Pod bezą

Mła otworzyła  dziś oczęta w zupełnie innym świecie, takim  w bielszych odcieniach  bieli. Białe niemal wszystko , łącznie z niebem z którego padał śnieg. Śnieg prawdziwy,  żaden tam pyłek a taki wielkopłatkowy, oblepiający i ciężki.  Mła sobie pomyślała  że dziś przez blogi przetoczy się biała  fala, niemal wszyscy  są w jakiś sposób spragnieni śnieżnej zimy którą uważamy za właściwą dla naszego klimatu. Kiedyś  powszechna dziś  rzadsza więc jakby cenniejsza. Człowiek nie myśli o radościach odśnieżania, o potrzebie strącania z gałęzi kolumnowych iglaków  tych białych zwałów, o strącaniu sopli które się wytworzą kiedy chwyci nocny mróz. Cieszy oczy widokiem którego dawno nie widział, jakże pięknie wyglądają  te pochylające pędy krzewów i drzew puchowe ciężary, jak miło pachnie mroźnawe poranne powietrze ( ludziska jeszcze nie zdążyli rozpalić pieców i uraczyć układu oddechowego mła tzw. niską emisją ). Cieszy też uszy  bo taki wielkopłatkowy śnieżny opad wygłusza, świat staje się mniej  jazgotliwy poprzez to otulenie senne puchową kordełką. Może przez skojarzenia otulające ta śnieżność  wydaje się być  cieplejsza, bardziej przyjazna niż gołoziemność  zimowa, zgniława błotność czy ścinająca kałuże niewielka mroźność. Pod  tą bezą jest cieplej  i wcale nie jest to ciepło złudne. Jako ogrodująca z wieloletnim doświadczeniem mła po prostu to wie. Jej posadzone niedawno cebulowe zakupy wysortowe są  teraz bezpieczne, liście ciemierników przygniecione białym puchem okrywają kwiatowe pąki, rarytetne frondy rarytetnych ciemierników  na pewno mają się dobrze. Niebezpieczne uroki śnieżnej  zimy nie dotyczą przyziemia, naprawdę  groźnie robi się wyżej. Opady ciężkiego śniegu są niebezpieczne dla pędów krzewów  i drzew.

 

 

Koty na opad zareagowały entuzjastycznie. Pasiak się tarzał w bezie a Mrutek rabladorował jak bardzo młody rablador ( znaczy były podskoki, próby łapania śnieżynek w paszczę, gonitwy dzikie za nie wiadomo kim lub czym ). Dziefczynki  zachowywał się spokojniej, mła  nie wie czy z racji dziefczyńskiej natury ( o którą naszą Sztaflik ciężko podejrzewać ), czy też  z racji wieku. Jednakże było widać  że i one zadowolnione z opadu. Okularia przetaczała się w stylu Marilyn, co i raz rzucając spojrzonka "przez grzbiet" czy aby który z jej  licznych wielbicieli  nie odwiedził  Alcatrazu coby podziwiać obłą panią swego serca na tle  białego. To był przemarsz  przez ogród godny sceny w Las Vegas! Sztaflik usiłowała śledzić  Mrutka  żeby zorientować  się czy  on nie  biega za czymś  co ona mogłaby mu zabrać ( powarkiwała pod  nosem  bo jej zdaniem  Mrutek cóś  się za szybko poruszał ). Szpagetka na widok śniegu postanowiła zamienić kuwetową na okienną i powędrowała pod kasztanowca w celu wiadomym. Powrót do domu był z tych dłuższych  bo Jej Zgryźliwość postanowiła sprawdzić stan włości.

Mła musiała zostawić im uchylone okienko coby mogły śnieżnych radości w ogrodzie zażywać  kiedy jej nie będzie, w związku z czym zastała po powrocie  wychłodzoną chałupę i niezadowolnione z tego faktu koty ( nigdy bestiom człowieku  nie dogodzisz ). Obecnie mła nagrzewa domek, koty jakby obłaskawione, z kominka zapachowego woń cytrusowo  - goździkowa się dobywa a mła sobie przegląda w necie ciemiernicze oferty, Taki śnieg otulający ją  do tych ofert zagnał, pod  śniegiem nawet bardziej wrażliwe gatunki czy mieszańce mogą bezproblemowo przetrwać. Takie cuda dziejo się pod bezą, wystarczy tylko trochę białego a człowiek już planuje nasadzenia z wrażliwych odmian, he, he, he.  Jeżeli opady się utrzymają to  kto wie czy mła bardzo mało racjonalnie nie rzuci się w stronę pochodzących z Turcji przebiśniegów.  Mła co prawda sobie przypomina studząco  zimę w 2012 roku, ale to dawno temu było a ten śnieg to  dzisiejszy. Hym... mła tyż wyraźnie rabladoruje wzorem Mrutka!