Podwórko październikowe

October 11, 2018, 3:33 am

≫ Next: Konsekwencje lenistwa pewnego kocura

Jesień Panie tego, jesień prawdziwa całą gębą. Przebarwiają się liście drzew, na Suchej - Żwirowej szaleństwo trawiasto - marcinkowe, ptocy przelatują na "moim niebie" w różnych kierunkach, rano mglisty ziąb w południe cóś jakby skwar, kocyndry nabierajo ciała przed najzimniejszą z pór roku, niektóre to tak jakby czuły że zbliża się tzw. zima stulecia a ja mam od czasu do czasu napady melancholii, które zwalczam gorącą herbatą i czasem nawet naleweczką. Alcatraz domaga się posadzenia kupionych wcześniej oczarów, Małgoś - Sąsiadka domaga się dopieszczeń, Wujek Jo, domaga się zrazów wołowych, które dla niego wykonywam, częściej niż raz w miesiącu ( "Poprzewracało się w dupie" jak to określiła Cio Mary ), ja domagam się większej ilości czasu dla ogrodu. No każdy ma jakieś tam domagania. A jesień sobie trwa w najlepsze, przebarwia, przytrawia i marcinkuje w swoim własnym tempie, za nic mając mój brak czasu i bezczelne roszczenia rodzinno - sąsiedzkie. Chciałabym zatrzymać jak najdłużej się da tę fazę jesieni, te nabierające ciepłych kolorów liście, glorię traw i kwitnienie marcinków. No i tę pogodę, słoneczną i sprzyjającą ogrodowym pracom. Co prawda deszczyk mógłby troszki w nocy nawilżać glebę, po suszy każda kropla wody na wagę złota, ale w tej chwili i tak nie ma na co za bardzo narzekać. "Chwilo trwaj!" - że tak klasycznie rzecz ujmę.

Sucha - Żwirowa przeżywa swoje wielkie chwile. Moja podwórkowa rabata dwa razy w roku rwie ślepia - pierwszy raz kiedy kwitną irysy bródkowe wszelkich kategorii drugi raz jesienią, kiedy zakwitają trawy i marcinki. Jak do tej pory nie udało mi się stworzyć na niej układu roślin który dawałby czadu latem. A może udało się tylko pogoda cóś nie sprzyjała i nici z planowanych olśnień wyszły? Hym... sama nie wiem, niby roślin latem kwitnących na niej sporo bo i lawendy masowo występują i jeżówek wcale nie jest tak mało ale letnia odsłona tej rabaty od lat pozostawia spory niedosyt u mła. Więc to chyba nie tylko kwestia pogody. Jednak październik Na Suchej - Żwirowej to insza bajka, chwile chwały trwają prawie każdej jesieni. W tym roku październikowa pogoda sprzyja prezentacji wdzięków, kolory skrzą się w słońcu a kiedy ono zachodzi, w chłodnym zmierzchu można jeszcze przez jakiś czas podziwiać białe pióropusze tworzone przez kłosy miskantów i powoli gasnące kolory rabaty.

Trawiasto czuję się w tym roku bardzo usatysfakcjonowana, nowe palczatki, stare przesadzone którym jednak udało się w sporej części przeżyć, nowe ostnice. Sucha - Żwirowa wydaje się teraz bardziej pełna życia dzięki tym źdźbłom i kłosom poruszanym przez wiatr. Może to nie "stjep" Ciotki Anielki czy Ocean Traw jak u tabazowej Krysi ale już szumi i szeleści jak trzeba, oczka się "wpatrujo z lubościom". W przyszłym roku należycie podrosną molinie, w tym roku cześć z nich już jest dobrze widoczna ale przydałoby się żeby jeszcze nabrały ciała. Molinia kłosi się w sposób mało narzucający że tak zjawisko określę. To nie są ciężkie i dobrze widoczne kłosy miskantów, to delikatne, bardzo subtelne kłoszenie. Kępa molinii musi być naprawdę sporych rozmiarów żeby wabić wzrok kłosami. Wówczas, po uzyskaniu odpowiednich gabarytów jest to kłoszenie przepiękne, zjawiskowe i po mojemu to niech żaden trywialny miskant niech się z kłosami nie przymierza do molinii. Znaczy na chwałę molinii jeszcze sobie poczekam.

Oczywiście nie samą Suchą - Żwirową Podwórko stoi, jakoś tak prezentują się jeszcze Różanka Podokienna i rabata Podjarząbkowa. jednak to jest właśnie jakoś a nie spektakularnie. Dlatego dzisiejszy wpis ilustrują głównie fotki z Suchej - Żwirowej.

↧

Konsekwencje lenistwa pewnego kocura

October 12, 2018, 6:34 am

≫ Next: Jesienne anemony tańczące z wiatrem

≪ Previous: Podwórko październikowe

Felicjan mnie znerowował, znaczy znerowawna okrutnie byłam co jest intensywniejszą formą zdenerwowania. Gad jest leniwy i z tego powodu są z nim kłopoty. Normalne koty ścierają sobie pazury na drzewach, drapakach czy tam innych przedmiotach, nasz Felicjan postanowił sobie zdzierać je tylko na mła. Niestety ja cóś mało ścierna jestem, więc pazurki rosły. Niektóre Felicjan poobgryzał ale jednego oszczędzał. Dlaczego tego nie wiem, może go pobolewał przy podgryzaniu a może z czystej złośliwości? W każdym razie ten pazurek rósł aż zamienił się w szpona który wbił mu się w pierwszą wewnętrzną poduszeczkę prawej łapy. Zauważyłam rano opuchniętą poduchę, oblookałam i postanowiłam działać. Włożyłam kota w rękaw szlafroka, na łepek zarzuciłam ściereczkę i zabrałam się do "rączki". No Kochani, dobrze że jeszcze gałki oczne posiadam, taka to była reakcja! Siniory już mi wylazły, podrapy się goją. Szpon rzecz jasna nieobcięty. Dzwonię do naszego dohtora i dodzwaniam się na grecką plażę. Taa, dohtor niestety nie może w tej chwili pomóc. Zażenowana tysiąckroć przepraszam, bo w końcu ścigam człowieka na urlopie. Z adresem zapasowym jadę do lecznicy z tym gadem zwabionym do transportera na plaster wołowiny. Nawet nie chcę myśleć co zrobię jak mu trzeba będzie jakiegoś usypiacza podać, po porannym posiłku i tej wołowinie. Na szczęście trafiam na fachowca, Felicjan jest wzięty z zaskoczenia, szpon usunięty błyskawicznie, antybiotyk podany, następna dawka w razie problemów dana do chałupy a ja płacę rachunek. Osiemdziesiąt złotych polskich, taa, tyle kosztowało mła zaniechanie higieny pazurów przez tego rozpaskudzonego byka. Zagryzłam usteczka i zapłaciłam, wysłuchawszy jeszcze uwagi że Felicjan bynajmniej nie wydaje się łagodnym kastratem i współczuwania martyrologii pańci.

Już podczas oczekiwania na przystanku wyliczyłam tej kociej świni ile to porcji wołowiny można kupić za osiemdziesiąt złociszy. Wylizywał łapę i nawet na mnie nie spojrzał w przeciwieństwie do starszej pani siedzącej obok. Ona się wgapiała, na szczęście okazało się że ma psa ( znaczy na pewno też gada do zwierząt ) i pies bywa czasem paskudny ( podgryza synową ). Nie czułam się znaczy totalną idiotką, bo ci od zwierząt jakby bardziej wyrozumiali. Przyjechaliśmy do domu, wylazł z transportera a ja nadal do niego wyćwierkiwałam uwagi na temat kosztów poniesionych przez jego zaniechanie. Patrzał absolutnie nierozumiejącym wzrokiem, czepiałam się chodzącej niewinności. Poszłam sobie zrobić herbatę i kiedy z nią wróciłam do pokoju natentychmiast ogarnął mła wkurw - Felicjan właśnie ostrzył sobie pazury na wyściełanym siedzisku krzesła! Krzesło jest w stanie opłakanym, po tym ostrzeniu wymaga roboty tapicera. Jeżu skąd ja wezmę na to kasę?! I skąd wezmę dobrego tapicera?! Ryknęłam wściekle na to durne futro a ten bezczelnie odmiauknął. Niemal słyszałam to jego "Przecież chciałaś żebym ostrzył!". Ruszyłam w jego stronę ale on szybko ewakuował się do Babci czyli Małgoś - Sąsiadki. Tam pokazywał łapkę i w ogóle robił przedstawienie "Inwalida starający się o rentę". Rano był podejrzanie opuchnięty w okolicach brzuchola ( łapka za to otęchła ), znaczy pewnie granie kaleki mu się opłaciło. Teraz udaje miłego kota ale ja swoje wiem. To jak z tego druczku na kosmetyczce z wizerunkiem kota - "Cienka osłona z udawanej słodyczy - wnętrze - chaos i zniszczenie". Taa, cały on. Postanowiłam być z nim na "pan", niech poczuje ten chłodek ode mnie bijący. Żadnych skakań na klatę kiedy leżę sobie w wyrku, przymileń i w ogóle. Najwyższy czas na kocurowe refleksje nad stanem konta pańci przekładającym się na jakość kociego żarcia.

Dzisiejszy wpis ozdabiają prace Yūko Higuchi, ilustratorki i zarazem autorki książek co to niby są dla dzieci. Artystka ukończyła wydział malarstwa Tama Art University, swoje prace wystawia od roku 1999. Na łobabrazkach książkowych artystyczne działanie Yūko się nie kończy, współpracowała między innym z firmami odzieżowymi Emily Temple i Gucci. Kocim modelem najczęściej proszonym o pozowanie był i chyba jeszcze jest Boris, bardzo niedobry rudo - biały kocur. To pierwszy kocur z którym Yūko zamieszkała, jako dziecko i młoda osoba miała do czynienia wyłącznie z kotkami. Doświadczenie kocurowe z tych co to się pamięta dłuuugo, Boris to cóś taki charakterny jak Felicjan.

↧

Jesienne anemony tańczące z wiatrem

October 16, 2018, 7:03 am

≫ Next: Codziennik - październik że aż żal w domu siedzieć

≪ Previous: Konsekwencje lenistwa pewnego kocura

Zawilce czyli anemony, których nazwa pochodzi od greckiego słowa anemos oznaczającego wiatr to nie tylko rośliny kojarzone z wiosną. Mniej znane a wielce urodne są zawilce kwitnące latem i jesienią. Pochodzą z dalekiej Azji, porastają doliny Tybetu, otwarte trawiaste zbocza pagórków w północnych i środkowych Chinach, spotyka się je na Półwyspie Koreańskim. Kiedyś tam, w odległej przeszłości trafiły na Wyspy Japońskie gdzie się tak znaturalizowały że są powszechnie znane wśród ogrodników jako zawilce pochodzące z Japonii czyli zawilce japońskie.
W naszych ogrodach spotykamy zarówno gatunki jak i ich hybrydy, uprawiamy je tak półpowszechnie zaledwie od trzech dziesięcioleci ( komuna nie sprzyjała ekscesom typu zawilec jesienią ). Z uprawą bywa różnie bo nasz klimat nie sprzyja niektórym gatunkom i odmianom, właściwie z czystym sumieniem do uprawy na terenie całego kraju można spokojnie polecić jedynie zawilca omszonego Anemone tomentosa. O ile roślinie uda się zaaklimatyzować w ogrodzie przed zimą możemy być niemal pewni że pozyskaliśmy wieloletniego "zielonego lokatora". W dobrych warunkach lokator może nawet okazać się jakby nieco uciążliwy - mięsiste kłącza atakują coraz to nowe miejsca nadające się do skolonizowania. Ten pochodzący z środkowo - północnych Chin przyjemniaczek potrafi zamienić się w prawdziwe ścierwo ogrodowe, atakujące inne rośliny. Tylko podpasować mu z glebą ( kocha tę próchniczą, lekko nagrzewaną ), stanowiskiem ( kocha półcień, na zbyt słonecznych stanowiskach przypieka mu latem liście ) i odpowiednią wilgotnością ( zimą nie lubi zbytniej wilgoci w korzonkach ) i już mamy ekspansywnego zawilca którego trzeba co jakiś czas tresować szpadelkiem. Jak odróżnić tego hardcora od innych, delikatniejszych zawilców? - młode liście są solidnie wzdłuż nerwów ukutnerzone, znaczy są wełniście białe po spodniej stronie. Zawilca omszonego nazywa się też czasem zawilcem pajęczynowatym, ta nazwa chyba wzięła się stąd że pęd główny przechodzi w coś na kształt baldachu - zawilce azjatyckie kwitną wieloma kwiatami wyrastającymi z jednego pędu. Anemone tomentosa wypuszcza pędy dochodzące do ponad 120 cm wysokości ( na Wyspach Brytyjskich potrafią jeszcze wyżej się puścić ). Kwiaty są sporawe ( 4 - 5 cm średnicy ) ale nie ciężkie więc pędy się nie wykładają. Kiedy zawilec omszony zakwita w połowie lipca ( w mieście Odzi ) robi się tak jakby motylo na rabacie. Nie, nie, to nie nalot paziów i innych furczaków sprawia że jest tak uroczo, to pięciopłatkowe albo sześciopłatkowe kwiaty anemonów prezentują prawdziwy motyli wdzięk. Zawilec omszony jest chyba najwcześniej zakwitającym "jesiennym zawilcem", właściwie wypadałoby nazywać ten gatunek "zawilcem letnim".

Anemone hupehensis jak nazwa wskazuje pochodzi z prowincji Hubei, znajdującej się w środkowych Chinach. Naturalny zakres występowania gatunku położony jest bardziej na południe od miejsc naturalnego występowania Anemone tomentosa. Rzecz jasna granice występowania gatunków to nie granice państwowe, nikt tu niczego szlabanami nie oddziela, miejsca naturalnego występowania się częściowo pokrywają co wiadomo do czego prowadzi ( no wicie rozumicie, motylki, kwiatki i "te sprawy" ). Stąd procesy hybrydyzacji spontanicznej, że tak rzecz ujmę. Zawilce azjatyckie już w naturze tworzyły hybrydy, a przenoszone i sadzone w ogrodach odległych prowincji czy też zamorskich krajów, urywały się z nich i w ramach "postępu i ewolucji" dokonywały wymiany genów z inszymi porastającymi dziczyznę. Tak właśnie urodził się zawilec japoński czyli Anemone hupehensis var. japonica . Te odmiany zawilca są bardziej delikatne niż chińscy krewni, w naszych warunkach klimatycznych potrafią grymasić. Kutner na spodnich nerwach występuje ale nie jest solidny jak u zawilca omszonego.
Anemone x hybrida to ogrodowe mieszańce które powstały dzięki celowemu działaniu ogrodników. Wyhodowano sporą liczbę odmian kwitnących różowymi i białymi kwiatami od lipca aż do października. Odmiany te różnią się nieco charakterem, ale zazwyczaj są to rośliny o wyprostowanych pędach, tworzące kępy, w różnym tempie rozrastające się poprzez rozłogi. Mają też różną mrozoodporność.

Przegląd popularnych odmian

★★★★
Anemone hupehensis 'Hadspen Abundance' - kwiat jasnopurpurowy, pojedynczy okółek płatków, kwitnie od września aż do początku listopada

★★★★
Anemone hupehensis 'Praecox'- kwiat różowy, pojedynczy okółek płatków, kwitnie od połowy lipca do początku października

★★★★
Anemone hupehensis 'Splendens' - kwiat ciemnoróżowy, o pojedynczym lub podwójnym okółku płatków, kwitnie od połowy sierpnia do początku listopada

★★★★
Anemone hupehensis'Superba' - kwiat różowy z lekko wrzosowym odcieniem, o podwójnym okółku płatków, kwitnie od września do początku listopada

★★★
Anemone hupehensis var. japonica 'Bressingham Glow' - kwiat purpurowo - różowy, o podwójnym okółku płatków lub ich większej ilości, kwitnie od września do początku listopada

★★★★
Anemone hupehensis var. japonica 'Pamina' - -kwiat purpurowo - różowy, o podwójnym okółku płatków lub ich większej ilości, kwitnie od połowy sierpnia do końca października

★★★★
Anemone hupehensis var.japonica'Prinz Heinrich' - kwiat ciemnoróżowy, o podwójnym okółku płatków lub ich większej ilości ( od 15 do 30 ), kwitnie od września do początku listopada

★★★
Anemone x hybrida'Alba' ( w niektórych opracowaniach utożsamiana z odmianą 'Honorine Jobert' ) - kwiat biały, o pojedynczym okółku płatków, kwitnie od połowy sierpnia do końca października

★★★★
Anemone x hybrida'Alice' - kwiat jasnoróżowy, o podwójnym okółku płatków, kwitnie od połowy września do początku listopada

★★★★★
Anemone x hybrida'Andrea Atkinson'- kwiat biały, o pojedynczym lub podwójnym okółku płatków, kwitnie od połowy sierpnia do początku listopada, a jak pogoda dopisuje to nawet do połowy tego miesiąca

★★★
Anemone x hybrida'Avalanche' - kwiat biały, o większej ilości płatków, kwitnie od połowy sierpnia do końca października

★★★★
Anemone x hybrida'Honorine Jobert', stara hybryda ogrodowa odkryta w Verdun we Francji w 1858 - kwiat biały, o pojedynczym lub podwójnym okółku płatków, kwitnie od połowy września do początku listopada, a jak pogoda dopisuje to nawet do połowy tego miesiąca

★★★
Anemone x hybrida'Königin Charlotte'- kwiat jasnoróżowy, o podwójnym okółku płatków, kwitnie od końca września do początku listopada
★★★★
Anemone x hybrida'Kriemhilde'- kwiat różowy, o pojedynczym lub podwójnym okółku płatków, kwitnie od połowy sierpnia do początku listopada

★★
Anemone x hybrida'Lady Gilmour'- kwiat jasnoróżowy, o pojedynczym okółku płatków, kwitnie stosunkowo krótko, od połowy września do końca listopada

★
Anemone x hybrida'Loreley'- kwiat jasnoróżowy, o pojedynczym lub podwójnym okółku płatków, kwitnie od września do końca października

★★★★
Anemone x hybrida'Margarete'- kwiat ciemnoróżowy, o podwójnym okółku płatków lub ich większej ilosci, kwitnie od połowy sierpnia do początku listopada

★★★★★
Anemone x hybrida'Max Vogel'- kwiat różowy, o podwójnym okółku płatków, kwitnie dłuuugo, bo od początku sierpnia do początku listopada

★★★
Anemone x hybrida'Montrose'- kwiat jasnopurpurowy, o większej ilości płatków, kwitnie od połowy września do początku listopada

★★★★
Anemone x hybrida'Richard Ahrens'- kwiat różowy, o pojedynczym lub podwójnym okółku płatków, kwitnie od września do końca października

★★★★
Anemone x hybrida'Robustissima' - kwiat różowy, o pojedynczym okółku płatków, kwitnie od końca sierpnia do początku listopada, jak pogoda dopisze to nawet do połowy tego miesiąca

★★★★
Anemone x hybrida'September Charm'- kwiat jasnopurpurowy, o pojedynczym okółku płatków, kwitnie od połowy sierpnia do początku listopada

★★★★★
Anemone x hybrida'Serenade'- kwiat różowy, o podwójnym okółku płatków, kwitnie od sierpnia do końca października

★★★★
Anemone x hybrida'Victor Jones' - kwiat jasnoróżowy, o pojedynczym okółku płatków, kwitnie od połowy sierpnia do połowy października

★★★★
Anemone x hybrida'Whirlwind'- kwiat biały, o podwójnym okółku płatków, kwitnie od września do początku listopada

Anemone tomentosa'Alba'- kwiat biały, o pojedynczym okółku płatków, kwitnie późno bo od końca września do początku listopada

Gwiazdozbiór

★★★★★
doskonały
★★★★
dobry
★★★
poprawny
★★
delikatny
★
bardzo delikatny

W przeglądzie nie uwzględniłam najnowszych odmian czyli serii 'Pretty Lady'. Na naszym rynku to nówki, zobaczymy jak się będą zachowywać. Pominęłam też odmianę 'Crispa'sadzoną nie tyle ze względu na urodę kwiatów co na piękno kędzierzawych liści ( fotka nr 3 ). Nie pochyliłam sie tez specjalnie nad wzrostem bo z tym bardzo różnie bywa, w zależności od warunków wysokie odmiany potrafią wyglądać jak średniaki a średniaki nieźle bujnąć. Gwiazdki to nie ja przyznawała, tak oceniano odmiany w OB w Chicago. Klimacik Wietrznego Miasta wydał mi się podobny do centralnopolskiego i zagwiazdkowaniem się posłużyłam. Co do odmiany 'Loreley' to obserwacje są prowadzone od niedawna, stąd tylko ta jedna gwiozdka. Taa, przynajmniej taką mam nadzieję bo to ślicznioch.

↧

Codziennik - październik że aż żal w domu siedzieć

October 18, 2018, 6:28 am

≫ Next: Staroruryzm

≪ Previous: Jesienne anemony tańczące z wiatrem

Pogoda piękną jest, znaczy babie lato vel złota polska jesień nam panuje w miesiącu październiku. Cud, miód i w ogóle soczysta malina! W domu rozbabrane okna, firanki w pralce a my, znaczy koty, Małgoś - Sąsiadka i ja na słoneczku. Nawet Ciotka Elka wypełza po południu wygrzewać ciałko. Korzystamy póki możemy bo prognozy cóś nie halo, ponoć idzie już do nas ta brzydka faza jesieni. Wicie rozumicie, deszcze, chłody i porywisty wiatr. Straszą zimą mroźną i groźną, jakimiś "zimniejszymi niż zwykle" grudniami i styczniami, więc ładujemy akumulatory na zapas, coby w tych miesiącach zimniejszych niż zwykle jakoś tam funkcjonować. Oczywizda pocieszamy się że to tylko prognozy a wieści o wzroście cen energii wszelakiej są na pewno przesadzone. No bo cóż innego możemy robić? Co prawda mamy przed sobą wybory na które się udamy bo w nas kipi, ale to nie są jeszcze te wybory w których będzie można podziękować za niebywały rozwój energetyki w minionych trzech latach ( wisienka na torcie upieczonym i wielokrotnie przełożonym przez wszystkie poprzednie rzundzące ekipy ), tony sprowadzanego kradzionego węgla z Donbasu przy wtórze jazgotliwym antyrosyjskiej retoryki sprowadzaczy, oraz ogólne upieprzenie wszystkiego co się do upieprzenia nadawało ( a także paru innych rzeczy , wydawałoby się że nie do spieprzenia ). Znaczy bardzo dużo to zmienić nie będzie można, jeszcze. Tjepier póńdę głosować w wyborach samorządowych na tak zwane mniejsze zło ( nie jestem ja wielbicielką polityki miejskiej robionej przez panią Hanię, ale pani Hania na tle jawi się jako przewidywalna niemal do bólu i możliwa do ogarnięcia przez wyborców ). Ordynację mamy jaką mamy i dopóki jej nie zmienią to lepiej na wybory chodzić bo kto wie kogo nam wybiorą co bardziej zdyscyplinowani i spragnieni wrażeń rodacy ( co zmusza mła do polezienia również w przyszłym roku na "święto demokracji" ).

Na razie usiłuję wyrobić sobie opinię o aktualnej sytuejszyn politycznej w kraju, co jest trudne zważywszy na ilość wypuszczonych trolli piszących dla wszelkich opcji, sondaży "wspomaganych komputerowo" i tym podobnego szumu informacyjnego. Cinżko mi idzie. Koty jakby wyczuwały agresję w tzw. eterze, niedobre so i żundające. Posuwają się nie tylko do obraźliwych spojrzeń wysyłanych do mła ( Szpagetka ) ale prujo na mnie sznupy ( Okularia ) oczekując nierealnej ilości wołowiny na kociłeb. Sztaflik opanowała sztuczkę zwaną przez mła "wściekłym barankiem spionizowanym" - stoi na tylnych łapkach, ogon chodzi jak metronom, z gardzioła wydobywa się pomruk grożący, łapki przednie oparte na moich ramionach, czółko pochylone bodzie mła w brodę. Taa, pełnia szczęścia naszej zsamczonej kociczki. Felicjan prowadzi działania inszego rodzaju - ma zapalenie dziąseł, bardzo ciężkie przy mokrej puszkowej karmie, ciut lżejsze przy gotowanym kurczaku, nieistniejące przy surowej wołowinie. Taka zdziwna jednostka chorobowa, rozgotowana papa uraża a kawałki surowego mięcha przechodzą bezproblemowo. U Małgoś - Sąsiadki zapalenie dziąseł u Felicjana w ogóle nie występuje, tam swoje puchy Felek zżera aż miło. Przynajmniej dopóki mnie nie zoczy, jak spostrzeże to natentychmiast ma nawrót choroby, zazwyczaj ciężki. Także porykują, bodą, podstępem wymuszają ulubione żarło. Kupuję mięcho, bo co mam robić - zima idzie, może tak jak koty Agatka i moje nabierają przed zimą ciała. W związku z kupowaniem mięcha jakoś ciężko mi idzie oszczędzanie a powinnam się w sobie zebrać i zacząć cóś odkładać na Rzym.

Powinnam i nie ma zmiłuj, bo decyzja zapadła i mieszkanie zostało wynajęte. Teraz tylko samolot, wejściówy przez net opłacone i Mamelon wraz z mła może udać się do Wiecznego Miasta. Bardzo tanio nie będzie bo po pierwsze primo miasto Roma jest drogie, po drugie secundo starszym paniom nie uśmiecha się dojazd do centrum z tzw. Murzynowa - wolą staromiejskie klimaty, po trzecie tertio dojazdy tyż kosztują i zabierają czas który można przeca lepiej spożytkować. W związku z dwoma ostatnimi punktami poprzedniego zdania mieszkanko zostało wynajęte w rione Prati, która co prawda jest poza Murem Aureliana ale za to bliziutko Città del Vaticano. Będzie tak ze dwieście metrów od jednego z celów naszej wyprawy czyli Musei Vaticani. Mamelon już się boi pomna naszych praskich wypadów ( no bo mła nie odpuszcza, bo jakże można taki pałac Lobkowitzów odpuścić, czy Loretę ), wiadomo że się ukulturalnimy. Hym... nic na to nie poradzę, ja jestem z tego pokolenia które kumało że bezpośredni kontakt z dziełem sztuki, choćby takim przez szybkę oglądanym, jest czymś zupełnie inszym niż oglądanie go choćby w najlepszej rozdzielczości na monitorze kompa. Form przestrzennych, rzeźby i architektury w ogóle inaczej niż w naturze oglądać się chyba nie powinno o ile chce się na nie rzetelny pogląd sobie wyrobić. Bez oglądania żywcowego to tylko takie gdybu - gdybu, impresje na temat zdjęć lub filmów, że tak się wypiszę. Oczywiście nie tylko muzeami Watykanu czy antycznymi zabytkami Rzymu będziemy sobie w tym mieście żyły. Żadnego zwiedzania na kolanach, jak XIX wieczni turyści z Wysp Brytyjskich czy pielgrzymkowania do miejsc świętych ( to nie Jerozolima, to tylko ruiny centrum cesarstwa i pozostałości po Państwie Kościelnym ). Lodziarnie, targi i karczochy po rzymsku czekają!

Dzisiejsze zdjątka to zapis ogródkowy, tak u nas październik oczy kolorami cieszy. Teraz się muszę szybko zebrać i gnać do sklepu po mieloną wołowinę - Felicjan znów miał ciężki atak na widok puszeczki. Biedna kocina.

↧

Staroruryzm

October 21, 2018, 8:23 am

≫ Next: Dodupnik

≪ Previous: Codziennik - październik że aż żal w domu siedzieć

Świat się zmienia a ja cóś za nim nie nadanżam, popsowało się zdrowie albo co bo wyraźnie nie dotrzymuję mu kroku ( światu, nie zdrowiu ) a czasem nawet jakbym zadyszki dostawała. Ostatnio mła parę rzeczy utwierdziło w podejrzeniu, które się we mła zalęgło jakieś cztery lata temu - mła wyraźnie pierniczeje i powoli przestaje rozumieć co ludzie chcą mła powiedzieć. Duuuży problem ze zrozumieniem. Kolejne z rzędu uświadomienie staroruryzmu nastąpiło z powodu solidnego tarzania się w filmowej rozpuście - mła obejrzała filmik pod tytułem "Hotel Artemis" i mła popadła w zadumę. Czasem tak mła się robi, nie zawsze z powodów do końca uświadamialnych ale tym razem mogłam podać przyczyny dla których mnie się zadumienie zrobiło. To nie jest jakiś bardzo wybitny film, dzieło z tych powalających, ma tzw. mielizny ale jest filmem który będę pamiętać. W przeciwieństwie do chwalonego przez krytyków i wycmokanego przez widzów kinowego hita "Blade Runner 2049", co to niby była w nim świetna rola Goslinga i w ogóle. Taa, pierwszego Łowcę Androidów zapamiętałam tak że mogę z pamięci narysować sceny, drugi niby się mła podobał ale okazał się filmidłem bezpłciowym, takim że zaledwie po roku od oblookania nie kumam o co w nim biegało i to nie z powodu atakującej mnie sklerozy. Pół wieczoru dzielnie usiłowałam sobie bez wspomagaczy przypomnieć fabułę, ujęcia, muzykę i insze smaczki i jedyne co mi się udało odtworzyć to rozmowa nowego Łowcy ze starym Łowcą w ostatkach po Las Vegas. Cała reszta to jakaś nieistotność.

W zasadzie można by to wytłumaczyć przytępieniem, problemami ze stykami czyli tym że nie chłonę już wrażeń jak ta gąbka. Tylko że nadal zdarza mi się oglądać filmy które mogę z pamięci narysować - taki niby smętnie nudnawy "Tinker, Tailor, Soldier, Spy", nawet "Interstellar" jak już tak w futurystycznym temacie pogrzebać. Hym... lepiej pamiętam skeczowaty film o reality show kręconym w domu czterech wampirów ( otępienie starcze jednego z lokatorów to był zabawny pomysł - pocieszka dla tych co otępienie jeszcze przed nimi - przynajmniej nie będzie trwało w nieskończoność ) niż film który tak spodobał się krytyce i publiczności że zyskał swoisty znak jakości. Pewnie były cud zdjęcia na które okazałam się ślepa, muzyka której dźwięków nie słyszałam, scenografia miodna co to miała zapaść w pamięć ale zupełnie nie zapadła i porywająca gra aktorska która mnie nie porwała. No tak, rozjeżdża się tzw. odbiór emocjonalny mła i młodszego pokolenia. Nie jest to tak że podobają mi się tylko te piosenki , które już kiedyś słyszałam, ja po prostu nie odbieram współczesnych kodów, tam gdzie inni widzą znaczenie ja dostrzegam jeno banał, taką poprawną nijakość gorszą od uczciwie złego filmu, obrazu , muzyki. "Hotel Artemis" mało komu się podobał, krytycy objechali, publiczność nie dopisała ( mimo wyraźnych ukłonów w stronę przeca uwielbianej mangi ), tylko co poniektórzy zobaczyli w tym cóś więcej niż świetną Jodie Foster.

Jakbym dejavu miała, "Contact" tyż szału nie wywołał. Taa... tak się pocieszam tym że "Contact" dupska krytyce w latach dziewięćdziesiątych nie urwał a publisia wyraźnie nie była gotowa po tych wszystkich Armagedonach czy Dniach Niepodległości na taki film. Wmawiam sobie że to insi mają dzidziopiernikowatość a ja tylko zwyczajny staroruryzm i po prostu dobrze by było żeby insi się oddzidziowali bo tylko należycie skruszały piernik doceni odpowiednio sporządzony lukier miętowy. No ale to tylko pocieszka i wmawianki, starcze gderanie lepiej potrenować bo pewnie jeszcze nieraz "dzieło wiekopomne" gdzieś tam przejdzie mła koło oczu, uszu, a przede wszystkim głównej stacji odbiorczej a zapamięta za to jakiegoś gniota ze względu na niektóre kwestie rodem z wczesnych "tarantiniaków", klimacik scenograficzno - muzyczny i szczegół typu kroczek Pielęgniarki. No wiecie, stare rury to majo szczególne gusta.
Dzisiejsze fotki ozdabiające to portreciki pań silnych, aż się wierzyć nie chce że i one mogły z czasem zostać starymi rurami, takie na tych zdjęciach hop do przodu. Jest też fotka z tych na czasie, przynajmniej w kwestii kumania że cóś jest na czasie jeszcze nie odstaję za bardzo od inszych.

↧

Dodupnik

October 26, 2018, 6:15 am

≫ Next: Ogrodowe podsumowanie miesiąca

≪ Previous: Staroruryzm

No i się wzięło i się zrobiło, znaczy pogoda zdoopniała. Szaro, buro a w tym tygodniu zaciemnienie. Oj, nie jestem ja szczęśliwa kiedy dookoła robi się buro. Nie żebym tam oprotestowywała deszczowe dni, pochmurność urodna jest, mnie tylko dobija miejska wersja niepogodnej jesieni. Wicie rozumicie, jadowite mgiełki oblepiające wszystko wokół, kolory zszarzałe, ciemność wilgotną a niemiłą zapadającą o trzeciej po południu - wszystkie te syfilizmy miejskie, łącznie z zapachem palonego miału. Natura naga, odarta z zieleni czy koloru przebarwionych liści, niemająca możliwości przykrycia sobą tej miastowizny w najgorszym wydaniu atakującej zewsząd. Zły czar industrializacji rzucony na kolorowy świat. Może przesadzam z tym miastowym złem, może na wsi takie błotno jesienne klimaty są jeszcze cięższe do przeżycia ( hym...Serbinów ) ale tak mi się jakoś ubzdurało że wieś bliżej natury znaczy że świeżo w niej jakby, bardziej swobodnie i mniej dusząco ( także dosłownie ). Pewnie wściekle kolorowe opłotki z rur, domeczki ze szkiełkami w tynku elewacji czy też nowomodne domy z obtujaczonymi tyrawnikami oczu nie cieszą w pochmurne dni ale przestrzeń, pola, lasy "tuż za wsią", nawet pachnące gnojem, są tak jakoś milej nastrajające człowieka. A może tylko mła tak ma?

Może w swej olbrzymiej większości ludzie przedkładają nad wdzięki natury radości miejskie, ten cały blichtr coolorowych świateł i niby lepszego życia tak naprawdę zazwyczaj ograniczony do jednej lub dwóch dzielnic? Może robią tak dla możliwości szybkiego odwiedzenia lepsiejszego świata? Warto im żyć w mrówkowcach, kamienicach, małych domkach na małych działkach upitolonych w rządkach, tłoczyć się na ulicach aby mieć możliwość wspólnego egzystowania z większą ilością ludzi po zapadnięciu zmroku. Bo co tu robić na wsi dzikiej jak prund siędzie, interneta nie ma a za rozrywkę intelektualną to mamy albo zapas ksiunżek albo sklepik z atrakcyjną w zeszłym wieku sklepową prezentującą poglądy na świat takie sprzed dwóch wieków ? A może ludzie nie mają wyjścia albo się wydawa że nie ma wyjścia i pomieszkiwać trza tam gdzie większość pomieszkuje? W miastach, bo praca, bo szkoła dla dzieciów, bo szpital pod nosem. Bo nie nuda problemem tylko zwyczajna ciężka codzienność.

Z moją miastowością jest zdziwnie, trochę inaczej niż u większości ludków. Drzewiej kto mógł a już najwięcej lepsiejsze państwo wyjeżdżało latem na łono natury zostawiając "duszne" miasta. Jesienią późną natura zaczynała pokazywać tę mniej słodką stronę swojego jestestwa i ludkowie salwowali się ucieczką. Zjeżdżało się do miast dla pracy, dla rozrywek ( po czym została nam pamiątka w postaci tzw. sezonu teatralnego ), dla blasków gromadnego życia. No tak, ale ja taka znów strasznie gromadna nie jestem. Hym... po mojemu to natura wiosną i latem rozbuchana ukrywa miejskość miasta i mogę miasto znieść bez strasznego bólu , zimą niestety miejskość odkrywa i mam problema. Domku wiejskiego na zimę ni mam więc tylko mi zostaje udać się wzorem lepiej sytuowanych na jakąś Riwierę czy cóś, niestety sytuowanie nie jest znów tak lepsze a koty nie przepadają za zmianą miejsca, podobnie jak rodzina i sąsiedztwo. Przede mną miejska zima i nie ma się co dziwić tzw. spadkowi nastroju.

Pocieszam się że istnieją kina, jakieś miejsca dla orgii zakupowych, teatr ze spotkaniami baletowymi czy restaurany z ciekawym żarłem. No tak, tylko że to co najbardziej mnie kusi czyli kino i tarzanie się w zakupowej rozpuście ( polowanko na wysorty ) można znaleźć w sieci, niespecjalnie trza mieszkać w samym mieście żeby takimi rozrywkami się nacieszyć ( pod miastem by można, na tych oplwanych suburbiach, gdzie net i tzw. zasięg jest ). Spotkania baletowe tyż nie trwają na okrągło a ciekawość żarciową powinnam w sobie przytępić, ze względu na dobro kręgosłupa. Taa, są takie chwile kiedy mamrotanie Mamelona "Sprzedamy nasz dom i Twoją rezurę i osiądziemy na wybrzeżu w Portugalii" ma jakiś niepokojąco kuszący urok. Na szczęście zdaję sobie sprawę że wszędzie dobrze gdzie nas nie ma, jeszcze sobie zdawam sprawę - jak będzie za parę lat to nie wiem. Styki mi się w mózgu popsowają i będę chciała już tylko słoneczka i spokoju, co łatwo uzyskać gdy nie zna się języka którym porozumiewają się ludzie wokół ciebie. Taa, na pewno nie nirwana bo koszty opieki weterynaryjnej spore, ale taki słoneczny dom starców, bez nerwów na tsunami debilizmu politycznych, bez zgorzknienia powodowanego obserwowaniem szczerzepolskich, no i przede wszystkim bez zimy ze wszystkimi bolączkami które ta pora roku niesie. Jeszcze parę lat i może odkryję że wszystko mam gdzieś i się wypisuję, na razie w cieplejsze rejony, może na portugalskie wyspy? Kto to wie?

Takowe rozmyślania powinny napawać mnie smuteczkiem i przestrachem ale cóś nie napawają, w końcu w życiu nie chodzi o to żeby się ciągle czegoś bać i z czymś układać bo wówczas kończy się śpiewając "Bajo Bongo" zamiast "mniej kompromisowej" francuskiej wersji utworu "Dwa Serduszka". Są możliwości i kto wie czy nie uda się z nich skorzystać. Jakoś nie postrzegam takiej wyprowadzki jako emigracji tylko raczej wybór domu spokojnej starości, z naciskiem na spokojnej. Cio Mary ma nadzieję że never do tego nie dojdzie, twierdzi, moim zdaniem słusznie, że człowiek solidnie zanurzony w rzeczywistości, nawet jeśli ona podława, żyje bardziej świadomie. Totalna alienacja gdzieś tam zawsze zahacza o jałowość. Znaczy emigruj i żyj na całego, broń Najwyższy się nie wypisuj. Tylko mła się wraz z nadejściem zimy coraz częściej wyczerpują siłę baterie i smęci. Co robić, taka pora roku!

Dzisiejsze fotki to zbiorek różności - na pierwszej kubeczek cud urody zwany Pocieszycielskim ( Psie daj znać że u Cię dobrze albo przynajmniej poprawnie, wiadomości gorsze tyż zniosę ) , na drugiej zadanie bojowe wyznaczone przez Cio Mary ( "Larwa zrób to z pigwy" ), jak widzicie zgromadzono materiał, na pozostałych fotkach tzw. resztki ogrodowe focone w smętnej szarości.

↧

Ogrodowe podsumowanie miesiąca

October 30, 2018, 2:27 am

≫ Next: Cmentarne snujki

≪ Previous: Dodupnik

Wrzesień podsumowałam napisem "Nadal lato" , październik to "Niemal lato". Większość miesiąca upłynęła nam w blasku słonecznych promieni, jedynie trzecia dekada miała w sobie sporą dawkę prawdziwej jesieni. W Centralno - Polszcze kończymy jednak ten miesiąc pławiąc się w niemal letnich temperaturach, jakieś nieprawdopodobne jesienią stopnie na plusie pokazuje termometr zaokienny. Miesiąc był bardziej pracowity niż poprzednie, pogoda sprzyjała więc szczęśliwie dokończyłam cebulowanie ( no bo zaklinanie się wrześniowe że nie dokupię cebul zaklinaniem a jak okazja była to żal przepuścić ). Teraz zostaje mi niecierpliwe wyczekiwanie wiosny, wyglądanie tych krokusów, przebiśniegów i małych irysków. Całej tej pierwszyzny cebulowej tak cieszącej oczy na przedwiośniu. Oczywiście grubszych robót ogrodowych nie ruszyłam, po pierwsze nie miałam siły, po drugie w domu wyskakiwały inne sprawy wymagające mojej uwagi. Jednak cieszę się z tego co udało się zrobić, z porozsadzania niektórych bylin, z posadzenia paru nówek. Zapowiedzi przyszłego sezonu też rysują się ciekawie. Robert przysłał zdjęcia nowych irysowych siewek i selektów przeznaczonych do rejestracji. Wyhaczyłam parę esdebiąt co to w sam raz na Suchą - Żwirową paszą. No i przynajmniej trzy odmiany TB które powinny zaszczycić nasz ogród. Mamelonowi jeszcze nie pokazałam bo w związku zn tzw. pielgrzymką do Rzymu i przedzimowym ( he, he, he ) brakiem miejsca w ogrodzie nie należy jeszcze wykonywać kuszenia ( a jestem pewna że w przypadku jednego TB kuszenie byłoby skuteczne ). Także nie jest beznadziejnie, mimo nadchodzącego listopada, grudnia, stycznia i lutego. Taa, nie jest całkiem beznadziejnie...

↧

Cmentarne snujki

November 2, 2018, 2:08 pm

≫ Next: Ogrodowe rozkminy - początki ogrodowania

≪ Previous: Ogrodowe podsumowanie miesiąca

Jak pięknie nam się popierniczyło, pogoda taka że tylko kwiczeć ze szczęścia gdyby nie ten brzydki szepcik w mózgu "Normalne to to nie jest". Ten szepcik kieruje me ślepia w górę w celu wypatrywania komety i innych znaków grożących. No w listopadzie to winny opadać ostatnie liście, lać deszcze i snuj się po ziemi snuć powinien, taki wpełzający do domów i atakujący ludzi "grypom i depresjom". A tu temperatury z tych wiosennych, czuć zapach ziemi a nie tylko charakterystyczną dla późnej jesieni woń butwiejących liści. No i te promienie słoneczne wydobywające kolory ze wszystkiego z czego da się jeszcze wydobyć. Normalnie tylko rapetką grzebnąć w glebę i do lasu na grzyby się udać albo do ogrodu w ramach ogrodowania zajrzeć. Oczywiście piękna pogoda nie eliminuje jesiennych przypadłości, zwłaszcza tych kocich. W domu tradycyjny o tej porze roku koci szpitalik, bo po co chorować tak sobie jednostkowo jak można urządzić grupowe niedomagania. W związku ze związkiem co i raz wizytuję naszego dohtora z co i raz inszym członkiem naszego kociego stada. Ramię mi niedługo odpadnie od dźwigania kontenerka a mózg od kombinowania forsy ( bestie nie chcą jeździć komunikacją miejską, ryczą w niej okrutnie domagając się wożenia tyłków taksówkami ). Ech, paniska z tych moich kotów!

Małgoś - Sąsiadka zaciągnęła mnie na cmentarz, w charakterze obstawy vipa kontrolującego prawidłowe wykonanie zadania przez członków rodziny. Przy okazji wysłuchałam jaki scenariusz sobie przygotowała z okazji własnego pogrzebu. Hym... i dla mnie jest tam przewidziana rólka, bynajmniej nie jakiś ogon i trzymanie halabardy, nawet kwestie wypowiadam! Małgoś z wyraźną lubością babrała się w takich szczegółach jak szarfy na wieńcach ( stosowność napisów na onych spędza jej sen z powiek ) a ja obserwowałam nowe nagrobki co to wyrosły na cmentarzu jak grzybki wyjątkowo trujące. O Najwyższy Cmentarny, co to się porobiło! Wiem że romskie grzebalnictwo jest ciut insze, znaczy lampki jak choinkowe, mnóstwo dyń, mnóstwo kwiatów, mnóstwo wszystkiego ale tym razem zaskoczyła mnie swoim umiłowaniem wszystkiego najlepszego nie mniejszość etniczna ale ci należący do większości. Mój boszsz... te nasze nowe cmentarze są równie badziewne jak nasze osiedla mieszkalne, cóż to za piękne rezydencje rodacy zmarłym wystawiają, jakie Caringtonowo a nawet chwilami Mar a Lago w hołdzie straszy, śmieszy czy też tumani. Taa... cmentarze zdaje się zmieniają się w miejsca pełne grozy, człowiek zafascynowany oczu oderwać nie może od upiornych nagrobków.

Licheńskie lśnienia, łobabrazki "w kamieniu cieniowane", rzeźby chińskiej proweniencji, złocistości i kolumienki wyrastają wśród pochodzących z głębokiej komuny "lastrikowych" nagrobków ( jednakowych jak bloki z wielkiej płyty ). Społeczeństwo się nam bogaci i zachłystuje tym co uznaje za oznakę statusu. Przypomina mi się anegdotka mojego Taty o tym jak jego znajomy udał się wraz z pracownikiem do Szwecji i podczas tej podróży usłyszał był od owego pracownika zdanko o tym że "Tu bardzo biedni ludzie mieszkają, Pan popatrzy na ten cmentarz - co za bida!". Taa... urok protestanckich cmentarzy nam wyraźnie nie odpowiada, masowo budujemy cóś na kształt castrum doloris uwielbianych przez XVII wieczną polską szlachtę. Cmentarze jednak też umierają, nie każdy zostanie zabytkiem jak Powązki. Za jakiś czas przyjedzie spych i znikną chińskie konglomeraty, białe Marianny, wszelkie złocistości i cud rzeźbki. Sama widzę zamieranie cmentarzy wraz z malejącą liczbą mieszkańców miasta. Pamiętam osoby w czerni odwiedzające sąsiednie groby, dziś same w nich leżą a dzieci i wnuki rozlazły się po świecie. Naturalna kolej rzeczy, pamiętamy tak do trzech pokoleń, wszystko ponad to historia. Płakać nad tym nie ma co, zawsze tak było. Prędzej zadumać się można nad tą optymistyczną pewnością która dziś każe wielu rodakom uważać miejsce spoczynku rzeczywiście za miejsce wiecznie im przypisane. I to w czasie kiedy opłaty cmentarne robią się zawrotnie wysokie, zasiłek pogrzebowy nie starcza na opłacenie kosztów pogrzebu w dużym mieście a tzw. ustawa pogrzebowa jest z epoki króla Ćwieczka. Grzebiemy się przepiąknie, jak w serialu jakimś czy cóś.

No cóż, Fryderyk Wielki wreszcie spoczął obok swoich chartów, Wolfgang Amadeusz Mozart
leży w kawałkach gdzieś tam między innymi mieszkańcami Wiednia, Doris Duke rozsypano zgodnie z jej życzeniem bez ceremonii pogrzebowej nad wodami Oceanu. A nasi przodkowie? Ci z kresów, z cmentarzy pozarastanych przez lasy, ci co to ich wywieźli w różnych kierunkach i śladu po nich nie zostało? Pamiętamy ich mimo że w cud granitowych festungach grobowych nie leżą, literków złotych nie mają ani różyczków z mosiądza. Co roku pod białymi brzozowymi krzyżami w Warszawie świeczki stawiają - to piękny zwyczaj. Pod Mękami Pańskimi, wielkimi krzyżami na cmentarzach pełno ogni dla tych co grobów nie mają. Nie trza marmurów, chryzantem skomponowanych w wymyślne wiązanki, wielogodzinnego stania przy grobach, wystarczy tylko pamięć która zamienia historię w coś nam bliskiego. Taa... tylko z pomnikiem to mniej kłopotów, a pamiętanie bywa czasem wymagającym zajęciem. Prościej pomnik cudny ustawić żeby somsiady wiedziały z jaką familią mają do czynienia niż chcieć pamiętać. To nie jest moralizowanie, przemawia smętne doświadczenie życiowe - nie lubimy zmarłych, tak jak nie lubimy chorych. Rozumiem to, razi mnie tylko hipokryzja w którą obrastamy jak w tłuszcz i która znajduje wyraz w cudnościach nagrobnych. Mam nadzieję że kiedy przyjdzie czas by to co ze mnie zostanie schować, to ustawa pogrzebowa będzie respektowała prawo jednostki do stanowienia co też ma się dziać z jej ciałem post mortem a nie wspomagała interes zakładów pogrzebowych i administracji cmentarzy. Po spaleniu byłabym świetna jako odżywka pod ukochane irysy, Mamelon z kolei twierdzi że powinno się na jej prochach posadzić jakieś fajne drzewo. Tak, wydziedziczę każdego kogo będę podejrzewała o chęć pieprznięcia mi marmura, a za różyczkę z mosiądza nawet postraszę.

Dzisiejsze łobabrazki to XIX wieczne malarstwo "na temat". Dwa pierwsze chryzantemowe malowidła stworzył Claude Monet, trzecie wyszło spod pędzla Pierre Augusta Renoira, scenkę rodzajową "Dzień Wszystkich Świętych" namalował Émile Friant, a panią z chryzantemami James Tissot. Kolejne chryzantemowe dziełko stworzył mistrz martwej natury Henri Fantin - Latour a smutny obrazek ze staruszką Jakub Schikaneder.

↧

Ogrodowe rozkminy - początki ogrodowania

November 7, 2018, 10:10 am

≫ Next: Alcatraz listopadowo złoty

≪ Previous: Cmentarne snujki

"Ogród – pojęcie z zakresu ogrodnictwa oznaczające miejsce przeznaczone do uprawy roślin." Tyle Wikipedia, sucho i zwięźle. Znacznie więcej znajdzie się pod hasłem ogrodnictwo, tam będzie o tym że hortologia to wyspecjalizowany dział tzw. nauk rolniczych który zajmuje się roślinami sadowniczymi, warzywnymi i ozdobnymi ( kolejność nieprzypadkowa, miejsce w klasyfikacji zależy od wpływu na gospodarkę ). Taa... wiem że jak się człowiek wgapia w ciągnące się kilometrami uprawy sadownicze czy solidną plantację truskawek to ciężko mu to skojarzyć ze słowem ogród. Dla dzisiejszych ludzi to słowo ma bardziej kameralne konotacje, uprawa wielohektarowa nijak nam się nie kojarzy z ogrodami tak jak Park Mużakowski ma dla nas z ogrodem niewiele wspólnego. Skąd to się wzięło? Z wielkiej kariery jednej grupy roślin, która tak zmieniła środowisko że jej uprawy zasługiwały na inną nazwę. Trawy stworzyły naszą cywilizacje, od Bliskiego Wschodu, poprzez Południową i Wschodnią Azję, Amerykę Środkową i Południową i Afrykę z której ponoć wszyscy się wywodzimy , trawy stały za naszym sukcesem. Tzw. rewolucja neolityczna, która na Bliskim Wschodzie miała miejsce ok.10000 lat p.n.e. miała swoje odpowiedniki w innych rejonach świata ( występowały różnice czasowe, ale budowanie cywilizacji zaczynało się zawsze od upraw dających możliwość wykarmienia dużej populacji ). Dzikie trawy zamieniły nam się w zboża która to nazwa natychmiast wywołuje skojarzenie ze słowem rolnictwo. Hym... dziś upraw ziemniaka też się jakoś ze słowem ogród nie kojarzy, wraz ze wzrostem liczby ludności ogrodnictwo nam rolniczeje.

Ogrodnictwo jest tak samo stare jak rolnictwo, a może jest nawet starsze. Trawy nas żywiące zaczęły swoją karierę od miejsc bliskich osiedlom ludzkim, wysiewano je jak najbliżej domów aby móc kontrolować uprawy. Po mojemu to rolnictwo wywodzi się z ogrodnictwa a nie na odwrót. Od niepamiętnych czasów bowiem oprócz traw uprawiano inne rośliny, takie strączkowe na ten przykład. One jednak zostały w przydomowych pieleszach a areał upraw traw nieustannie się rozrastał i zapoczątkował rolnictwo przez duże R. Zacznijmy jednak od tego jak wyglądały w czasach prehistorycznych owe przydomowe pielesze. Z badań dwudziestowiecznych etnologów wyłania się nam taki obraz przejścia od grup łowiecko - zbierackich do tych osiadłych i uprawiających rolę. Pierwsze domostwa były konstrukcjami budowlanymi mającymi służyć wspólnocie, grupy łowiecko - zbieracze budowały tego typu konstrukcje w puszczach Amazonii czy w Papui Nowej Gwinei. Takie obozowisko jest znacznie łatwiejsze do wzniesienia jak i do obrony niż jakieś tam indywidualne domki. Wznosi się to w miarę prosto, porzuca bez żalu i przenosi się w kolejne miejsce. W pobliżu takich osiedli ale nie w ich wnętrzu powstały pierwsze uprawne poletka. Na nich właśnie uprawiano co się uprawiać dało. Kiedy gleba uległa wyjałowieniu przenoszono osiedle i uprawę w kolejne miejsce.

Teraz będzie prostacko i bardzo łopatologicznie. W miejscach w których gleba ulegała cyklicznemu nawożeniu naturalnemu związanemu z corocznymi wylewami rzek powstały pierwsze cywilizacje ( cywilizacje Mezoameryki są ciekawym wyjątkiem, zagadka ich powstania jest niemal tak frapująca jak zagadka ich upadku ). Nie było potrzeby opuszczać domostw i wynosić się w miejsca z jeszcze niewyjałowioną glebą, natura pozwalała na odnowę jej sił witalnych a ludzie mogący prowadzić osiadły tryb życia szybko zaczęli przyswajać sobie wiedzę o gospodarowaniu wodą. Melioracja stworzyła rolnictwo i stworzyła zarazem podział na uprawy polne i uprawy ogrodowe. Nasiona traw jako produkty dające dobre plony, dające się też w miarę długo przechowywać, łatwo przewozić i mające spory zasób kaloryczny zajęły należne im miejsce pośród upraw, stanowiły podstawę diety i areał przeznaczony pod ich uprawę nieustannie się rozrastał. Inne rośliny uprawiano na mniejszą skalę, zaważyła na tym głównie możliwość przechowywania ( zdolność do tworzenia wartościowego kalorycznie i smakowo suszu ) jak i wielkość uzyskiwanych plonów. Ogrody powstałe u początków pierwszych cywilizacji były warzywnikami i sadami. To od potrzeby zapełnienia żołądków zaczęło się ogrodowanie. Oczywiście kiedy jako tako większości społeczeństw starożytnych cywilizacji udało zapełnić się żołądki to pojawiły się takie ogrody które służyły nie tylko sprawom przewodu pokarmowego.

Ogrody ewoluowały w kierunku zaspokajania innych niż czysto materialne potrzeb, choć nie za daleko odbiegało to od spraw ciała - co i raz chwalono cień rzucany przez drzewa ( no chłodek miły był ciałom prażonym przez południowe słońce, hym... to taka potrzeba półmaterialna ). Taki wyewoluowany ogród okazał się być zjawiskiem brzemiennym w wielorakie skutki. W naszym kręgu kulturowym wyobrażenie prapoczątków wiąże się z ogrodem i to bardzo konkretnym. Nazywał się Eden - "A zasadziwszy ogród w Eden na wschodzie" jak stoi to w Dobrej Księdze. Takie echo z przeszłości przypominające nam że podstawą z której wyrastamy jest ogród, miejsce wykrojone z natury, gdzie nie obowiązują do końca jej prawa ( ten lew i jagnię razem spoczywające ) za to w którym próbujemy tworzyć harmonijnie z nami zgraną całość. Takie wspomnienie z bardzo dalekiej przeszłości, niewątpliwie tej cywilizowanej a nie prehistorycznej ( zamieszkiwanie w ogrodzie i to zamkniętym nijak się ma do tych poletek za osiedlem od których zaczęliśmy przygodę z uprawą roślin ). Nieco to zdziwne że nie wspominamy cud pól które tak naprawdę pozwoliły nam osiągnąć sukces cywilizacyjny tylko mityczny ogród, zamknięty świat który uznajemy za ten najwłaściwszy, specjalnie dla nas stworzony. Taa... pokrętne są ścieżki ludzkiego umysłu.

Według mnie stało się tak dlatego że ogrody zaspokajały naszą potrzebę indywidualizmu, pojawiły się w tym czasie kiedy własne cztery kąty otoczone paskiem własnej ziemi stały się marzeniem a potem rzeczywistością coraz większej ilości ludzi. Starożytny ogród przydomowy, który najprawdopodobniej najwcześniej powstał w Egipcie ( przynajmniej stamtąd mamy najstarszą dokumentację istnienia tego typu założeń ) przetrwał w nas jako pragnienie własnego raju, małego kawałka natury kształtowanej w zgodzie z naszymi własnymi przekonaniami. To taka przestrzeń na której bawimy się w Najwyższego i tworzymy własne światy jednocześnie czując że kontynuujemy tradycję która nas, zarówno stadko jak i jednostki stworzyła. Szerokie pola zbóż nastawione na zapełnianie żołądków nam tego poczucia indywidualnej radochy nie zapewniają. Zatem niech żyje Eden i wszystkie jego pomioty, nawet te co mają trzydzieści metrów kwadratowych i cementowe lwy i orły w charakterze ozdóbstw!!!

Dzisiejszy post ozdabiają foty Wielkiego Indywidualisty. Większość ludziów kojarzy Clauda Moneta z impresjonizmem, kierunkiem XIX wiecznego malarstwa. A to Wielki Ogrodnik był, ze swojego ogrodu stworzył dzieło sztuki - chyba nikt tak jak on nie ilustruje mojej tezy o tym że dlatego ogrodujemy bo nie tracąc poczucia bycia częścią natury i naszego stadka, indywidualnie tworzymy własne raje.

↧

Alcatraz listopadowo złoty

November 9, 2018, 1:57 am

≫ Next: Wpis na stulecie Najjaśniejszej Odzyskanej

≪ Previous: Ogrodowe rozkminy - początki ogrodowania

Jest uroczo, jakby październik nadal trwał i nie zamierzał się odpaździerniczyć. Naczelna Kura w punkt trafiła stwierdzeniem że "Jesień się zacięła". Tak, tak, na tej najfajniejszej, złotej fazie. Bezczelnie przyznaję że mam ochotę ćwierkać "Chwilo trwaj!", wcale nie spieszy mi się do niskich temperatur. Jedyne czego mogłoby być więcej to opadów, deszczyk nocny by się przydał, rano rzecz jasna słoneczko wstające zza mgieł. Bo mgły mi tyż w listopadzie nie przeszkadzają, pod warunkiem że temperatura jest odpowiednia. W lesie nadal grzybowo, w domu pigwowo - jabłkowo a w ogrodzie baaardzo powolne układanie się do zimowej drzemki. Po raz pierwszy od zawsze właściwie prezentuje się ambrowiec, długa słoneczna jesień wyraźnie mu służy. Liście wreszcie pięknie zaczynają się przebarwiać, o ile utrzymają się dodatnie temperatury jeszcze długo będę się cieszyć widokiem "gorejącego" krzewu. Dobrze też wyglądają berberysy, irgi i róże rugosy, nadal są kolorowe. Niestety po urodzie jesiennej klonów, oczarów, fotergilii i judaszowca zostały już tylko wspomnienia ale jeszcze złocą się liście brzóz. Trawy ciągle urocze, na ich tle ostatnie dogasające marcinki wabią oko wyblakłymi z lekka kolorami kwiatów. Od czasu do czasu jakieś zapóźnione bzyczenie się słyszy a oko zatrzymuje na motylich skrzydełkach, których właściciele powinni udać się lulu a nie śmigać po ostatnich kwiatach lawend. No ale co tu wymagać od owadów kiedy człowiek nachodzi na Suchej - Żwirowej irysowy pąk dla którego listopad nie jest naturalną porą pączenia.

↧

Wpis na stulecie Najjaśniejszej Odzyskanej

November 10, 2018, 8:32 am

≫ Next: Ogród nieposprzątany

≪ Previous: Alcatraz listopadowo złoty

"Ciężkie to czasy, w których człek jest zdrajcą,
Nie wiedząc o tym."
"Makbet " - William Shakespeare w tłumaczeniu Józefa Paszkowskiego

Hip, hip, hurra, hip, hip hurra, w górę , w górę tego szczura! Piłsudski już był wszystkim kim tzw. dobry Polak być powinien - zdrajcą, mężem opatrznościowym, znowu zdrajcą, po raz kolejny mężem opatrznościowym. Prywatnie rozwiedzionym katolikiem i żonatym protestantem albo jakoś tak na odwrót. Na dodatek był Dziadkiem i półbogiem. Tak sobie przemyśliwam z okazji stulecia urodzin Najjaśniejszej Odzyskanej ( cium, cium w urodzinki ) o tym narodzeniu. He, he, he, wicie rozumicie, pamięć historyczna to cóś jak te filmy z porodówki co to na nich włoska łonowego nie uświadczysz, smrodu wód płodowych z przyczyn oczywistych nie poczujesz, nowo narodzony co prawda niewyjściowo się prezentuje ale przeca to film i nikt nie każe oślizgłego, ubabranego krwią małego netoperka organoleptycznie poznawać. No i wrzasku co lepszego nie zarejestrowano bo lekarz z sali wyrzucił a tatuś fajtnął już na korytarzu bo myślał że " to będzie inaczej". Taa, pamięć historyczna tak się ma do realu jak te filmy do tego czym naprawdę jest poród. Ciężka fizjologia jest dodupna, rodzinna telenowela to jest cóś. Zastanawiam się czy nie powinno się zakazać oglądania niektórych programów jakby historycznych powstałych wyraźnie "ku pokrzepieniu serc" , sprzedawanie mitów źle się kończy. Wygląda jednak na to że tzw. naród kocha bajki a wykwit naroda czyli szczerzepolacy są w fazie odlotu w stronę ideologii wujka Adiego ( no bo podobne do bajek o Aryjczykach pseudosłowiańskie wiedźmińskie klimaty so lepsze niż smęcenie o bajdach sprzed stu lat ).

No i jak tak sobie przemyśliwam urodzinowo to co i raz mi wychodzi że u nas co bardziej wybitny przywódca to zdrajca i sprzedawczyk. Od Bolesława Szczodrego zwanego też Śmiałym poczynając ( któren co prawda "zdradził" tylko Kościół Matkę Naszą ale za to na pewno nie był w związku z tą zdradą prawdziwym Polakiem, przynajmniej w szczerzepolskim rozumieniu ) na słynnym Bolku Wałęsie kończąc. Nawet św. Stanisław, patron naszego kraju, patrząc z punktu interesów Polski bynajmniej świętym nie był. I w dodatku mła wychodzi że wcale nie różnimy się w tym zdradziectwie notorycznym od inszych nacji. Ech... że też ta historia nie chce złośliwie być czarno - biała tylko lubi wszelkie odcienie szarzyzny. A my tak uparcie uczymy dzieci tej wersji komiksowej, prostej do bólu, w której są tylko zdrajcy i bohaterowie. Generałów Zajączków najchętniej byśmy pominęli, różni kontrowersyjni typu Rozwadowski i Okulicki też lepiej żeby nie istnieli. No ale co tam generałowie, tych z samego szczytu brązujemy aż niemiło. A potem są problemy bo niektóre dzieci nigdy nie dorastają i nadal widzą świat w czaro - białej wersji i plotą androny które się nijak mają do faktów, z którymi to faktami się przecież nie dyskutuje. To wszystko, Panie tego, przez nadmiar interpretacji a małą ilość podawanych faktów.

Nie tak łatwo byłoby kształtować wg. tzw. założeń dziatwę szkolną gdyby zamiast opowieści o historii pozwolić jej poznawać jeno same zdarzenia. Nawet najdurniejszy uczeń by pokumał prędzej czy później że bohaterami czy zdrajcami to się bywa a człowiek to istota na tyle skomplikowana że ciężko ją zaszufladkować ( wicie, rozumicie - na ten przykład wujek Adi naprawdę przepadał za niektórymi zwierzętami co jak wiadomo nie przeszkodziło mu paru milionów ludzi uznanych przez niego za zwierzęta wysłać przez komin do nieba, no a w kontaktach prywatnych ponoć bywał uroczy, polityków nie znosił za to kochał artystów - gdyby nie Goebbels i tych paru innych kolegów oraz charyzma wujka Adiego to kto wie czy byśmy w ogóle powszechnie wiedzieli że wujek Adi istniał ). Tak to jest że w najgorszym potworze można odnaleźć cechy dobrego człowieka, a w dobrym człowieku cechy potwora. Ludzie nie są jednoznaczni i historia nie jest jednoznaczna. Tak bym chciała żeby z okazji tej setki która z racji odzyskania miana państwa Ojczyźnie stuknęła, świadomość o złożoności ludzi i historii stała się bardziej powszechna wśród obywateli Najjaśniejszej. Cóś mi się wydaje że lepiej by nam się wszystkim ze sobą żyło. Na razie jednak mamy tzw. reformę edukacji i stan jest taki że można podpiąć pod niego inny cytat ze szkockiej sztuki:
" Zamiary są wiatrem,
Kiedy nie idą z wykonaniem w parze."

Dzisiejszy ojczyźniano urodzinowy wpis ozdabiają perskie kfiotki, choć co do tych ostatnich to cóś nie jestem pewna jak z tą perskością jest. Wiadomo urodzinki to bez kfiotów tak głupio, mus z bukietem wystąpić.

↧

Ogród nieposprzątany

November 11, 2018, 2:14 am

≫ Next: Po Ojczyźnianym Świętolas

≪ Previous: Wpis na stulecie Najjaśniejszej Odzyskanej

To był sezon w którym Alcatraz został puszczony samopas, znaczy ogród robił co chciał. Przede wszystkim skończyłam z wiosennym zgrabianiem zdechłych liści, jak las to las a w lesie nikt liści nie zgrabia. Bezczelnie bez ludzkiej pomocy zamieniają się w próchnicę. Czy miałam dzięki temu więcej chwastów? Hym... zachwastowienie było przeciętne, spektakularnych rozsiewań nie zauważyłam. Szczerze pisząc bardziej mnie martwi ta część ogrodu w której szaleje żubrówka, tam to się powysiewała nawłoć, którą tępię z uporem maniaka. Natomiast w miejscach gdzie liście nie zostały sprzątnięte ekspansja nawłoci nie jest specjalnie widoczna. Znaczy spektakularnego ataku nie było tylko jakieś tam pojedyncze próby zajęcia terenu. Donoszę też że straty wśród cebul narcyzowych nie były związane z korzystniejszymi dla gryzoni warunkami a z działalnością wrednej muchówki ( pobzyga cebularz jest francą zajadle tropiącą narcyzy, dobrze że nie zalęgła się u mnie udnica bo w niebezpieczeństwie byłyby i inne cebulowe ). Walczyć z latającymi szkodnikiem należy w maju i opadłe liście nie mają nic do tego. Nieruszanie grabiami liści i gromadzenie małego chruściku w jednym miejscu przyciągnęło kolejne jeże, w związku ze związkiem solidne straty w hostowych liściach spowodowały upały a nie ślimory.

No a jak ja się czuję z tym ogrodowym nieposprzątaniem? Szczerze pisząc człowiek musi się przyzwyczaić do tego że nie należy szaleć wiosną z grabiami. Zakodowało się przez te kilkanaście lat ogrodowania wiosenne sprzątanko po którym ogród jest wypucowany i gotowy do kiełkowania wyczynowego. W przeciwieństwie do mła stary kręgosłup od razu docenił radości wiosennego lenistwa, mła tyż się przestawiła kiedy zobaczyła że wczesnowiosennym roślinom cebulowym niestraszna kordła z liści i że jakoś tak bardziej naturalnie wyglądają kwitnąc na tym tle. W przyszłym roku będziemy mieć drugi sezon bez wiosennych porządków, zobaczymy co nowego nam ten kolejny brak sprzątania liści przyniesie. Mam nadzieje że przełoży się na jak najlepszą formę paproci i tych wszystkich podszytów typu disporopsisy i dispora. Kto wie, może za jakiś czas wykonam to czym od paru lat grożę czyli storczyki zapuszczę?

↧

Po Ojczyźnianym Świętolas

November 12, 2018, 8:44 am

≫ Next: Codziennik listopadowy

≪ Previous: Ogród nieposprzątany

Spędziliśmy Ojczyźniane Święto cudnie bo Sławencjusz pojechał na ryby i wrócił z łupem a Mamelon w ramach dopieszczania dzielnego łowcy i mła, spoiła nas kawą i z resztek ciasta pierogowego upichciła podpłomyki z czarnuszką ( uwielbiamy ). Wicie rozumicie, wypiek prosto z pieca, chrupiący, smak oliwy, soli i czarnuszki. Pochłonęliśmy to wspomnienie dzieciństwa, tych wszystkich okrawków makaronowych placków przypiekanych na blasze, podkradanych resztek ciasta które tak pięknie się bąbliło i napełniało słodką wonią dawne kuchnie. Dzisiejsze dzieci mam wrażenie są uboższe o doznania przeżywane w domowej kuchni, mają za to radości McDonalda czy KFC. Czas jak rzeka i tak dalej... Oficjalnie patriotycznie to jesteśmy jakby do tyłu bo od czasu obowiązkowych pochodów pierwszomajowych mamy alergie na wszelkie marsze, włączając w to procesje i nie znamy rozmiarów zadymy ( to że była jakaś zadyma jest dla mła rzeczą jasną, cóś jak to że na imprezie sylwestrowej korki od szampitra będą strzelać ) bo nie obserwowalim celebry nabożnie i w świętoojczyźnianym skupieniu. Zdecydowanie nam bliżej do takiej formy obchodów państwowych czy narodowych świąt jaka ma miejsce z okazji świąt majowych - zasiadamy do tego grilla znaczy i przepijamy zdrówko Najjaśniejszej. Na szczęście listopadowy narodowy szał za nami a przed nami takie bardziej kameralne imprezy typu Katarzynki czy Andrzejki ( lajlajlajlaj, lajlajlajlaj ).

Poprawiny vel dobitka Święta Ojczyźnianego, zwana z racji trybu uchwalenia Świętem Chaosu przeszła równie miło jak święto właściwe. Po mojemu to było nawet milej bo pojechaliśmy na spacer do lasu pod pretekstem zbierania grzybów. Zważywszy na to że niedługo minie nam połowa listopada, zbyt mokro u nas nie jest, noce zimne a listopadówek nie odróżniamy od tzw. psiarków to wykazaliśmy się optymizmem ( teraz go tylko propaństwowo ukierunkować ). Optymizm okazał się tylko częściowo uzasadniony, znaczy podgrzybki które dobrze widzę występowały nader nielicznie a gąski których w ogóle nie widzę ( na fotce obok, wskazana palcem przez Sławencujsza, powędrowała do Mamelonowego koszyka ) w liczbie nieco większej ale niezbyt imponującej. Za to las... las jak zawsze działa na mnie jak plasterek na ranę. Tylko parę wdechów leśnego powietrza nabrałam w płuca i już mózgu się przypomniało że listopad to miesiąc w którym obchodzimy ustanowione przeze mła w zeszłym roku Święto Lasu i że jest to rzecz jasna dla mła najważniejsze z listopadowych świąt.

No dekory trza szykować i w ogóle odświętność jakąś zarządzić ( koty wymiauczą wierszyk, Małgoś Sąsiadka wykona program pod tytułem ćwiczenia z podwieszeniem na drążku a ja może cóś słodkiego upiekę ). A las sobie będzie świątecznie trwał, listopadowy i z lekka groźny. Taki las jak z bajek braci Grimm, pochłaniający domostwa i plączący ścieżki grzybiarzom. Tajemniczy i zmieniający konary przyjaznych ludziom jabłoni w groźne szarpidła. Atakujący mchem, grzybami i siewkami młodych drzew, wilgocią przenikającą wszystko na wskroś i tajemniczymi odgłosami tajemniczych istot. Ha, takiemu lasowi to nawet eksminister Szyszko nie jest straszny, taki las podpełznie, zamszy, zapleszy porostem i grzybem a na koniec weźmie i korzonki zapuści. Taki to Las Niezyciężony, co to sam sobie z siebie pomnik wystawia.

A teraz dzisiejsze fotki - trzy pierwsze to Mamelonoison w listopadowej odsłonie ( w ogrodzie u Mamelona jeszcze róże mają pąki ), pozostałe to leśne zdjątka. Ostatnie foty to Szpagetka w pozach, wzywająca mnie do uwalenia się i oglądania wraz z nią filmów ( ona podsypia lekko pomrukując, mła drapie czarnokota za uchem i może oglądać jakieś krimi ).

↧

Codziennik listopadowy

November 15, 2018, 12:31 pm

≫ Next: Pierwsze mrożenie i takie tam kocizmy

≪ Previous: Po Ojczyźnianym Świętolas

Zimnawo choć jeszcze nie bardzo zimno, listopad nam listopadzieje. Kręcę się po domu przy akompaniamencie Elli wyśpiewującej że trzeba się ubrać do Ritza i choć postarać się wyglądać jak Gary Cooper. Stara piosenka Irvinga Berlina , muzyczka której dobrze słucha się gdy za oknem jakieś nieprzyjemne wilgotności. No wicie rozumicie, ciepłe swingowe nuty. Listopad to dla mnie idealna pora na Ellę i Louisa, czy uwodzicielskiego Franka. Niebo ołowiane,ciężkie i takie jakieś mętne jak tłumaczenia ministra sprawiedliwości w sprawie naszej najnowszej afery, a tu z głośników takie optymistyczne "Blue skies smiling at me". Od razu cieplej na duszy.
Przemyśliwując sprawę sprzątalnictwa ogrodowego i tego skąd ono się w nas zaległo ponownie mnie zarzuciło w historię ogrodnictwa. Tak, tak, wyszło mi na to że jesienne sprzątanie ogrodów było konieczne w erze warzywniaków. Człowiek ciężko walczył o wyuprawiane plony w różnymi takimi którzy się chcieli podczepić. Sprzątało im się zimowe schronienia i napuszczało na konkurencję zwierzynę łowną pod tytułem łaski i koty. Po wiekach nam się wzięło i utrwaliło że ogródek musi na jesień być , Panie tego, czysty jak ten dziewiczy lelij. Coby złe się nie zalęgło. I tak sprzątamy jesienią jak bielimy drzewka owocowe wiosną, nie wiadomo po co bo bielić to trzeba przed mrozami.

Znów sięgnęłam po "Próby" Montaigne, działa na mnie ta lektura jak te swingowe nuty. Z rozdziału II "O smutku" - "Należę do najbardziej wolnych od tego uczucia i nie lubię go ani cenię, mimo iż świat jakby się zawziął, aby je obdarzać szczególną łaską; ubierają w nie mądrość, cnotę, sumienie: głupia i pokraczna zaiste ozdoba!" - mam dokładnie tak jak Michał, smutek, szczególnie ten z pietyzmem celebrowany i jeszcze ubrany w dostojeństwo na koturnach na dłuższą metę źle mła robi na jestestwo. Lektura Michała jest z tych przywracających życiu właściwe proporcje, taki złoty podział ludzkiej świadomości. Lubię rozdział "O kanibalach", te wszystkie meksykańsko - peruwiańskie opowiastki mimo tego że język jak i forma cóś dla nas współczesnych ciężkawa w odbiorze ( miejscami - te wszystkie anegdotki wymagające czasem przypomnienia sobie "czego w szkole uczyli" ) to błyskotliwość wniosków wyciąganych przez Michała jest nagrodą za historię tłumu postaci. No i te smaczki rozsiane w całym tekście , brak świątobliwego potępienia i zrozumienie że człek istota pełna ( z rozdziału "O zwyczajach" - smaczek "Są kraje, gdzie spotyka się zamtuzy męskie, ba zgoła i takie małżeństwa" - jeden z wniosków ".Prawa sumienia, o których powiadamy, iż pochodzą z natury, rodzą się ze zwyczaju. Człowiek mający w wewnętrznym poważaniu uświęcone i przyjęte dookoła wierzenia i obyczaje, nie może wyłamać się z nich bez zgryzoty sumienia, ani też spełniać ich bez wewnętrznego poklasku." ).

Wicie rozumicie, ja tu tak o tej lekturze piszę nie dlatego żeby epatować "yntelektualyzmem", nie dopieszczam sobie ego "sięgam po fylozofów i nawet wiem co o co kaman" bo: po pierwsze to ja czytuje opowieści o Muminkach, straszne kryminały z lat PRL i nawet kiedyś tam jakiś zawiły romans czytałam co to się w nim pogubiłam, po drugie Michał to nie jest żaden Schopenhauer ani Popper. Nie trza Michałowego dzieła czytać na kolanach i z cmoknięciem akapitów. Przyznam że nawet znajduję przyjemność w odświeżaniu tych jego anegdotek u tzw. źródeł. Jak Was kiedyś najdzie ciemną jesienią coby się literaturą XVI wieczną ucieszyć ( wiem, jednak zboczenia się zdarzają, he, he ) to sięgnijcie do Michała, warto. Ostatni na dziś cytat z Michała, taki na czasie - "Między nami mówiąc, zauważyłem że dwie rzeczy zawsze idą ze sobą w parze: podniebne myśli i przyziemne czyny"

Dzisiejsze fotki to ogrodowe resztki i przetwórstwo domowe ( wzięlim się za pigwy, gruszki i gąski ).

↧

Pierwsze mrożenie i takie tam kocizmy

November 18, 2018, 2:22 am

≫ Next: Codziennik - O radościach listopada

≪ Previous: Codziennik listopadowy

Jeszcze nie wszystkie liście pogubione, jeszcze jesień barwi co barwić powinna a tu przymrozki przyszły. Narzekać nie ma co bo i tak późno w tym roku rozpoczęło się mrożenie. Wszak pamiętamy ozdoby ze szronu które pojawiały się na liściach pod koniec września. Ogród szczęśliwie zasypany liśćmi, także bardzo snu z powiek mi to mrożenie nie spędza, mimo tego że zaczęło się od solidnych pięciu stopni na minusie. Ubrawszy się cieplej, dochlawszy kawę poranną i udawszy się na focenie. Spacerek odbyłam w towarzystwie grupki kotów i przy akompaniamencie sroczych wrzasków ( sroki jak tylko widzą koty to natentychmiast śpiewają prowokująco, skrzek jak cholera, o natężeniu takim że nieboszczyka by z mar śmiertelnych podniosło ). Właściwie słowo spacerek nie pasuje przez tą oprawę dźwiękową, można by raczej pokusić się o twierdzenie ze to był uroczysty obchód ogrodu, który zdał był sprawę z przygotowania do zimy.

Co prawda koty wystąpiły w składzie okrojonym, znaczy polazły ze mną na ogrodowy obchód Okularia i Sztaflik, ale za to tym najbardziej reprezentacyjnym ( obie dziewuchy są tak grube ze ledwie się toczą ). Felicjan nad ogrodowe rozkosze przełożył towarzystwo Małgoś - Sąsiadki ( czytaj fotela przy piecu ) a Szpagetka udała się w rejony zakazane czyli gdzieś do fabryki. Ze Szpagetką mam w ogóle spory problem bo w nocy mrozi a ona całonocnie zanika. Przestała być dla mnie słodka, kiedy zjawia się w domu usiłuje z niego wyrzucać inne koty, zero mruczeń i tylko surową wołowinę by żarła. Podejrzewam że odwiedza fabrycznych strażników i robi tam za biednego kota, obżera fabryczne koty i wyłudza jakieś drapania za uszami. W domu krnąbrność i wybrzydzanie a tam zapewne prezentowana wdzięczność i najmilejszy charakter. Nie miałabym nic przeciwko jej wizytom ale martw mnie to że w fabryce duży ruch samochodowy.

A tak nawiązując do tematów ogólnokocich to w naszym schronisku miejskim awantura. Chodzi o usypianie kotów z "kocim AIDS" z powodu braku właściwych pomieszczeń, znaczy takich które umożliwiałyby separację chorych osobników od reszty stadka. Qrcze, cóś jest nie tak bo kasa miała pójść na budowę nowego schroniska z budżetu obywatelskiego. Jak poszła to było jej widać za mało. Pomijam tu że miasto buduje aż dwa stadiony coby dwa znane kluby miały każdy po jednym, co natenychmiast we mnie złe budzi i mam ochotę pani Hani wygarnąć że miastu potrzebny jest co najwyżej jeden porządny stadion i jedno porządne schronisko.

↧

Codziennik - O radościach listopada

November 22, 2018, 3:00 pm

≫ Next: Owca blackfridayowa

≪ Previous: Pierwsze mrożenie i takie tam kocizmy

No i nastał nam ten czas kiedy za oknem jest już tylko brzydkość późnojesienna, brudnawa i zimna a domowe pielesze kuszą ciepełkiem, kotem gotowym do popieszczeń i dyskretnym migotaniem monitora. Nic tylko nosa z domu nie wyściubiać i gawrę na ostrzejszą zimę szykować. Mła jeszcze się grzebie w jesiennych tematach pod tytułem pigwa w przetworach czy dosuszanie gruszeczków ( bo mła cóś wolno w tym roku idą różne robótki, nie tylko te ogrodowe - mła się znaczy posunęła ) ale powolutku do mła dociera że zaraz grudzień i właściwie będzie po jesieni. Grudzień bowiem ma to do siebie że upływa pod znakiem świąt, nawet dla tych ciężko niewierzących. Tak to już jest że w trzeciej dekadzie owego miesiąca czas zwalnia i dzieją się zdziwności. Ludzie szaleją jak Muminki przed Straszną Wigilia, najsampierw sprzątają wyczynowo, potem się obżerają tymi a nie innymi potrawami do rozpuku, w dni pokoju kłócą się zapamiętale z rodziną a czas obchodów zimowych świąt wieńczą użynając się na imprezie sylwestrowej na której występują obficie posypani brokatem albo świecą w inszy sposób. Grudzień to już prawdziwa zima choć kalendarz spokrewniony z ciałami niebieskimi temu zaprzecza, zatem to ostatnie już chwile kiedy można cieszyć się jesienią. Tak, tak cieszyć - wprawdzie pogoda dodupna za to jednak prawdziwie listopadowa. To jest pewna wartość w czasach gdy wiosna udaje lato a przedwiośnie jakoś tak zanika.

Co robić w listopadowe wieczory? Przede wszystkim przywabiać koty, bez kota żadne listopadzenie nie ma sensu. Mruczenie listopadowe i promieniowanie ciepełkiem jest jedyne w swoim rodzaju, chyba w żadnej inszej porze roku tak ich człowiek nie potrzebuje jak właśnie na przełomie jesieni i zimy. Oczywiście koty zdają sobie świetnie sprawę że są dobrem deficytowym i skąpo rozdzielają łaski. No ale zawsze można kocyk ciepły ustawić na odpowiednią temperaturę i towarzystwo przylezie. Ich ciepełko jest inszego rodzaju niż to elektryczne i szczerze pisząc to grzanie kocyka uważam tylko za przywabiacz grzania właściwego. Mła nie jest niestety na tyle atrakcyjna dla kotów żeby raczyły darzyć ją grzaniem bez przywabiania kocykiem, tak samo jak miska nie jest atrakcyjna bez wypełniającego ją kociego chlania. Taka jest istota rzeczy i nie ma co z nią walczyć - kot stworzenie widocznie interesowne, nawet się nie sili na ukrywanie pobudek ( siły to trza oszczędzać na straszenie myszek a nie na jakieś głupoty ). Po przywabieniu kotów można zalec z lekturą lub też uzupełnić braki filmowe. Mła ostatnio oglądała film Coenów "The Ballad of Buster Scruggs". Nawet te mniej udane filmy Coenów są dobre a co do tego to wcale nie jestem przekonana ( wbrew opiniom krytyków ) że jest to jedno z ich dzieł niespełniających oczekiwań. Rzecz jasna chłopaki bawią się konwencjami bo film składa się z paru historyjek i każdą można opowiedzieć w inny sposób ale braterski pazur widoczny w każdej z nich, po mojemu nawet bardzo widoczny a mła nie przeszkadza różnorodność bo mła widzi jednak pewną spójność. Myślę że ten film jest jak wino, czas mu się przysłuży i hym...krytycy dojrzeją. Mła oblookała też film "UFO" który o dziwo, nie był opowieścią o latających talerzach, porwaniach i tajemniczych eksperymentach a całkiem sprawnie zrobionym filmem o obsesji, cenie jaką się za nią płaci, o postrzeganiu rzeczywistości i o tym jak może wyglądać kontakt i dlaczego nie będzie to kontakt masowy. Fajne kino, w przeciwieństwie do wielu filmów gatunku nie jest taką bajką przy której dziesięciolatki się ślinią z rozkoszy. Jedyny obraz talerzyka co to fruwa jest widoczny przez jakieś dwie sekundy w odbiciu na samochodowej szybie. Jak kto nie lubi gatunku to niech go tytuł nie odstrasza.

Oblookuję też od czasu do czasu nasz najnowszy serial polityczny ale jak dla mnie to on mało wciągający bo fabuła jest zbyt oczywista - politycy kradną. Zaskakujące byłoby gdyby nie kradli!
Sposób zaciemniania też nie dziwi bo do dawna jestem świadoma że "Łap złodzieja!" najgłośniej woła sam złodziej, coby podejrzenia od się oddalić. Skala przekrętów i wyprowadzanej mamony była do przewidzenia po tylu latach "chudych", kiedy to dostępu do korytka nie było. Polityka prorodzinna czyli nepotyzm to tyż norma u politycznych nie wywołująca u mnie okrzyków zdumienia. Jedyne co mnie dziwi to fakt że ktoś się dał nabrać na bożo - ojczyźniane gadki i uwierzył w prawość i sprawiedliwość w politycznym wydaniu. Jak na razie to się rozwija wszystko zgodnie ze sprawdzonymi wcześniej scenariuszami - "Pokażcie im jak się robi naprawdę politykę to się porzygają z obrzydzenia!". Śledzę ale bez specjalnych artystycznych oczekiwań, bo ta władza i tak się kiedyś skończy ( tzn. sondaże coraz bardziej przypominają wizytę u wróżki Heleny, więc wróżę z czego inszego ) a jak mła czuje w lewej pięcie że scenariusz robi się zbyt przewidywalny to uważa poświęcanie czasu na polityczną telenowelę za jego stratę. Tak szczerze pisząc mła w tym wypadku boli tylko to że czujący pismo nosem obecni władcy Cebulandii w obliczu rysującej się czarno przyszłości dopiero zaczną zasysać!

Ogrodowo to w tej fazie listopada mła może jedynie gdybać. No więc gdyby tak - gdyby dosadzić jeszcze więcej drzew. Mła jakoś tak ciągle drzewnie nie usatysfakcjonowana, pewnie dlatego zw w mieście Odzi w ramach przygotowań do Zielonego Expo wycinka trwa w najgorsze ( bo na pewno nie w najlepsze ). Ot i tyle tych listopadowych radości.
Dzisiejsze ilustracje to takie obabrazki ze zbiorku smutkowe bajeczki, niestety nie bardzo wiem kto jest autorem czy autorką poszczególnych prac. Niby są podpisane i ze względu na formę mła podejrzewa że to jest jedna autorka czy jeden autor ale mła jest tak ślepa że nie była w stanie odczytać nazwiska , czego to mła bardzo żałuje ( znaczy jak któś cóś wie ,niech da znać to będziem rozsławiać ). Kimkolwiek jest ten któś kto takie cudeńka narysował są to chwała jej lub mu za prace tak pasujące do listopadowych klimatów.

P.S. Wilczyca wyśledziła to czego ja po samych obrazkach umieszczonych w pliku smutkowe bajeczki dawno, dawno temu nie zrobiłam - Kelly Louise Judd te obabrazki nam sprawiła. Chwała jej!

↧

Owca blackfridayowa

November 24, 2018, 12:50 pm

≫ Next: Oszałamiacze, trujaki i inne niegodziwce z rabatki roślinek występnych

≪ Previous: Codziennik - O radościach listopada

Byłyśmy z Mamim na Black Fridayu i stwierdziłyśmy że nigdy więcej. Panie starsze i tłum dziki, taki z podejrzanym błyskiem w ślepiach, rękoma co to ze trzy metry mają każda z osobna, mózgami wielkości orzeszka laskowego. Never! Żadnego redyku i innych imprez pasterskich z nami w roli starszych a jednak wciąż głupawych owiec. Nie dla nas rozkosze obniżonych cen, zresztą to obniżenie cen to takie szczerzepolskie raczej a nie hamerykańskie, transakcji stulecia nie dokonałyśmy. Mamelon zakupiła przecenione sweterki dla się i Sławencjusza ( jak na ubabranko dla samca cóś mało ten sweterek Sławencjusza przecenili ) a mła nie załapała się na przecenę spodni ( bo złośliwie nich nie przecenili ) i kupiła je drogawo ale przynajmniej pasująco. Z tego wszystkiego mła zrobiła się lekko zła i za ostatnie pieniądze Mamelona ( swoje ostatnie wydała na ten cud krawiectwa ) mła zakupiła była bombki. Mamelon zgrzytała zębami ze względu na : bandyckie zabranie jej kasy, kolejkę jak za starej, niedobrej komuny, mój gust bombkowy rozmijający się o lata świetlne z tym co Mamelon uważa za bombkową doskonałość. Pod pozorem ratowania Sławencjusza od padnięcia z głodu czym prędzej uciekła z bombkowego sklepiku zostawiając mła obwieszoną towarem jak jaka chujinka.

Oczywiście będę jej wypominać tę ewakuację ze trzy lata albo i dłużej. Po prawdzie jednak to się jej nie dziwię, sama miałam moment słabości który mnie naszedł po półgodzinie kolejkowania. Jednakże wytrzymałam, bombki są a Mamelon roztacza upiorne wizje dotyczące chujineczki ubabranej przez mła. Moim zdaniem przesadza, wszak nie zakupiłam takiego cudu jak pseudo meksykańska czaszeczka lśniąca srebrnym brokatem ( jeszcze gustowna bombka pod tytułem broń półautomatyczna i mamy dżefko w stylu narcos ) ani św. Mikołaja który z facjaty wyglądał na faceta baaardzo specjalnej troski, ani elfów z plastiku cudnie fosforyzujących w ciemności. Zaprawdę powiadam Wam mogło być gorzej jeśli chodzi o wybór bombeczek, mła nie zaspokoiła swoich najbardziej zwyrodniałych pragnień, zatrzymała się tak w pół drogi - gdzieś w okolicach "małego pokoju" jej dzieciństwa. W tym roku chujinka będzie infantylna a przede wszystkim to w ogóle będzie. Po wielu latach kiedy jej nie było. Koty już są szkolone na okoliczność. Dzisiejszy wpis ozdabiają ilustrację Sir Johna Tenniela do opowieści o koszmarkach pod tytułem "Alicja Po Drugiej Stronie Lustra". Owce, sklepy, niespodziewane ucieczki - taaa, wszystko tu jest. Wylazło z głębokiej podświadomości przeczuciem rozkoszy kapitalizmu czyli wielkich wyprzedaży.

↧

Oszałamiacze, trujaki i inne niegodziwce z rabatki roślinek występnych

November 27, 2018, 7:11 am

≫ Next: Jak zostać rośliną wyklętą?

≪ Previous: Owca blackfridayowa

Do napisania tego postu skłoniło mnie przeczytanie kolejnego artykułu z cyklu na świecie istnieją narkomani bo dopuszczamy do istnienia substancji narkotycznych. Cholernie mnie wkurza takie podejście do tematu i szukanie źródełka zła nie tam gdzie ono bije. No zamiast korzystać z leków opioidowych winniśmy cierpieć bo są na świecie ludzie którzy mają skłonność do uzależnień. Dobra, cukier też uzależnia, zakażmy spożywania cukru bo otyłość to plaga w państwach wysoko rozwiniętych ( jednakże nie we wszystkich ). Idąc tym tokiem myślenia zakażmy jeszcze paru rzeczy które nie są wcale potrzebne do przeżycia a jednak nadal ( jakimś cudem ) prawo na ich używanie zezwala a w niektórych wypadkach pozwala nawet czerpać korzyści a państwu to w dodatku jako monopoliście. Oczywiście zwolennicy wszelakiej prohibicji są impregnowani na wiedzę o tym że jeszcze żadna prohibicyjna ustawa nigdy nigdzie nie zlikwidowała w 100% problemu z powodu którego została stworzona. Ba, potrafiła za to wygenerować zjawiska pod tytułem przestępczość zorganizowana czy pranie brudnych pieniędzy, oraz zawsze solidnie wzmacniała praktyki korupcyjne. To nie jest wpis o wolnych konopiach i pochwale używek wszelakich tylko o zdrowym rozsądku, jak ktoś będzie chciał się uzależnić to uzależni się od proszku do prania, kleju butapren, oparów benzyny czy niewinnie wyglądających roślin ruderalnych. Problem nie leży bowiem w substancjach a w potrzebach ludzi, głównie tych którzy słabość psychiczną najpierw wygłuszają a potem wzmacniają substancjami psychoaktywnymi. Cała masa ludzi korzysta z życia w sposób rozrywkowy, niektórzy próbują wszystkiego z ciekawości, inni chcą żeby było im bardziej kolorowo, jeszcze inni chcą zapomnieć - nie wszyscy się uzależniają więc nie ma co zwalać na mak lekarski, tytoń szlachetny, konopie indyjskie, krasnodrzew pospolity a także drzewo kakaowca, krzewy kawowców czy herbaciane. To nie tytoń jest problemem a ludzie którzy go nałogowo palą a właściwie ich potrzeba nałogu. To tej potrzebie niektóre bardzo pożyteczne z punktu widzenia farmacji rośliny zawdzięczają czarny PR. Jak pisałam żadna prohibicja nie zmiecie z planety chęci używania zakazanych ziółek, bo ludzie co i raz znajdują nowe używki. Świat wokół nas napełniony jak ten balon substancjami które mogą być używkami, nie trzeba uprawiać wystarczy wyjść do lasu, na pole a nawet na miejski trawnik i zawsze można znaleźć cóś przy pomocy czego zmieni się świadomość. Obecnie roślinom troszki odpuszczamy, bardziej się koncentrując na walce z nadmiernym pożeraniem medykamentów ( nie ma to jak sobie zrobić haj lekami i uszczęśliwić mózg, a zaraz potem wątrobę, trzustkę i nerki ). Dobra, koniec zapluwania się, przechodzimy do spisu roślinek występnych.

Tytoń - wiadomo że samo zło, bo uzależnienie, bo rozedma i rak płuc, i w ogóle groza. Jednak czy aby tak do końca ten tytoń to paskud? We współczesnych papierosach chemii od jasnej Anielki, substancji wspomagających niby uzależniającą właściwość nikotyny masa a głównie obrywa roślina uznawana niegdyś za świętą a nie dopieszczanie i dosmaczanie tytoniu chemią przez koncerny. Tymczasem tytoń niesie ze sobą pożytki a nie tylko paskudztwa. Tytoń szlachetny Nicotiana tabacum pochodzi z rodziny psiankowatych, jest dalekim krewnym ziemniaków, pomidora i papryki. Polska nazwa rośliny - tytoń - pochodzi od tureckiego słowa tütün, znaczy już wiecie skąd do nas ten używek przybył. Tytoń szlachetny nie jest znany w stanie dzikim, roślina powstała prawdopodobnie w wyniku krzyżówki Nicotiana sylvestris X Nicotiana tomentosiformis. Tytonie pochodzą z Ameryki, do Europie trafiły za sprawą wyprawy Krzysztofa Kolumba. W prekolumbijskiej Ameryce tytoniem się okadzano, Indianie zwijali suszone a najpierw lekko podfermentowane liście tych roślin i wdychali ich dym ( taki prototyp cygara ). Pierwszy tytoń do Anglii sprowadził Walter Raleigh, we Francji jego rozpowszechnienie zawdzięczają niejakiemu Janowi Nicot (od jego nazwiska pochodzi łacińska nazwa rodzaju). Wielki boom na tytoń zrobił się jednak dopiero po dwustu latach od jego odkrycia, wówczas to powstały w Ameryce Północnej, w posiadłościach angielskich ( głównie w stanie Wirginia ) największe plantacje na których uprawiano tzw. białą odmianę tytoniu, nazywaną wirginijską. W okolicach Chesapeake Bay w pocie czoła harowało tysiące niewolników przywiezionych z Afryki coby dostarczyć do Europy najlepszy tytoń, do żucia, do palenia, a przede wszystkim do wdychania bo XVIII wieczną kokainą , używką wyższych sfer była tabaka. Tym, czym dla XVIII wiecznych Karaibów była trzcina cukrowa, dla Karoliny Południowej ryż tym dla Wirginii był tytoń - motorem rozwoju. Jednym z kładących podwaliny pod ten rozwój był dzielny wirginijski plantator George Washington. Tak, tak, Ojciec Narodu starannie dbał coby mu się niewolnicy nie obijali a tytoniowa kasa pozwalała na godne życie. To właśnie działania jego lobby nie zapewniły prawa do dążenia do szczęścia wszystkim zamieszkującym w USA w tym cudzie jakim jest hamerykańska konstytucja. Hym... ci od tytoniu od zawsze mieli za uszami, zaczynali od poganiania niewolników a skończyli na takiej chemizacji tytoniu coby na nim samym oszczędzić a palaczy uzależnić że niektóre papierosy w ogóle nie powinny nazywać się wyrobami tytoniowymi tylko tytoniopodobnymi. Z czasem plantacje trafiły i na inne kontynenty, także i u nas uprawia się tytoń. Teraz o nikotynie - silna neurotoksyna i jako taka może nieść zarówno pożytki jak i tworzyć grozę. Sama nikotyna nie ma bardzo silnego działania uzależniającego, palaczy raczej uzależniają inhibitory monoaminooksydazy, takie substancje którymi leczy się depresje, niedociśnienie tętnicze i parkinsonizmy. Nikotyna w małych dawkach działa na organizm stymulująco, źle się robi kiedy człowiek robi sobie za dobrze. Teraz uwaga będzie mocno - nie dowiedziono na 100% kancerogennego działania nikotyny. Palenie niewątpliwie przyczynia się do powstawania wrażych komórek, pytanie czy odpowiedzialna jest za to nikotyna czy sam proces palenia i wdychania dymu jest do tej pory nierozstrzygnięte.

Krasnodrzew pospolity- koka, krzew kokainowy Erythroxylum coca takimi nazwami określa się roślinę z rodziny krasnodrzewowatych, dziś istniejącą tylko jako roślina uprawna ( przodkowie krasnodrzewu pospolitego najprawdopodobniej pochodzą z niższych rejonów Andów ). Krzew dorasta do 2 - 3 metrów wysokości, jest dość rozłożysty. Kwitnie tak sobie, jego żółtawe kwiaty nie mają znaczenia zdobniczego za to owoce wybarwiają się na piękny czerwony kolor. Oczywiście krasnodrzew uprawia się głównie dla liści, w krajach andyjskich liście nadal są używane tak jak przed wiekami a na eksport pozyskuje się z nich kokainę. Znane są dwa podgatunki tej rośliny Erythroxylum coca var. coca i Erythroxylum coca var. ipadu. Występują na wysokościach od 300 do 2000 metrów nad poziomem morza. Roślinę uprawia się od około 2200 roku p.n. e. , znaczy z tego czasu znajdujemy najstarsze dowody świadczące o uprawie. Odkrycie koki dla ludzkości zawdzięczamy indiańskiemu ludowi Ajmara. W królestwie Inków liść koki odgrywał podwójną rolę – religijną i społeczną, doceniono należycie pożytki które roślina przynosiła ludziom żyjącym na dużej wysokości, do dziś używa się tam liści koki do złagodzenia objawów pojawiających się na skutek rozrzedzonego powietrza i skoków ciśnienia atmosferycznego. Koka to wielkie dobrodziejstwo dla ludzi gór, dlatego uważano ją za roślinę zesłaną przez bogów. Hiszpańscy konkwistadorzy najsampierw starannie zakazali "pogańskiego ziela" po czym, kiedy tylko zauważyli skutki jej zażywania czym prędzej wprowadzili obowiązkowe żucie liści w miejscach takich jak kopalnie. Uprawiano krasnodrzew nie tylko dla wiadomej substancji, roślina zawiera w sobie wiele pożytków - liście koki mają w 100 gramach masy więcej wapnia niż mleko krowie i więcej fosforu niż rybie mięso w tej samej gramaturze, są bogate są w żelazo, potas, cynk i miedź a poza tym m.in. witaminy B1, B2, A, E, C . Ze 100 gram liści koki można uzyskać około grama kokainy. Oczywiście z różnych uprawnych odmian uzyskuje się różną ilość narkotyku - są odmiany z których ze 100 gram liści "nie wyciśnie" się więcej niż 0,01 grama a są takie z których można wyprodukować 1, 2 grama czystej kokainy. Po raz pierwszy ekstrakcji kokainy z liści koki dokonał Niemiec Albert Niemann w 1859 roku. Substancja zrobiła prawdziwą furorę w XIX wiecznej Europie, po kokainową nalewkę i cukiereczki sięgała sama królowa Wiktoria. Jakoś nikomu nie przyszło wówczas do głowy że jest niebezpieczna, uważano ją raczej za dobrodziejstwo pozwalające wyrwać się z nałogu morfinizmu. Jeden z takich nałogowych morfinistów, weteran wojny secesyjnej stworzył orzeźwiający tonik z liści koki i orzeszków cola.Wzmocnił skórką pomarańczy, okrutnymi ilościami cukru i tenże ożywczy napój jako samo zdrowie sprzedawał był w aptece. Tak powstała Coca - Cola, imperialistyczne gazowane zło dobijające dietetyków na całym niemal globie. Do dziś w jej produkcji używa się liści koki, koncern twierdzi że odmian ze znikomą zawartością narkotyku. He, he, he, ta koka jakoś bez przeszkód wjeżdża na teren United States. Można wywalić z Coca - Coli prawdziwy cukier i zastąpić go ohydnym słodzikiem ale na świętość liści koki jednak nikt się nie odważył zamachnąć!

Konopie indyjskieCannabis sativa subsp. indica, Cannabis sativa subsp. indica ruderalis velCannabis sativa subsp. indica spontanea ikonopie siewneCannabis sativa subps. sativa. Taa, po hindusku gandzia, po hiszpańsku marijuana, w rodzimym marycha. Do niedawna odsądzana od czci i wiary , dziś już wiemy że zioło potrafi leczyć stany chorobowe z którymi współczesna medycyna akademicka średnio sobie radziła. Zacznijmy od przedstawienia roślinek - konopie pochodzą z Azji, indyjskie z Kaszmiru, Iranu i Afganistanu, konopie siewne występują naturalnie w górach Ałtaj, Tienszan, na Zakaukaziu i w Afganistanie. Cannabis ruderalis pochodzi z z Azji Środkowej. Dziś już prawie nie spotyka się tego gatunku w stanie czystym, rośliny posiadające cechy ruderalis ( główną cechą, która odróżnia ją od innych gatunków jest fotoobojętność, rośliny kwitną w zależności od swojego wieku, a nie ze względu na cykl dnia i nocy jak w przypadku konopi siewnej i konopi indyjskiej ) mają około 20–80% genów z konopi siewnej lub indyjskiej. Do nas konopie siewne zwane włóknistymi trafiły dawno, dawno temu i od razu stały się roślinami uznanymi za pożyteczne, uprawianymi mimo dużych wymagań glebowych ( podobnie jak tytoń lubią bogate w azot gleby ). Głównie uprawiano je na włókno i olej, oraz paszę ziarnistą dla ptaków. Nie zawierały jakichś szalonych ilości substancji psychoaktywnych i nikt ich nie kojarzył z używkami. Potem się wzięło i pozmieniało i dziś na uprawę konopi wymagany jest tzw. papir. Co prawda ciężko mi sobie wyobrazić tłumy kotłujące się na polach konopi, to raczej nie te czasy kiedy hippie udawali się po makuchy do gotowania makiwary ale państwo czuwa. Zawsze może się bowiem zdarzyć że któś wysieje konopie indyjskie, zawierające znacznie więcej niż te 0, 02 THC występujące w naszych zwyczajnych konopiach. Co to właściwie jest ta marycha? To suszone i czasem sfermentowane kwiatostany żeńskich roślin konopi ( konopie są dwupłciowa ) niejednokrotnie z niewielką domieszką liści. Za działanie psychotropowe marihuany odpowiada głównie zawarty w niej tetrahydrokannabinol (THC) oraz inne kannabinoidy. Podgatunek indyjski oprócz zwiększonej ilości THC ma wyższą zawartość kannabidiolu CBD. Substancja ta, sama nie będąc psychoaktywną, wpływa na efekty wywoływane przez THC. Pewien wpływ na własności marihuany ma także zawartość CBN, będącego produktem rozkładu THC. Taa... zioło indyjskie solidnie rozluźnia, he, he, he. Jako roślina poświęcona Śiwie niejednemu sadhu pozwoliła wznieść się na wyższy poziom medytacji. Jak zwykle całe zło tkwi w nieumiarkowaniu. Nadużywanie marychy przejawia się zespołem amotywacyjnym czyli totalnym wyluzowaniem z życia, jednakże stopień uzależniania jest niższy nie tylko od alkoholu ale i od kofeiny ( jak to odmityczniają nam się mity ). W medycynie maryśka pokazuje najlepsze ja - załatwia silne bóle neuropatyczne w przebiegu stwardnienia rozsianego , wspomaga leczenie bólów nowotworowych w zaawansowanych stadiach choroby ( potrafi zadziałać kiedy tolerowane dawki leków opioidowych już nie działają ), wyłącza bóle w przebiegu urazów rdzenia kręgowego. Naprawdę dobra z niej roślinka, wzmagająca apetyt u niejadków i chęć mówienia u milczków.

Ilustrujący wpis pierwszy obabrazek to fragment obrazu Fernando Botero "La muerte de Pablo Escobar"

↧

Jak zostać rośliną wyklętą?

November 28, 2018, 4:50 am

≫ Next: Czarujące grzybki

≪ Previous: Oszałamiacze, trujaki i inne niegodziwce z rabatki roślinek występnych

Żeby zostać rośliną wyklętą przede wszystkim trzeba być rośliną znaną. Jak się jest rośliną nieznaną szerszemu ogółowi to sobie można wytwarzać substancje psychoaktywne czy śmiercionośne alkaloidy do stuprocentowej fotosyntezy a pies z kulawą nogą się nie zainteresuje. Ważne jest żeby stworzyć wokół siebie odpowiednie lobby zainteresowane prohibicją na wytwory roślinki wyklętej. Takie lobby najczęściej składa się po połowie z nawiedzonych przekonaniem świętym o dobroci zakazu naiwnych entuzjastów i szczwanych, umiejących liczyć pieniądze gości nie cofających się przed złamaniem prawa. Potem trza smarować politykom, tacy producenci tytoniu swego czasu smarowali u hamerykańskich ustawodawców i działali na legalu, a faceci od uprawy marychy sto lat spędzili w podziemiu bo dali nie tym co trzeba i w dodatku za mało ( historycy zajmujący się działaniami Kongresu i Senatu USA co i raz wynajdują ciekawe kwiatki, cóś jakby śmierdzące ). Kiedy już wprowadzono zakaz albo ścisłą do bólu reglamentację na uprawę rośliny to dzieją się cuda - kapitalizm "na lewo" w dzikim wydaniu tworzy niewyobrażalne fortuny i wpycha w obieg pieniążki dla których trzeba tworzyć nowe instrumenty finansowe. Rzeka forsy spływa z góry unosząc wszystkie łódeczki jak to mawiają zatwardziali liberałowie ekonomiczni, nie dodając jednak przy tym że jak zwykle ci którzy pracują bezpośrednio i najciężej przy wytworzeniu towaru stoją w mule na jakichś dechach a ludzie zajmujący się obrotem handlowym płyną luksusowymi jachtami po turkusowych wodach.

Wszyscy finansowani z nielegalnej kasy od terrorystów począwszy na niektórych agencjach rządowych skończywszy są happy bo mają mnóstwo środków na prowadzenie działalności. Ludziom wmawia się że to dobre rozwiązanie, że to norma że istnieją takie pieniążki w lewym obiegu, całkowicie poza społeczną kontrolą. Wmawia im się też że ich dzieci uzależniają się dlatego że na świecie istnieją marycha, opium i pochodne, kokaina i insze zło a nie dlatego że mają skłonność do uzależnień albo wpisaną w geny i wzmocnioną wychowaniem albo będącą tylko skutkiem wychowania które nie pozwala stawić im czoła rzeczywistości ( takiej jak straszna bieda w krajach III świata i zbyt dużo wszystkiego w krajach wysoce rozwiniętych ) . Ludzie uwielbiają szukać innego winnego niż oni sami więc prohibicyjna retoryka ma wielu zwolenników. Mła znajduje się w głębokiej opozycji do tego prohibicyjnego nurtu, mła uważa że jeżeli dopuszcza się do obrotu wysokoprocentowy alkohol, który wg. WHO jest narkotykiem najtwardszym z twardych to niedopuszczanie innych substancji, często o mniejszej sile rażenia w ogóle mija się z celem i jest hipokryzją nad hipokryzjami. Pieprzymy jak ciężko niezdrowy o społecznym zdrowiu a tymczasem państwo ma monopol na przynajmniej dwa produkty o działaniu uzależniającym ( w jednym wypadku o silnym działaniu zmieniającym świadomość ) które są sprzedawane bez recepty. Gdzie tu logika, matka chrzestna prawa? Mła jest przeciwna wszelkim zakazom wykluczającym lub wysoce ograniczającym, także tym dotyczącym twardych narkotyków, natomiast uważa że powinny istnieć uprawy kontrolowane przez państwo jak też obrót używkami powinien przez państwo kontrolowany. Nie widzę jakiegoś strasznego upadku moralnego w tym że mój kraj mógłby zarabiać pieniążki porównywalne choć trochę ( legal zawsze powoduje obniżkę cen towaru ) z tymi jakie kiedyś zarabiał Pablo Escobar Gaviria. W końcu i tak jest lepiej niż to było za czasów przymusu propinacyjnego, który gwarantował 1% Polaków dochody z rozpijania pozostałych rodaków. Na udawanie czystych i moralnych to my raczej bez szans, więc może lepiej pójść po rozum do głowy. A co do dopalaczy - Tatuś mawia brzydko "Swoje musi wymrzeć", statystycznie młodzi mężczyźni podejmują najwięcej zachowań ryzykownych, chyba nie ma na to rady bo to kwestia ewolucji więc łykną wszystko byleby było ciekawie. Jednak inaczej leczyłoby się ludzi którzy przedobrzyli kiedy na środku którego użyli podany byłby jego skład a kasę NFZ zasiliłyby pieniądze z nałożonej na niego akcyzy. Howgh!

Miało być o występnych roślinach ale z mła się znów wylało i zalało gorącą słowofalą internety. Mła cóś nie lubi zakazów które nie są poparte należytą ( w rozumieniu mła ) argumentacją. Zamiast ze zwykłą Tabazellą macie do czynienia z lwicą Wkurwellą. Na szczęście nie jestem ja jedyna, kupa ludzi kuma jaka to ściema z tą wojną z narkotykami. Dzisiejszy wpis ilustrują obrazy Fernando Botero pokazujące skutki narkotycznych wojen.

↧

Czarujące grzybki

November 29, 2018, 10:21 am

≫ Next: Ogrodowe podsumowanie miesiąca

≪ Previous: Jak zostać rośliną wyklętą?

Dzisiejszy wpis rozpoczyna króciutkie zapoznanie z mniej znanymi z zawierania substancji zmieniających świadomość roślinami. Niektóre są hym... półsławne za sprawą swoich właściwości, insze uchodzą za niewinne roślinki. Jak już wiecie po mojemu to wszystkie są niewinne, dopóki człowiekowi się odlotów, dopieszczeń, uspokojeń nie zachce. Wdychając zapach majowych kłączy tataraku nie myślę o tym jakby tu halucynogeny z niego wyekstrahować , patrząc na kwiaty grzybieni to ja raczej Józia Toliboskiego zrywającego nenufaaaary widzę oczami wyobrazi a nie się upaloną podniecającym suszem z kwiatów. Nie martwię się też że ja tu jakieś pomysły ludziom spragnionym wrażeń podsuwam. Tacy co szukają wrażeń i tak je znajdą i to bez większych problemów ( prędzej odlecą za pomocą pokątnie wyrabianej chemii niż pracowicie będą z roślinek substancje pozyskiwać - taniej, wysiłku mniej i kop jakby większy ). Szczerze wątpię też żeby ogrodnicy porzucili warzywniki ( znaczy ci co się zajmują tą ciężką formą ogrodnictwa ) i zajęli się produkowaniem oszałamiających a mało znanych roślinek. Handlowo to target jest ograniczony bo tzw. "szeroki ogół" woli tradycyjnie odlatywać przy pomocy spirytualiów.

"Wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną. Tu decyduje wielkość dawki".

Paracelsus

Zaczynam od grzybków, których w ogrodach raczej się nie uprawia ale potrafią w nich same z siebie występować. Prędzej w tych wiejskich niż tych miejskich ale się pojawiają i w najbardziej miastowych ogrodach. Zazwyczaj na słowo grzyb ogrodnik reaguje lekkim niepokojem bo wiadomo mączniak, czarna zgnilizna itd. . Jednak zaczniemy od tych posiadających spore kapelusze. Dosyć znanym z posiadania halucynogennych właściwości i na pewno niedającym się przeoczyć jest muchomor czerwony Amanita muscaria, moim zdaniem najpiękniejszy ze wszystkich muchomorów. Ten cud jest mniej trujący niż śmiercionośny muchomor sromotnikowy ( co nie znaczy że nie powoduje uszkodzeń wątroby i w ogóle sama z niego bezpieczność ) zapewnia za to odloty trwające od 5 do 6 godzin. Odpowiedzialne za to są wszelkie wspłógrające ze sobą w muchomorze substancje takie jak kwas ibotenowy, muskaryna, muscymol, muskazon, butylotrójetyloamina czy acetylocholina a przede wszystkim psylocybina. Drzewiej medycyna ludowa wykorzystywała czerwone bielą nakrapiane kapelusze muchomorów w leczeniu osłabień i tzw. humorów ( w stanach depresyjnych? ). Oczywiście najważniejszą sprawą było dawkowanie leków z muchomora, ponoć łatwo przekroczyć dawkę terapeutyczną i udać się w świat odleciany a niekiedy nawet odlecieć na stałe. Niekiedy zamiast muchomora czerwonego używano do wywoływania odlotów muchomora plamistego Amanita pantherina, lecz ze względu na jego podobieństwo do muchomora sromotnikowego, jak i silniejsze niż w przypadku użycia muchomora czerwonego działanie toksyn to zapodanie grzybka było bardzo niebezpieczne. Bąblaste purchawki Lycoperdon pospolicie porastające nasze lasy i łąki to źródełko dłuuugiego snu, czasem po spożyciu sporej ilości purchawek występują omamy słuchowe ( na ten przykład prowadzimy rozmowy ze świętymi a nawet dostajemy pouczenia od wszechświata ).

Podobne do purchawek siedliska zajmuje chyba najbardziej znany z halucynogennych grzybków, niejaka łysiczka lancetowana vel kołpaczek lancetowaty Psilocybe semilanceata, taki psiarek niepozorny. Łysiczka zawiera psylocybinę oraz śladowe ilości psylocyny i baeocystyny, substancji silnie psychoaktywnych w związku z czym jest ulubionym grzybkiem narkogrzybiarzy ( tak, jest taki gatunek grzybiarza ). Podobnym gatunkiem ( grzyba nie grzybiarza ) jest łysiczka czeska Psilocybe bohemica, występująca u nas na południu kraju. Cóż, po grzybku inaczej postrzegasz świat, ciśnienie krwi znacznie się obniża i mózg działa na innej częstotliwości, synestezja się zdarza, niepokoje zdziwne oraz widzenia. Po 30 minutach od zażycia człowiek czuje że grzyb powoduje odlocik i w ciągu dwóch godzin przeżywa tzw. trip, choć efekt potrafi się wydłużyć do 6 a nawet 7 godzin. Oczywiście posiadanie łysiczek jest w Polsce nielegalne więc jak rozumiem wszyscy posiadający na własnej posesji powinni drżeć przed policyjnymi nalotami i mieć przygotowane tłumaczenie że oni nie wiedzieli co tam przy dróżce bezczelnie sobie porasta, he, he, he. Co prawda jak nie wiedzą co im na posesji porasta to są podejrzani tym bardziej, każdy dzielnicowy to wie. O ile blaszkowe grzybki zapewniają haluny to sproszkowana huba białoporka brzozowego Fomitopsis betulina działa cós jak kokaina, wyraźnie stymulująco. Poza tym roślina to nadzwyczaj pożyteczna, wyciąg z niej stosowany jest do zapobiegania rozrostowi komórek nowotworowych. Amatorom mistycznych zabaw grzybowych dedykuję historię Ciotki Elki, która uzyskała stan wyższej świadomości po spożyciu grzybów które w jej mniemaniu były twardzioszkami przydrożnymi ( bardzo smaczne a pospolite grzybki, takie po które wystarczy wyjść na ścieżkę na łące i za ich pomocą ożywić mdły sos ) a które okazały się cholerstwem tak ciężko uszkadzającym organizm że Ciotka wylądowała w odtruwalni. Przez lata nie jadła po tym wypadku grzybów, nawet sklepowe pieczarki podejrzewając o silną moc trucicielską.

Największe jednak widzenia i odloty, także te do krainy nigdy - nigdy , powoduje grzyb średnio dostrzegalny nieuzbrojonym w szkiełko okiem. Buławinka czerwona Claviceps purpurea nie wygląda groźnie, nawet zapisana nazwa jakoś tak niczego strasznego nie sugeruje. Jednak nazwa sporysz, związana z tym grzybkiem wywołuje wzmożoną czujność u wszelkich służb związanych z przetwarzaną żywnością. I słusznie! Sporysz zawiera wiele alkaloidów – ergotaminę, ergotynę, ergobazynę, ergotoksynę, aminokwasy: tyrozynę, tryptofan, histydynę, leucynę, kwas asparaginowy, betainę i aminy biogeniczne: histaminę i tyraminę i inne. Masowe zatrucia sporyszem znane z historii powodowały ciężkie i także masowe umieranie, wzmożenie przemocy, straty ekonomiczne takie do granicy zapaści, znaczy nic dobrego z pojawiania się tego grzybka w diecie człowiek nie miał. Do czasu. Jednak zacznijmy od tego czym jest właściwie sporysz. Sporyszem nazywamy przetrwalnik pasożytniczego grzyba jakim jest buławinka czerwona, atakująca około 400 gatunków roślin z rodziny wiechlinowatych. Od nazwy tego przetrwalnika ukuto nazwę choroby, czyli sporyszu zbóż i traw. O tym że z zarażonym grzybkiem zbożem jest coś nie halo wiedziano od bardzo dawna, nazwa sporysz wywodzi się od imienia starosłowiańskiego demona Spora, którego działanie było przyczyną tzw. lekkomyślnych zachowań ( znaczy wiązano go z kultem płodności i plenności ). Zatrucie sporyszem, czyli ergotyzm, znane było dawniej jako "ogień świętego Antoniego" lub "święty ogień" . Skąd taka nazwa? Od mrowienia i "palenia" w kończynach powstającego na skutek silnego i przewlekłego skurczu naczyń krwionośnych który prowadził do martwicy tkanek i zgorzeli ( z chorych zostawała nieraz tylko głowa i korpus, choć znane są opisy utraty części twarzy czy tułowia ).

Imieniem innego świętego nazwano objawy neurologiczne - drgawki i przykurcze o charakterze padaczkowym to wg. niektórych badaczy historii medycyny ów słynny "taniec św. Wita". Po raz pierwszy ( znaczy na piśmie ) zauważono paskudne działanie grzybka występujące na masową skalę w roku 590 we Francji. Następnie co jakiś czas począwszy od roku 857 do 1347 pojawiały się w tym kraju duże ogniska choroby, która była wysoce śmiertelna ( np. w 994 r. w Akwitanii zmarło z tego powodu ok. 40 00. ludzi a w 1129 zmarło ich 14 000 ). Chorobę zaczęto dość szybko odróżniać od innych "morowych zaraz" z powodu jej swoistych objawów. W 996 roku biskup z Metzu założył pierwszy lazaret, do którego w czasie epidemii przybywało codziennie od 80 do 100 nowych chorych. Epidemiczność choroby spowodowała że w roku 1093 papież Urban II założył w Vienne zakon, którego zadaniem było leczenie chorych na "święty ogień". Wrota klasztoru szpitalników miały być pomalowane na kolor ognistoczerwony, coby wszyscy wiedzieli co się tam leczy ( taki symbol pomocy medycznej tych czasów ). W kronikach średniowiecznych istnieją zapiski jakoby w opactwie przechowywano wyschnięte czarne kończyny chorych, którzy zmarli na "święty ogień" ( ciekawe po co? ). W XVI w. choroba traci swój nagminny charakter, zamiast niej pojawia się za to tzw. "rojnica", będącą najprawdopodobniej łagodniejszą postacią zatrucia sporyszem ( mrowienie tylko występowało, szczęśliwie nic człowiekowi nie odpadało jak w dawnych, dobrych wiekach średnich ).

Pod koniec XVI wieku dowiadujemy się jednak że sporysz był przyczyną masowego zatrucia w Lűneburgu ( 1581 )i w Sudetach ( 1590 ) czyli zakres jego masowego występowania się powiększał. Ówcześni medycy akademiccy wiedzieli już wówczas o roli sporyszu i jego niewątpliwym związku z chorobą, w czym upewniają nas "Kroniki" wydziału lekarskiego w Marburgu, które określały "święty ogień" jak też "rojnicę" lub przewlekłą zarazę, chorobą której przyczyną było spożywanie chleba zrobionego z mąki zakażonej sporyszem. W XVI wieku po raz pierwszy zastosowano sporysz jako lekarstwo - w 1588 roku niejaki Wendelin Thallius stosował sporysz jako środek tamujący krew, później używano go jako środka zapobiegającego nadmiernym krwawieniach w czasie porodów ( do dziś środki na bazie ergotaminy, jednego ze składników sporyszu, używa się w położnictwie i nie tylko ). Zatrucia sporyszem o poważnych rozmiarach miały miejsce pod koniec XVII i na początku XVIII wieku w Niemczech, we Francji i na Węgrzech. W Anglii opisywano tylko pojedyncze przypadki zatrucia sporyszem, a wieku XIX zatrucia sporyszem w Europie zdarzały się tylko w Rosji. Ostatnie wielkie zatrucie sporyszem zdarzyło się w roku 1951 we wsi Pont-Saint-Esprit. U wielu mieszkańców wystąpiły halucynacje, a śmierć wskutek zatrucia poniosło 7 osób. Szczęśliwie dziś sporysz prawie nie występuje w zbożach dzięki oczyszczeniu materiału siewnego.

A co dobrego mamy z buławinki czerwonej? - mamy kwas! Konkretnie to dietyloamid kwasu D-lizergowego, jedną z najaktywniejszych substancji psychodelicznych o właściwościach halucynogennych. Jest 100 razy bardziej czynna biologicznie niż psylocybina i 4000 razy bardziej niż meskalina. Po raz pierwszy LSD zostało zsyntetyzowane w 1938 r. przez szwajcarskiego chemika Alberta Hofmanna. LSD okazało się wyleźć poza medycynę, terapeutyczne możliwości jakoś usunęły się w cień kiedy stwierdzono że można kwasem znacząco zmieniać świadomość. Najpierw zainteresowało się CIA a zaraz potem hipisi. Skutek był taki że w 1967 FDA wykreśliła LSD z amerykańskiego lekospisu. Dziś z powrotem wraca się do badań nad kwasem i słusznie bo kryje się tu jeszcze wiele nieprzebadanych aspektów.
Teraz o uzależnieniach - grzyby a konkretnie ich zbiór uzależnia. Wiem bo co roku mnie nosi do lasów. Znam też ludzi uzależnionych od grzybowej i pierogów z grzybami i kapustą. Natomiast używanie grzybów halucynogennych nie skutkuje powstaniem uzależnienia wywołanego bio - chemiczną reakcją wywołującą tzw. "głód", nie ma ciągu, trzydniówek i tym podobnych "radości" które powoduje alkohol czy opiaty. Co nie znaczy że grzyby są bezpieczne i tylko się nimi paść w celu zmiany świadomości ( vide przypadek Ciotki Elki ). Każda substancja wprowadzana do organizmu wywołuje jego reakcję - podanie cukru zalewa nas insuliną, podanie LSD serotoniną. W nadmiarze i cukier i LSD organizmowi nie służą. Natomiast jeszcze raz i z całą mocą - grzyby psylocybinowe nie uzależniają - ani fizycznie, ani psychicznie! Najbardziej zdradliwą rzeczą przy grzybkach to oprócz przedawkowania kończącego się w najlepszym przypadku porzygiem jest możliwość wystąpienia tzw. flashbacku czyli całkiem niespodziewanie nawiedzających człowieka halucynacji. Mija ale mieć znienacka zaburzoną świadomość nie jest fajnie.

Dzisiejszy wpis ilustrują prace Margaret Tarent, Florence May Anderson, Heleny Jacobs oraz nieznanych mi autorek bądź autorów.

↧