Mai się w około!

O boskie chwile!!! Szczęśliwie są na  świecie takie momenty w czasie, słodkie miesiące w których brytyjskie księżniczki spadają z koni, zielenieją liście drzew a wieczorami słychać  śpiew. Znaczy maj, maj  po całości! Co z tego że chłodnawy, w maju ma prawo być chłodno, przynajmniej  do  Zimnej Zochy.  W ogrodzie parada kwitnień i to tych pachnących.




Lilaki pachną obłędnie! Kwitną dość nierówno bo nierówny jest dostęp  do słoneczka. W tym roku czeka je  silniejsze niż zwykle cięcie korekcyjne ( zeszłoroczne usuwanie kwiatostanów i  podcięcie które wydawało się mła wystarczające to było stanowczo za mało - mła wykazała zbyt silny lek przed cięciem bo bała się suszy i jej wpływu na lilaczaczą wegetację  ) no i  pozbawię te  rosnące w zacienieniu lilakowe  egzemplarze towarzystwa jesionka samosiewki, który niespodziewanie szybko wyrasta na duże drzewsko ( akurat jesionki to nie są moi faworyci do roli zadrzewiaczy Alcatrazu ). W związku z potrzebą solidnego przycinania lilaków muszę przeprowadzić konsultację z Panem Andrzejkiem i jego piłą zmotoryzowaną.  Moje insze lilaki czyli perski i chiński na razie jeszcze nie wymagają kontaktów z piłą, zresztą zamierzam je prowadzić w formie krzewów a ich  formowanie jest znacznie prostsze niż  formowanie drzewek. Co nie znaczy że jest łatwe i przyjemne, piszę tak bo przede mną przycinanie  forsycji a to zawsze u mła kończy się bólem  pleców.

Pewnie jak zacznę przycinać  forsycję  to wpadnie mi w oko nadmierny wzrost bukszpanów i  znów skończy się na pęcherzach na łapach, problemach z osiąganiem  pionu i ogólną dodpupnością. Starość  nie radość, młodość  nie wieczność, śmierć  nie wesele. No i co z tego, jak się chce w kwietniu pięknie złotą forsycję oglądać  to trza  ciąć w maju  bez litości. Nad krzewami  i sobą! Jak się zapuściło swego  czasu żywy płotek z bukszpanu to żeby się   nie rozhulał trza go tresować sekatorem (  i w cichości prosić o wstawiennictwo  Muczenicy Dorofieji w sprawie wrażej azjatyckiej  ćmy ).  Oczywiście potem zbolałe plecy trza będzie  jeszcze niżej przygiąć bo przyjdzie czas na wycinanie pędów irysków SDB. Oj, miesiąc maj  pełen tajemnic  bolesnych.











Jak widzicie jest co wycinać. No bo to jest tak -  normalnym ogrodującym ( podobno są tacy ) wystarczy jedna fioletowa irysowa niska plama w majowym ogrodzie, tylko że mła cóś nie jest tak do końca normalnie ogrodująca. Mła jest na wiecznym  irysowym głodzie w związku z czym ma  sześć niskich   irysowych podstawowych fioletów. Taa, tylko sześć bo się z całej siły powstrzymywała. Ostatnio przed zakupem wysokiej jakości  niskiego  iryska od  Thomasa Johnsona.  Cudownie, aksamitnie wręcz fioletowego. A bródka jak marzenie Mła czasem musi  siadać na rączkach takie ma rzucania w kierunku klawiatury  jak ogląda na monitorze irysowe obabrazki.  Musi bardzo uważać bo trzeba ją będzie leczyć elektrowstrząsami albo i gorzej.






Podobnie jak z fioletami mła ma też  z niektórymi rodzajami  plicat na białym tle. No zgroza bo ogród nie jest z gumy! A jakby mła kto spytał  a po jakiego grzyba  jej aż tyle irysowego dobra to mła by się zapluła z cinżkiego  oburzenia bo przeca one wszystkie posiadane przez nią są całkiem różne. No i absolutnie nie da się ich pomylić a jak ktoś twierdzi inaczej to ślepun i "zła wola"! No i chyba oczywiste jest że każda plicata powinna posiadać odpowiednie tło i dlatego mła tak się musi o odpowiednie niebiewskości tyż starać.  Jasne jak słońce, zaprzeczenie powinno mrzeć na ustach a palce odmawiać posłuszeństwa jakby kto chciał zaprzeczać na piśmie. Znaczy ten irysoholizm mła to nie tylko łakomstwo ale ogrodowa konieczność!



Na szczęście  za szopkami szumi sobie i powoli leśnieje Alcatraz, łagodzący obraz mojego ogrodowego szaleństwa. Też się w nim mai ale inaczej, bardziej naturalnie, bez ekscesów. W Alcatrazie  mam również sporo roboty ale odkładam  ją ciągle na później. Znaczy na troszki cieplej. I szczerze pisząc to na troszkę lepsze samopoczucie, pogodowe zawirowania uświadamiają mła w tym roku że staroruryzm u niej postępuje.  Ja  już teraz kwękam i stękam a przeca przycinania jeszcze nie zaczęłam, cała robota przede mną . Zakwękam się zastękając  dokumentnie? Cóż, z perspektywy starszej  klępy dopiero ceni się sarnią zwinność  młodego wieku. Tak, tak, dwadzieścia lat  temu i dwadzieścia pięć  kilogramów mniej. Roboogrodnik był z człowieka, przerób jak  u maszyny a teraz? Kwęk, kwęk, skrzypu, skrzyp i na dodatek skleroza - znowu zabyłam gdzie położyłam moją ulubioną grackę "do ręki"! Syndrom majowy, znaczy prawie jakby mła  spadła z konia jak  książniczka  Anna i na dodatek solidnie stuknęła się w łeb.