleńkich działeczkach stawiali prawdziwe schlossy, za te pieprzone trawniki z rolki tak bzdurne w kontynentalnym klimacie, za wycinane na skalę przemysłową drzewa bo lud kocha "Wolnoć Tomku w swoim domu" i nawet jak z domku zrobi miejsce nie do życia to z trudem przypomina sobie słowa Kochanowskiego "Nową przypowieść Polak sobie kupi, Że i przed szkodą, i po szkodzie głupi". No sadzę za tych wszystkich co nie sadzą!

Może ten mrówczy czyn społeczny będzie tą kroplą która sprawi że nie wyschniemy na wiór w tych zabetonowanych miastach w których nie potrafimy zatrzymywać w glebie wody. Nie dość że klimat nam się ociepla to gospodarka wodna jak za króla Ćwieczka o czym piszę po raz kolejny. Ciekawe gdzie się podziewają piniędze z "podatku dachowego"? Qźwa a dupsk ruszyć za naszą kasę opłacanych to nie można i opracować jakiś rozsądny plan nawodnienia Najjaśniejszej Pospolitej?! Za parę lat prorokuję u nas kolejną powódź z tych zwanych powodziami tysiąclecia. Klęska będzie wyglądała inaczej ale jej powód będzie dokładnie taki sam - wieloletnie zaniechania "na odcinku gospodarki wodnej". Człowiek wyżywa się na tych co powinni być bardziej świadomi czyli rzundzoncych ale problemem jest tak naprawdę niski poziom świadomości ogółu w wodnej kwestii, nie wymagamy pewnych rzeczy jako społeczeństwo dopóki nas nie wysusza albo nie zalewa. Macki opadajo, idę sadzić zielone czyli robić swoje. Może w końcu spadnie ten zapowiadany od prawie dwóch tygodni deszcz i podleje przyszłe irysowe łany, ożywi jeżówki i zrobi po całości dobrze Alcatrazowi.

'Bacicia' został zarejestrowany przez Augusto Bianco w roku 2008 a do handlu wprowadzono go rok później za sprawą szkółki Iride. Odmiana powstała w wyniku krzyżowania 'Melograno' X 'Hoodlum', dorasta do 38 cm i kwitnie od początku sezonu SDB do jego środkowej części. Znaczy tak niby książkowo powinno być ale u mnie nie było. Pierwsze kwiaty 'Bacicia' pokazał kiedy sezon był już dobrze rozkręcony a ponadto troszkę mu się bujnęło, przez co zastanawiałam się czy aby cóś mnie się nie potaśtało i nie dosadziłam na tym stanowisku irysa IB. Przeprowadziłam tzw. drobiazgowe śledztwo i dotarło do mnie że to nietypowa pora kwitnienia i wzrost pędu kwiatowego spowodował u mnie zakręcenie i podejrzenia. Odmiana przyjechała od Roberta w zeszłym roku, została "wciągnięta' w zeszycik, wstukana w kompa i nie ma że ona to nie ona. No to tadam, tadam, mój pierwszy irys z Italii, można pokusić się o twierdzenie że z miejsca od którego wszystko irysowe się zaczęło ( taa, wzgórza Florencji i te sprawy ). Odmiana produkuje urocze kwiaty, odcień fioletu rzeczywiście jest bardzo piękny. Mam nadzieję że uda mi się zgrać jej kwitnienie z kwitnieniem odmiany irysa MDB Paula Blacka 'Be Brief'. To byłby piękny plicatowy duet.

Kolejna plicata która debiutowała u mnie w tym roku na rabacie. Jeszcze jej w rejestrach AIS nie ma ale niecierpliwi irysowi już ją sadzą w ogrodach. No wicie rozumicie, genealogia genealogią, błogosławieństwo z Hameryki niby rzecz ważna jednak najważniejsze dla człowieka zairysowanego to zdobyć i posadzić u się. Niech rośnie i cieszy, papirami nie będziem się przejmować. Dlatego za wiele o "Paziu" Wam nie napiszę, tym bardziej że odmiana pierwszy rok u mnie rośnie , co prawda to sezon w którym pojawiły się kwiaty ale jak wiadomo pierwszy sezon nie jest miarodajny dla właściwej oceny irysów bródkowych. Trza poczekać, przeżyć z tą odmianą co nieco i dopiero będzie można cóś tak bardziej konkretnie na jej temat napisać. Mam jednak tzw. wrażenia i tymi mogę się z Wami podzielić. Wygląda na to że odmiana jest z tych żywotnych, ładnie się rozkłącza i zakwitła w pierwszym sezonie po posadzeniu ( z tym różnie wśród irysów SDB bywa, choć nic nie pobije w kaprysach kwitnieniowych irysów TB ). No a w końcu to nie był tak do końca łatwy sezon i tegoroczna zima tyż nie pieściła. Wydaje mi się że najmocniejszym atutem kwiatu jest jego kształt, piękne pofalowanie płatków ( zazwyczaj te ładnie pofalowane pierwszosezonowe kwiaty zamieniają się w drugosezonowe olśniewające kwiaty ). Drugą sprawą która "robi" tę odmianę jest wspaniała bródka, cytrynowo - biała, pokaźnych rozmiarów i gęsta, jak u ajatollaha. Czekam z niecierpliwością na drugi sezon pełna nadziei że powtórzy się historia Robertowej odmiany 'Calineczka' - pierwsze kwitnienie bardzo, bardzo dobre, drugie wręcz powalające.

Okres żałoby po Lalusiu koty zakończyły gryząc mła i siebie wzajemnie. Nastąpiła karuzela stanowisk i oto mamy w domu nowy układ. Felicjan postanowił że zostanie sułtanem bo inaczej się nie da. W naszej kamienicy mieszka dziewięć kotek oraz dwie suczki i tylko jeden Felicjan. W tak "sfeminizowanej" zwierzęcej społeczności można jako ten rodzynek zostać tylko sułtanem. Felicjan przybrał sułtańską ksywę Kaplan ( po turecku to tygrys, Felicjan uznał że będzie odpowiednie i zaczął reagować na moje nawoływanie "Kaplanku obiaaadek !" ) i zachowuje się po tygrysiemu ( tzn. tak jak Felicjan zawsze lubił się zachowywać - z lekka nieprzewidywalnie ). Oczywiście przybiera sułtańskie pozy i wymaga ode mnie usług ponadnormatywnych. Od czasu do czasu zapomina o majestacie i usiłuje wyżerać haremowi z misek ale czuwam żeby ten proceder nie wszedł mu w nawyk. Sułtan ma uczulenie ale jakoś dajemy radę i bardzo wielkich ran na buzi nie ma. Za to wraz z nową godnością przybyła nowa mina z wywalonym jęzorem. W służalczej głupocie myślałam że to jakiś problem z paszczą ale okazało się że to tylko odzwierciedlenie jego stosunku do mła.

Dziewczyny następująco podzieliły się stanowiskami: Sztaflik - wezyr i janczarek, co wynika z jej naturalnych predyspozycji do ostentacyjnego "rzundzenia" i do bitek, Okularia - główna hurysa zalegająca w pobliżu władcy, żarcie i zaleganie oraz głośne domaganie się piescot od Jego Sułtańskiej Złośliwości to jej główne zajęcia, Szpagetka została valide sultan choć ona dla Felka żadna matka. Tak po prawdzie chodzi o to że valide sultan miała najwięcej do powiedzenia nie tylko w haremie zgodnie ze starą mundrością "Prawo matki jest prawem Boga". Szpagetce ta rola rzecz jasna bardzo odpowiada, w przeciwieństwie do Sztaflika Janczarka zewnętrzne polory władzy jej nie kręcą, zadowala się skutecznością w dochodzeniu swoich roszczeń. Taki Machiavelli w czarnym futerku. Za dochodzącego gościa, wroga, przyjaciela, w zależności od sułtańskiego humoru, robi Epuzer. A jaka jest moja rola w tym stadzie? Hym... wygląda na to że robię za eunucha, to jest pilnuję haremu i doglądam sułtana. Znaczy nic nowego.

Humor mam paskudny, szczerze pisząc to czuję się źle sama ze sobą. Zawsze tak jest jak cóś się dzieje ze zwierzakami i to niekoniecznie tymi mieszkającymi ze mną. Mamba! Wiem jak to jest czekać na kota z którym nie wiadomo co się stało. Nadzieja ciągle jest ale w człowieku kłębią się czarne myśli. Zdaję sobie sprawę że może być ciężko zrozumieć postawę tych którzy zapewniają stworzeniom swobodę a potem się martwią jej ceną ale tak naprawdę to stuprocentowego bezpieczeństwa nie zapewni zwierzakowi nawet zamknięcie w sejfie. W domach po prostu zdarzają się wypadki, recepty na wieczny oddech od kłopotów ze zwierzętami nie ma. Jakby mało było wyczekiwania na Mambę to co i raz czytam o chorobach starszych stworzeń, otwierają się ledwie co zabliźnione rany polalusiowe i do dupy mi z tym.
Z pozytywów to jest właściwie godne odnotowania tylko to że pogoda jest w końcu przyzwoita. Co prawda nie nawodniło u mnie gleby nawet na tzw. sztych szpadlem ale ponoć ma dalej padać. Bardzo dobrze, pogoda "wakacyjna" była w tym roku w kwietniu, maju i czerwcu, teraz czas na odpowiednią pogodę dla tych co w ziemi grzebią. I to by było na tyle. Zdjęć nie ma tylko obabrazek z osobliwościami ( osobowościami ) roślinnymi , do pisania mam niechęć, chyba polezę do ogrodu na dłużej. Kto wie może uda mi się namówić na towarzyszenie mła Felicjana wytrwale trenującego sułtanizację na wyrze?

Mieliśmy oberwanie chmury, wszyscy narzekają a ja wprost przeciwnie. Padało okrutnie i dobrze. Dopiero po tygodniu opadów ziemia zrobiła się solidnie wilgotna. Część roślin odżywa, niestety tylko część. Mimo tego humor mi dalej nie dopisuje i z kocich i z ludzkich powodów . Po prostu wokół mnie cóś ostatnio dużo nieszczęść ma miejsce, nie piszę o wszystkim bo to byłby wyrzygalnik rozpaczliwy a nie codziennik. Poza tym nie można niektórymi bardzo prywatnymi sprawami przyjaciół dzielić się na publicznym forum, no nie uchodzi. W każdym razie ten rok jak na razie wygląda na rok dodupny i taki o którym nie chce się pamiętać. Dobra, koniec biadolenia , od tego się wcale lepiej nie robi. Z rzeczy miłych - odkryłam u biednej Psicy cóś co sobie sprawię kiedyś tam, bolesławieckie wyroby z łapkami i kotostwem.

Potem zobaczyłam wyroby z lejeniami, jeżami a nawet zajęcmi jak to pięknie odmienia Małgoś - Sąsiadka. Hym... szafeczka nowa kuchenna by się przydała, od samych chciejstw już się rozrasta przestrzeń przeznaczona na nowe skorupki a co dopiero będzie jak przyjdą prawdziwe zakupy ( kiedyś tam ). Potem doczytałam że Kureira Naczelna czaczowała z Lilką i poczułam że może czas na polowanie. Na poprawę humoru upolowałam sobie dwie michy vel półmiski w motylki ( solidna przecena ), ostatnio motylki wszelakie mnie dobrze robią. Co prawda nie są one michy takie całkiem jak moje motylkowe talerze ale w zasadzie paszą. Teraz zostaje mi szukać owalnych i plaskatych półmisków pod miącha czy tam insze wędliny i syry. Po co mi to statkowanie do końca niby nie wiem, wszak wyciąga się takie ustrojstwa w razie odświętnych nawiedzin czy czegoś w tym guście. Jak znam życie to w półmiskach będą robione kompozycje kwiatowe, tak u mnie kończą zazwyczaj przedmioty takie jak wazy czy sosjerki. Awansują znaczy na wazony. No a wazon rzecz w domu niezwykle często wykorzystywana, pożyteczna i w ogóle. No to już wiadomo po co kupiłam skorupy - żeby szaleć z roślinami! Jak zwykle.

Z Felicjanem jest nie halo, nie żeby fizycznie coś mu się działo - tylko z główką coraz gorzej. Obecnie wprowadził piąty stopień zastraszania znaczy usiłuje oprócz swoich posiłków i inszych kocich wyżerać też z mojego talerza ( siłą usiłuje a nie jak dotychczas podstępem, ostatnio rzucił się na budyń śmietankowy, broniłam i jestem pochlana i podrapana ). Qrcze, podobnie jak niektórzy wszyscy wiedzą którzy uznaje że jemu się po prostu należy! Nie wiem jak skończy się sprawa niektórych wszyscy wiedzą których ale Felicjan dostał po tyłku. To mu się akurat naprawdę należało! Nie tyle za podżeranie nieswojego ale za pochlanie mła do żywej juchy. Nawet Małgoś - Sąsiadka która do tej pory tłumaczyła żyrtość gada sklerozą ( "No wiesz, on zapomniał że jadł śniadanko, zupełnie jak dziadek Ś., który wiecznie zapominał że właśnie zjadł" ) musiała przyznać że Felicjan jest zwyczajnie wredny i łakomy do nieprzytomności. W dodatku zbyt mocno lubi pokazać kto tu rządzi. Oczywiście jak przyniosę do dom kocie dobrutki jest pierwszy do podlizań i słodki jak ten miodzik, po żarciu pokazuje za to rogi jak u bydła teksańskiego. Paskudnieje też Sztaflik zwana obecnie Janczarkiem, wróciła do formy i zrobiła się mocno rzundząca. Wicie rozumicie budzenie przeraźliwymi miaukami o godzinie czwartej rano, która jest jak wiadomo najlepszą porą na poranny posiłek. Tu na szczęście wystarczy nałożyć poduszkę na łeb ( mój nie tego małego potwora, odpływam od miaudolenia ). Okularia i Szpagetka szczęśliwie pochłonięte życiem podwórkowo - ogrodowym ( mimo deszczu ). Pilnuję tylko żeby "spiżarki" w domu nie były zapełniane upolowanymi gryzoniami.

Na smutki wyłażę do ogrodu a jak za bardzo pada to sobie ogród wymyślam. Trzeba będzie bardzo mocno nad Alcatrazem popracować bo susza kosztowała ogród parę roślin. Niestety niekiedy tych rarytetnych. Cóż, taki mamy klimat. Pocieszkowo dokupiłam strasznie włochatą bergenię orzęsioną 'Dumbo'. Mam słabość od czasu dewońskiej wyprawy do tego gatunku bergenii. Przede mną zakup rarytetnych języczników, w przeciwieństwie do kolorowych wietlic moje stare języczniki i starsze siewki od Sylwika całkiem nieźle zniosły suszę ( "Sylwiki" są zaprawdę urocze, takie z marsjańskimi łapkami ). Dla rarytetów języcznikowych mam specjalne miejsce, będą pod dobrą kocią opieką. Na dzień dzisiejszy Alcatraz nie wygląda wyjściowo, mimo tygodnia opadów jest kiepsko bo susza była zbyt długa.

Pogoda dopasowała nam się do polityki, same ekstrema co sugeruje że jesienią albo zimą obudzimy się w tzw. "czarnej dupie". Politycznie to mniej więcej wiem w jakim to pójdzie kierunku ( niezłomni do zezłomowania swoich co głupszych pomysłów potrzebują paru miesięcy ), natomiast co się będzie działo z pogodą to tzw. zagadka sfinksa. Boję się że może być równie ekstremalnie jak dotychczas, zima jesienią, wiosna zimą albo nawet lato w marcu - strach się bać pomysłów Wielkiego Pogodowego! Na przekór tym moim strachom Tatuś jest prawdziwym wulkanem optymizmu, straszy że posadzi dęby i zapuści grzybnię i za czterdzieści lat będzie robił w ogrodzie prawdziwe prawdziwkowe grzybobranie. Hym... ten optymizm to chyba dlatego że w rodzinie pojawiła się via schronisko mała suczka. Tatuś twierdzi że piesa jest Magdzioła ale musi się gdzieś bawić z kotem i tym jeżem co się zalągł i najlepiej jak to będzie w tzw. strefie Tatusia. Taa, znamy te numery. No ale dobrze że od Tatusia biją ciepłe, optymistyczne fluidy. Może i mnie się od tego zrobi lepiej.

Dzisiejsze fotki są podwórkowe, Alcatraz nie nadaje się do pokazania. Jutro zamierzam go nieco ogarnąć, no chyba ze pogoda mnie rozwali ten gryplan ( duchota albo jaki opad ).

No dobra, zaczynam o tragicznie "dopieszczonych" przez aurę cieniolubach. Alcatraz był ostatnio tak ciepłym miejscem że nawet koty chowały się w domu przed żarem lejącym się z nieba. Kotony uciekły ale rośliny nie mogły więc jak to się mawia - "majo przerąbane". Oberwało w zasadzie wszystko: krzewy, byliny a nawet drzewka ( bo młode ). Tak szczerze pisząc to nie wiem co da się uratować a co już nie ożyje, na wszelki wypadek opłakuję wszystkie suchnioły. Zacznę od bergenii wszelkich gatunków i odmian. Na pewno w tym roku muszę coś zrobić ze starym stanowiskiem bergenii sercolistnej Bergenia cordifolia, wygląda bowiem jakby nie wyglądało. Roślina się zestarzała i wymaga odmłodzenia. O ile będę chciała nadal uprawiać ją na tym stanowisku to aż się prosi o wzbogacenie ziemi a może nawet częściową jej wymianę. w perspektywie upały więc na razie daję sobie spokój ale bliżej września trza będzie się przyłożyć do sprawy sercolistnej. Bergenię orzęsioną uprawiam w trzech odmianach, taki ze mnie zboczeniec. Najlepiej rośnie Bergenia ligulata która jest problematyczna systematycznie że tak rzecz ujmę. Niby nazwa sugeruje odrębny gatunek ale w zasadzie traktowana jest jako forma Bergenia ciliata. W zasadzie. Jako pisał Graham Stuart Thomas "Ma rzadkie włoski na powierzchni liści, z większą ilością włosów na krawędziach liści, a krawędzie są pofalowane". Od siebie dodam że to pofalowanie to głównie u rozwijających się liści występuje, znaczy starsze jakby spokojnieją. Ta forma oznaczana czasem jako Bergenia ciliata subsp. ligulata , najbardziej łysa ze wszystkich bergenii orzęsionych jak nadmieniłam traktowana jest przez systematyków ciut dwuznacznie. Nie mnie rozstrzygać botaniczne spory, niech się towarzystwa o w oparciu o cytogenetyczne badania użerają - dla mnie ważne jest że to jest najłatwiejsza w uprawie z orzęsionych bergenii. Nie wymaga aż tak "wilgotnych warunków uprawy", co oznacza że nie musi koniecznie rosnąć w zamglonych okolicach wodospadu, he, he, he.

Bergenia ciliata czasem oznaczana jako Bergenia ciliata subsp. ciliata rzeczywiście potrafi grymasić. Książkowo to ona niby do suchego cienia i mało wymagająca ale real skrzeczy w zupełnie inszym tonie. Przede wszystkim to jest roślina stref cieplejszych. Klimat południowego Kaszmiru czy południowo - zachodniego Nepalu absolutnie nie jest taki sam jak umiarkowany ( taa... umiarkowany ) klimat środkowej Europy. Susza w Kaszmirze to nie nasze upały, górskie susze insza inszość. Jak czytamy pienia na temat małej wymagalności roślin wydawane przez brytyjskich szkółkarzy to pamiętajmy że oni mają wyspiarskie doświadczenie, o prawdziwym kontynentalnym lecie mało wiedzą ( owszem, miewają susze ale stepowienie uskutecznili dawno, dawno temu i nadal są wyspami deszczowymi ). Człowiek się kusi na taką 'Dumbo', która jest niczym innym jak tylko wielkolistną formą Bergenia ciliata i bum - ma w ogrodzie gościa z dalekich stron w których klimat cóś inny od naszego. No i robi się rozczarowująco, czasem nawet bardzo. W naszej strefie, do tej pory zwanej strefą chłodnych lat ( he, he, he ) radzi sadzić się ciliaty w półcieniu. Im dalej na południe i lata z natury rzeczy bardziej gorące tym bardziej ta bergenia pożąda cienia. A przede wszystkim pożąda wilgotnego powietrza. Tak, tak, nie ziemi wiecznie mokrej a wilgoci zawartej w atmosferze. Znaczy z tym wodospadem to wcale nie żartowałam. Najlepsze stanowisko jakie można dla tej rośliny u nas wymyślić? Po mojemu sucho w nóżkach ale gdzieś w pobliżu wody, ciukrkadełka jej wyraźnie służą. Zimą trza dbać o to żeby korzonki były należycie zabezpieczone, mroźny bezśnieg jest dla tej rośliny zabójczy, nawet dla starych egzemplarzy. Tam gdzie aura nie dopieszcza lepiej stanowisko bergenii ściółkować. O młode sadzonki dbać szczególnie, roślina wymaga sporo czasu ( czasem i dwa sezony ) na aklimatyzację w nowym miejscu. Starsze bergenie znoszą lepiej fundowane przez pogodę niedogodności uprawowe ale są sprawy nie do przeskoczenia. Na ten przykład wiosenne przymrozki niszczące pędy kwiatowe, stara czy młoda roślina jednako traci kwiaty!

Dobra, teraz trochę fot ogrodu. Jest źle i trza to brać na klatę. Przed nami upały i boję się że do zmarłej halezji dołączy cóś tam jeszcze. Kiepsko, kiepsko po całości co widać na fotach ( choć one nie takie całościowo ogród pokazujące ). No nic to - Alcatraz mnie w tym roku z lekka podłamuje więc następny wpis będzie codziennikowy i poświęcony sprawom ogólnokocim. Są sprawy którym można zaradzić ( sprawy ogólnokocie ) a są takowe co nijak ich ugryźć się nie da ( patrz pogoda ). Wpis języcznikowy będzie później bo mamy z Mamelonem problem z ładowaniem zdjęć ( a na zdjęciu najważniejszym jeden taki miodny że ho, ho, ho! )

Niektórzy są chamscy do nieprzytomności, złapani na gorącym uczynku chowają rogi czyli zamykają oczka i udają że te dziurwy w liściach host to nie oni tylko nagusy. Wiadomo, nagusy podłe ale skorupki też świńskie cyce! Jakby upał mało szkód narobił!

'Stop And Stare' został zarejestrowany przez Thomasa Johnsona w roku 2014 i w tym samym roku został wprowadzony do handlu przez szkółkę Mid-America. Siewka o numerze # TD258A która została odmianą 'Stop And Stare' to krzyżówka 'Capiche' X 'Riveting'. Ten esdebiak dorasta do 33 cm wysokości i uchodzi za odmianę wcześnie kwitnącą. U mnie bezczelnie zakwitł w środku sezonu i od razu spowodował lekką konsternację. Taa... objawiła się u mnie skleroza, za cholerę nie mogłam przypomnieć sobie co to za jeden. Nazwa "chodziła mi po głowie" jak jaki insekt. Co gorsza nie bardzo wiedziałam od kogo do mnie to kłączko przybyło. No i jak tu identyfikować delikwenta? Niby lista zakupów zeszłorocznych jest ale czy aby to na pewno w zeszłym roku przybyło? Dumałam, dumałam, aż wydumałam. Jak ten Sherlock Holmes śledzący zapadanie pietruszki w masło, niby bezwolnie śledząc ganiające wśród irysowych liści koty otworzyłam odpowiednie drzwi w moim pałacu umysłu i za tymi drzwiami była nazwa 'Stop And Stare' i adres Roberta. No to bylim w domu i dorwalim Pana Zagadkowego. Co prawda trochę to trwało ale były zmartwienia i w ogóle powody do lekkich problemów z pamięcią dotyczącą spraw innych niż te bardzo istotne. Sam irys jest trochę inny niż się podziewałam, wyobrażałam sobie że plamy na dolnych płatkach mają ciemniejszy odcień. A tu siurprajz, one takie dość jaskrawe, że się tak wypiszę. Może przez te wyobrażenie odległe od realu tak ciężko było mi przypomnieć sobie co to za jeden u mnie kwitnie na rabacie?

Ja wiem że gorąco, wiem że upał i że wszyscy jak ten redahtor Maj chcieliby teraz w kurortach nad wodami przebywać, pluskać się razem z sinicami i takim czymś podobnym do prezydenta RP, udając że śledzą niejakiego Gebharda ale czas pomyśleć o tym że lato nie jest wieczne. Tak, tak, przyjdzie jesień a potem zima a tu wiele osób jeszcze bez kota. Niektórzy nawet psa nie majo, choć warunki niby są i tak dalej. No a potem to płacz i zgrzytanie zębów bo wszystkie koty i psy mogą okazać się zajęte. Wtedy to co? Trza myśleć perspektywicznie a nie jak obecna władza na tydzień do przodu ( a i to tylko w tym wypadku jak Prezes Wszystkich Prezesów dopilnuje i ciśnienie atmosferyczne nie zaburzy procesów myślowych w tych delikatnych i z rzadka używanych instrumentach jakimi są co niektóre mózgi co niektórych przedstawicieli Naszej Wadzuni Ukochanej, ciam, ciam ). Myślenie ma kolosalną przyszłość jak mówił taki jeden. Zaopatrzalnia w koty funkcjonuje pod tym adresem, swojego nowego kota można obejrzeć pod tym adresem ,a jak komu mało to jeszcze jest filmik.

Dla miłośników psich klimatów też jest coś dużego do wzięcia, dobrze ułożona słodycz do domu z młodymi. Znaczy starszych tyż zniesie ale za ludzkimi szczeniętami wręcz przepada. No w końcu to jest prawie labrador, rodowodu co prawda brakuje ale cechy charakteru mówią same za siebie. Obywatel pies nazywa się Tobi. Nowego domu szuka nie z powodu problemów jakie stwarza a z powodu zdarzeń losowych. Jest dorosły i na pewno przeżyje rozstanie ze swoją panią, będzie potrzebował dopieszczeń i tzw. utwierdzeń. Znaczy trza kochać na całego bo tylko dobrze utwierdzony dorosły prawie labrador zrewanżuje się tym samym. Aaa, jeszcze rzecz bardzo ważna - Tobi wyjątkowo nie lubi jak rzuca się w niego kamieniami, na wszelki wypadek sprawdźcie czy macie całkiem normalnych sąsiadów. Wiecie jak jest, niby człowiek na oko zrównoważony, dzień dobry inszym mówi a w środku zgniły jak ten kretyn co jeże mordował. Tak w ogóle i na marginesie psychopatów o sadystycznych skłonnościach mogliby jakoś trwale eliminować ze społeczeństwa. Nie żeby zaraz lobotomia czy zastrzyk wysyłający do Bozi ale taka kolonia na Marsie?

Ja ostatnio wręcz kipię od dobrych pomysłów, pewnie przez to że od wczoraj nadrabiam zaległości w temacie wiedzy o świecie. Na ten przykład po lekturze zeszłotygodniowych newsów znów doszłam do wniosku że nasze debaty parlamentarne i te toczące się poza parlamentem nie są tak ciekawe jak by być mogły. Co prawda polityczni starają się w pocie niskich czółek żeby te ich gadki były przyswajalne "dla wszystkich", czyli takie mniej więcej na poziomie brytyjskiego tabloidu ( polskie pisemka tego typu za mało głupie ). No wicie rozumicie, zasada komunikacji jest taka że język przekazu należy dostosować do odbiorcy. Znaczy według politycznych to my wyborcy jesteśmy idiotyczną pulpą a oni się starają żebyśmy wiedzieli o co kaman. No to jak tak to ja chcę prawdziwej rozrywki a nie tylko rzucania mało krwistym miąskiem z różnych stron. Ma być naprawdę ciekawie! Proponuję wrestling, po prostu nie mogę się doczekać pojedynku "Zamknij Mordę!" Z Wachlarzem VS Schedyna Po Tusku.

Zawodnicy ostrzy choć prezentujący różne style walki, tona kisielu dla widowiskowości, w przerwach cheerleaderki ( ciekawe czy nowa przewodnia siła narodu deleguje kandydatkę na "prezdętkę" Krakowa czy tak jak zwykle posłanka Wsobecka z klanem, totalni to pewnie Muchę zawsze młodą i Pięknego Rysia wystawią ), kawałki grillka z małosolnym, popitka i mamy imprezę dla suwerena + należycie wykorzystane stadiony pobudowane na Euro 2012. Do tego dochodzi jeszcze możliwość obstawiania u booków wyników walk, czyli istnieje tak słodka dla nas możliwość powstania następnej widowiskowej - tadam, tadam, - afery hazardowej ( kolejna bonusowa walka, przegrani najeżdżaliby na booków do tzw. pierwszego połamania kości - cudowne jak walki gladiatorów w starej Roma ). Oczywiście jak to we wrestlingu wszystko starannie ustawione, w końcu poważny management musi pilnować żeby to życie polityczne jakoś ładnie chodziło.

No bo to musi chodzić, nawet jak jednym z managerów jest "stabilny geniusz" ( w Hameryce to wszystko Panie tego większe majo, nawet kretynów ). A tak całkiem poważnie to politycy poprzez język debaty publicznej kształtują postawy wyborców. Nadmierna agresja wypowiedzi każe podejrzewać że albo to jest działanie divide et impera albo totalna bezmyślność. Po mojemu cóś wygląda na to drugie. Nie od dziś ćwierkam jak ten prorok Eliasz że powinno dziewczynkom i chłopcom z politycznego światka gdzieś tam zadzwonić cóś ostrzegawczo bo żaden z obecnych polityków nie ma takiej charyzmy żeby zapanować nad narastającą w społeczeństwie agresją. Zaprawdę powiadam Wam żaden! Nie z powodu delikatności uczuć będzie mnie martwić kiedy premier zacznie przemówienie od słowa kurwa a z powodu tego że społeczeństwo może poczuć się upoważnione do odpowiedzi pozawerbalnej. Taaa... wrestling dużo by załatwił, sport zamiast wojen.

Na szczęście na politycznych świat się nie kończy, dla nich nich sezon ogórkowy trwa wiecznie w przeciwieństwie do potwora z Loch Ness, więc nie ma się co za bardzo w tej upalnej chwili na nich koncentrować. W przeciwieństwie do rozemocjonowanych komentatorów mam jakąś zdziwną pewność że władza nasza obecna będzie do upadłego broniła projektu ustawopodobnego o sądownictwie. Dokładnie tak jak broniła tej świetnej ustawy o IPN. Nieeezzzłomnieee! Kolejny sukces przed nią. Mogę zatem spokojnie zająć się robieniem małego zielonego zbiornika wodnego przeznaczonego do domowych pieleszy. Akwariumem to raczej cinżko będzie nazwać bo to bajoro bez oświetlenia sztucznego, pompek - srąpek i tym podobnego high - tech. W zbiorniczku nie będzie też rybków, taa... wszyscy wiedzą dlaczego. Będą za to roślinki wodne. Zbiorniczek będzie przymiarką do planowanej nieustająco szklarenki domowej. W szklarence bowiem marzy mi się odtworzenie kawałka bagienka. Jestem na etapie doczytywania i oglądania takich tam historyj o prowadzeniu tego typu uprawy. Różnie to nazywają, do mnie najbardziej przemawia nazwa vivarium. Małgoś - Sąsiadkę rozpiera ciekawość co też będzie się działo w okolicach paprotnych mojego mieszkania, na razie jestem strasznie tajemnicza - niech ćwiczy mózg tonąc w domysłach. Tym szklarenkowaniem przedłużam sezon ogrodowy, taki mam przynajmniej szczwany plan.

'Raubritter' - róża jedyna w swoim rodzaju

Sucha - Żwirowa w chwili próby

Nadeszło lato

Codziennik - gry i zabawy sąsiedzkio - kocie

Codziennik - tydzień urzędowy i krnąbrność domowa

Ogrodowe podsumowanie miesiąca

Dżemowanie - delicje rabarbarowo - bananowe

Chutney rabarbarowy dla Agniechy

Klasyka przetworów owocowych czyli konfitura z wiśni

Czas na sadzenie irysów bródkowych

Der Hölle Rache Angela M.

Czwarty stopień zasuszania

'Bacicia' - mój pierwszy włoski irys SDB

'Paź Królowej' - irys SDB z "niedokończonym opisem"

Sułtan Felicjan Kaplan Wielki

Codziennik - snujny paskudnik

Codziennik - zadrobiazgowanie smutków

Wpis cienisty - bergenie i insze poszkodowane rośliny cień lubiące

'Stop And Stare' - irys SDB o którym mi się zapomniało

Codziennik - życie na gorąco ( nawet na bardzo gorąco )